Driet

Vanavond was op tv bij de wereld draait door (DWDD) Jannetje Koelewijn, de vrouw van professor neuroloog Tulleken. Zij is journalist van het NRC en publiceerde over het hersenletsel van prins Friso. Zij was aanwezig bij het gesprek dat haar man had met een betrokken medicus in het ziekenhuis van Innsbruck.
Ze vertelde dat ze bijna toevallig aanwezig was en het gesprek bijna niet kon ontlopen. En de uit dat gesprek hoorde ze informatie die de RVD achterhield. Haar neusvleugels gingen trillen, haar pupillen vergrootten en haar notebook klapte uit zichzelf open. Publiceren dus. Innsbruck Live.

Afgelopen zaterdag speelde in stadion de Vijverberg de "kraker van de kelder" de Graafschap - VVV. Een zespuntenwedstrijd die de thuisploeg moest winnen om een redelijke kans te houden in de eredividie te blijven. Ik was onder het publiek, dus uiterst live aanwezig. De eerste helft was succesvol (1-0) met een goed spelend de Graafschap. Maar in de tweede helft draaide de wedstrijd. VVV speelde feller en de Graafschap liet het er bij zitten. Het leek of ze slappe thee hadden gekregen in plaats van stierenbloed. Want dat was hardnodig: de voorsprong zou moeten worden uitgebouwd. Maar het leek of ze de wedstrijd op papier wilden afdoen. "Doe maar 1-0, en even tekenen bij het kruisje". Met die instelling waren de jongens van VVV niet het veld op gekomen. Niet dat ze er nou zo fel opzaten maar als je geen strobreed in de weg wordt gelegd dan loop je toch gewoon naar het doel? Binnen vijf minuten stond het 1-2.

Op de shirts van de Graafschap staat de sponsornaam DRAN. Vier letters opgebouwd uit de namen van 2000 supporters (waaronder die van mij). Maar van de zo krachtig door Bennie Jolink uitgesproken aanmoediging was niets te horen.
Verschillende varianten van dit motto spookten door mijn hoofd. D'ruit was wel de meest voorkomende. Maar Driet ook. Dat is goed Achterhoeks voor shit. Het heeft bij mij een wat waterachtige connotatie. En dat was terecht. Het was een slap aftreksel zaterdagavond. En ik liet de driet over me heen komen.

Maar velen om mij heen lieten dat niet gebeuren. Die stemden met de voeten, door te vertrekken of ze lieten zich horen. Het begon met handgeklap. Snelle klapjes alsof je iemand aanspoort sneller te lopen. Door het hele stadion. Ik kreeg rillingen. Daarna werd zingend verzocht om het vertrek van trainer Ulderink en daarna de terugkeer van Kalezic. Ik moest wel lachen, maar met pijn in de buik. Ook werden de eigen spelers werden uitgefloten als de bal verkeerd gespeeld werd. Het sneed me door mijn ziel.
Ondertussen was al een derde tegendoelpunt gevallen. De aanvallen van VVV werden steeds luidruchtiger ondersteund. Mijn handen omklemden al minuten lang mijn hoofd. "Wat gebeurt hier? Ben ik getuige van een afstraffing?" Een afstraffing, ja, dat was het. Concurrent VVV maakte gehakt van onze jongens. Hoe pijnlijk.
Maar wat nog veel erger moet zijn is de afstraffing door het publiek. Ieder Graafschaps balbezit wordt met gejoel begeleid. En de tegenstander krijgt een open doekje en scoort, hoe kan het ook anders, de 1-4.
Ik was daarbij, ik heb het (tussen mijn vingers door) gezien, ik heb het gehoord, ik heb het gevoeld. Live.

Als eigenaar van de blog "doetinchem bijna live" had ik dit natuurlijk zaterdagavond moeten plaatsen. Of uiterlijk zondagochtend. Maar het kwam niet in me op. Ik had iets meegemaakt maar ik wist de weg naar mijn pen niet te vinden, zoals Jannetje Koelewijn. Ik ben geen journalist.

Op de dag dat Cohen erkent dat hij niet ad rem genoeg is gaat "Doetinchem bijna live" dicht.

Gerrit Geuvers