een Schwalbe maakt lente

En weer is er die sneeuw. Ik vind het mooi. 't Is gewoon jammer dat die strooiwagens er zo'n vieze hutspot van maken door er zout doorheen te strooien, anders was het een waar genoot om door die witte wereld te lopen. En natuurlijk uit te glijden. En daar dan weer een kunst van te maken. Goed vallen is een kunst.
De oudere medemens is het niet gegund om goed te vallen, die moet dan maar binnenblijven. Om goed te vallen moet je niet verkrampen, maar meegaan in de beweging. Go with the flow. Dat houdt in dat er ook een mooie narol bij moet, zoals Duiste voetballers in de jaren tachtig zo mooi konden. Een Schwalbe werd dat genoemd.
Wij Nederlanders stoorden ons daar aan, maar ik denk dat het kunst is. De kunst van de lente. Laat me er een zien en ik geloof in de lente.

Gerrit Geuvers

Hamlet

Het was koud gisteravond, maar niet koud genoeg om op sportpark Zuid velen van hun trainingen te weerhouden. Gillende stemmen, geschreeuw, gelach. Ik ben onderweg naar een extra vergadering van de raadscommissie. Een stukje verder op ligt het nieuwe, mooie gebouw van het waterschap. Ik zie het al van verre liggen. In die lege ruimte moet de Topsporthal komen te liggen. Koos Kuiper is een niet aflatend voorvechter van deze hal.
Maar aan het begin van de vergadering zal Koos de handdoek in de ring gooien. Komt die hal er nog? In ieder geval is Koos werkeloos. Bij het waterschap ligt zijn Waterloo.

Koos Kuiper zegt dat hij een mensen-mens is. Hij typeert zich als verbinder. Dat is hij, volgens mij. Hij kan alleen functioneren als er vertrouwen is. Volgens hem was dat er niet meer. Hij zag het als een heilloze weg om aan te blijven als hij vooral met randverschijnselen in de slag moet.

Shakespeare zou er een bestseller van kunnen maken.

Raadslid Moïze vertelde dat de meesten nooit van het dossier hadden gehoord. En over de inhoud was weinig echt blijven hangen. Toch werpen schaduwen uit het verleden nog ver. Twee oud bestuurders ware slechts het zichtbare daarvan. Henk Wubbels, nu bestuurder bij het Waterschap, zat op een hoek waar ze allemaal langs komen (ik denk ineens aan de Hasselbraam uit Pluk van de Pettenflet). Ans Jenniskens zat op de tribune. Ook daar liep Koos langs toen hij vertrok.

Misschien dat Koos zich wel Hamlet voelde. Voor mij is hij dat.

palen op het plein

Het was even niet de moeite om het stadhuisplein in de gaten te houden. De vorst maakte de voortgang onmogelijk. Maar ineens staan er vier grote palen.
Verbazing maakte zich van mij meester. Vier kale palen, wat kan daar nou de bedoeling van zijn.
Ook andere toeschouwers bleken moeite te hebben met de aanblik. De suggestie dat deze zomer een concours paaldansen zou plaatsvinden bracht menige fantasie op hol. Een worstklimpaal, waarbij er een worst bovenin wordt gehangen die door stoere boerenzonen moet worden bemachtigd. Of de basis voor een overspanning: kunnen de supporters van de Graafschap het kampioenschap droog (van de buitenkant) vieren.

Maar het leven is, zoals bekend, veel minder poëtisch, erotisch en spannend. Het is bedoeld om aan de meest recente voorschriften voor veiligheid en Arbo tegemoet te komen. Er komen lampen bovenin te hangen zodat de kraamzetters de avond voor de markt hun werk nauwkeurig kunnen doen. En er komen speakers in de palen. Niet voor de markt ("belegen kaas voor 10 euro per kilo, tegenover de viskraam!") of voor het kampioenschap ("wij zijn de beste van Leeuwarden, wij zijn de beste van Deventer!").
Nee, de speakers zijn voor uw en mijn veiligheid. Loop je rustig over de markt met een tas vol appels en prei, hoor je ineens: "blijft u vooral rustig, raak niet in paniek, verlaat de markt meteen, geen reden voor paniek, blijf rustig." Moet je eens zien hoe goed die speakers werken.

Gerrit Geuvers

gedoetinchemd

Het hoge woord is er uit. Het woord van het jaar 2010. Koud twee weken aan de gang en dit jaar heeft al de klapper : Doetinchemmen.
Het is een verrassend woord, want er zit een nieuwe letter in: een vierpoot! Daardoor lijkt het of er Doetinchennen staat.
Maar het is ook een wonderlijk woord. Want het heeft drie betekenissen. "Het uitstekend voor elkaar hebben" is de eerste. De tweede is "met je voeten stevig op de grond staan". En de laatste is "ruimte laten voor de ander".
Allemaal mooie betekenissen. Prettig, geruststellend, warm. Velen krijgen er een goed gevoel bij als ze horen dat deze betekenissen aan Doetinchem worden gehangen. Tijd, lijkt me zo, om lekker achterover te gaan zitten. De klus is geklaard, een zelfvoldaan gevoel.
En daar gaat het natuurlijk mis. Want uitrusten is achteruitgaan. En daarom word ik er ook niet zo warm van. Ik krijg het zelfs een beetje koud.

