Bij cultuurhsitorie denken we vaak aan stenen. En gaten in stenen. In ieder geval oude stenen, die een verhaal vertellen. Het verhaal van de stad, hoe de stad groot is geworden, welke successen en welke dieptepunten het heeft beleefd. Inwoners hebben het nodig om zich thuis te voelen en voor bezoekers is cultuurhistorie een belangrijk anker voor hun herinnering en de verhalen die zij weer verder vertellen. En dan komen er weer nieuwe bezoekers.
Doetinchem heeft niet veel van die stenen cultuurhistorie. Bij het bouwen van de parkeergarage is een klein beeldje opgegraven, dat nu een plek heeft in de garage. En afgebroken schoonheid wordt weer opgebouwd. Wat een moeite en geld kost het om te historiseren.
Misschien wel het mooiste cuktuurhistorisch bezit (van voor de tweede wereldoorlog) is denk ik de Bleek. Voor de verandering niet gemaakt van steen, maar van gras. Daar is veel van in Doetinchem en omgeving, maar het bijzondere is natuurlijk de ruimte, midden in de stad, vlak naast de oude brug. Bomen scheiden het veld van de Oude IJssel.
Dat hier vroeger de lakens werden uitgespreid om te bleken in de zon hoef ik niet uit te leggen. En dat de huisvrouwen over de brug aan kwamen lopen weet ik niet. Maar dat maakt het verhaal wel mooi.In de loop van de jaren is het veld enorm slecht geworden. Van een afstand is het mooi groen, maar dichtbij is het van alles, ook gras. En bovendien erg hobbelig. De huisvrouwen van vroeger zouden hun broze enkels verzwikken.
Daarom wordt het oude gras weggehaald, het terrein geegaliseerd en opnieuw ingezaaid. Volgens mij cultuurhistorisch en kostentechnisch wel verantwoord.
Gerrit Geuvers