Hemelbestormen (1), wilde initiatieven ontplooien (2), mensen tegen de schenen schoppen (3) zouden mijn betekenissen een nieuw woord moeten zijn. Maar ik ga het niet verzinnen, want het is net zo snel oubollig als Goeienoggel. En het is net zo snel verdwenen als "het woord van het jaar" (ontvrienden, swaffelen en bokitoproof en genverbrander). Na een paar jaar hoor je er niets meer van. Gedoetinchemd betekent dan gewoon: verdwenen.

jachtsneeuw

Voor jagers een beetje lullig, zij mogen geen schot meer lossen, terwijl de natuur er lustig op los jaagt.
Jachtsneeuw is een mooi woord. Misschien is het een germanisme, maar het heeft zo'n mooie lading. Het zegt veel. De jacht, op de loer liggen en dan boem!
Loop je even buiten om een vuilniszak weg te gooien wordt je overvallen door een horde sneeuw. Het komt overal. Als een schot hagel. Met name in je nek. Daar smelt het heel snel en is het nog even erg koud. Ook in het haar en dat heb je pas door als je weer binnen bent: drup, op de krant.
Sneeuw is een goede jager. Het ligt op de loer op het dak, maar ook op de grond, in de tuin of op de ijsbaan. Het kan overal zijn.
En als het straks gaat dooien blijkt de sneeuw zelfs tot op mijn zolder te hebben gejaagd. Dat zie ik dan aan natte plekken in het plafond van de slaapkamer.
Geen hazenpepers en reeruggen, maar natte plekken in je nek en op het plafond.

badzout

Het zout is op. Ik zie ze ook al niet meer door de straten rijden, de sneeuwschuivers die als een hertje zijn ontlasting met het staartje rondstrooit. Het is nog steeds zout, maar het is steeds minder. Er wordt zelfs gedacht om wegen af te sluiten. Of om badzout te strooien. Waarom dan geen badschuim? Of een middeltje om meteen de kauwgom van de straat te krijgen?
Vanochtend reden de wagens door de straat met zelfs de schuiver op hoogte, terwijl er toch een laagje van 5 centimeter was weg te schuiven. Het gevolg was dat ik met mijn eenvoudige Pietje Pelle-fiets een zware gang had. De sneeuw verzamelde zich onder de spadborden en achter de jasbeschermers. Op drassige plekken liep de sneeuw als gehakt uit een gehaktmolen langs de voorvork, maar per saldo verzamelde ik voldoende voor een kleine iglo. Dat was niet de bedoeling. Ik wilde mijn energie steken in een paar kilometer schaatsen, niet in een vastloper.
De fiets is niet meer om aan te zien. Niet zomaar een beetje smerig. Dat wordt nooit meer wat.
Tenzij er badzout gestooid wordt.

veilig besturen

Veiligheid is een groot goed. Als het om een kwestie van veiligheid gaat "dan hoeven we niet lang na te denken". De kosten zijn niet interessant. Voor een politiek bestuurder is de dood van één mens niet te verkroppen. Dat wil zeggen de negatieve publiciteit daarna. Want vaak is een bestuurder verwijtbaar handelen aan te smeren. En dat moet te allen tijde worden voorkomen. Dus Schiphol staat vol met bodyscans. En bij bejaardenhuizen mag geen vuurwerk worden afgestoken.

Kunnen we zelf wel omgaan met het leven? Het lijkt wel of we vergeten zijn dat het leven risico's met zich meebrengt.
Zo ook met de gladheid. Ze scheuren met grote vaart door de straat: de sneeuwruimers een spoor van zout achter zich latend. Geparkeerde auto's krijgen een forse beurt. En na een dag stevige vorst is het effect al weer weg.
Overal wordt tegenwoordig gestrooid. Bang om door een roekeloze rijder te worden aangeklaagd vanwege slecht wegbeheer wordt in heel Doetinchem de weg van een nieuwe deklaag voorzien. Ieder kind weet (na een eerste keer flink te zijn uitgegleden) dat je voorzichtig moet zijn met gladheid. Dus ook iedere volwassene. Maar niet als die in een auto of op een fiets zit. Dan is die individu ineens een veeleisende weggebruiker geworden.
Wat zou het toch mooi zijn als in deze tijd van het jaar iedereen wat meer thuis bleef omdat het risico van een ongeluk te hoog wordt ingeschat. Geen oude lui meer op straat en gewoon rustig aan rijden. Heerlijk.

Veiligheid mag geld kosten. Gaat het wel om veiligheid? Of om angst om bestuurlijk te falen? Noete alle denkbare risico's worden afgedicht, uit angst om - eventueel, misschien, mogelijk - als het misgaat aansprakelijk te worden gesteld.
Dat betekent dat het voorkomen van bestuurlijk falen geld mag kosten.

deur niet op slot

Inbraak in huis tijdens afwezigheid is een grote zorg voor velen. Om vaste tijden wordt een aantal lampen aangeschakeld. Dat zal de boeven wel op een dwaalspoor brengen.

Juist rond Kerst en Nieuwjaar is zo'n dwaalspoor erg noodzakelijk, vanwege een skivakantie of een aantal dagen bij een verre familie. Braaf gaan rond vier uur de eerste lampen aan. En een uur later nog een paar. In het verre Oostenrijk wordt zorgenloos geskied. Inbraak zal het gezin niet treffen door de slimme beveiliging.

Er is zelf nog meer aanleiding om gerust te zijn. De twee dure exotische boompjes zijn ook beschermd. Afgelopen jaar zijn ze gekocht en ze doen het zo goed. Het zou toch vreselijk zijn als juist tijdens hun vakantie in Nederland de vorst toe zou slaan en de boompjes zouden kapotvriezen. Bijna nog erger dan een inbraak. Daarom zijn een paar blauwe plastic zakken over de kruinen geschuiven en vastgetaped. Lelijk, maar wij zijn toch niet thuis.

Dubbel beveiligd tegen ongemak.

Totdat de tape van één van de plastic zakken loslaat. Het blauw is afgezakt, als bij iemand zittend op de wc met de broek op de enkels. Deur niet op slot gedaan.

Gerrit Geuvers