hele natte halve marathon

De fabel van de haas en de schildpad speelt zich af in een zonnige en droge omgeving. Daar was vanochtend, 31 oktober, geen sprake van bij atletiekvereniging Argo in Doetinchem.

Een sprookje werd het dus niet. De haas heeft gewonnen.

Vanaf de accommodatie van Argo vertrok een internationaal veld voor ruim 21 kilometer door de mooie maar druilerige omgeving van Doetinchem.

Terwijl de haas met de cheque vertrok was een aantal schilpadden nog onderweg. Maar altijd nog sneller dan de bezemwagen. En in ieder geval dapperder dan ik en de vele toeschouwers. De omstandigheden viel velen hen zwaar.

Het weer ontnam ze de behendigheid en durf om een list te verzinnen. "Normaal heb ik altijd wel een goed richtingsgevoel, maar door modder op de weg was dat verdwenen," vertelde een hardloopster. "Ik moest me te zeer concentreren op het parcours. Dat loopt niet prettig."

Een andere atleet vond het weer juist geen probleem. "Met regen loop ik altijd erg goed. Ook de temperatuur was goed." Het was ongeveer 10 graden, weinig of geen wind. Dat resulteerde in een parcoursrecord van ruim 1.09, gelopen door de Keniaan van de foto wiens naam mij ontschoten is. Hij loopt normaal als haas in marathons.

Een mooi resultaat voor de organisatie van Argo. En voor zowel haas als schildpad is een warme douche dezelfde tintelende beloning.

Gerrit Geuvers

Meters maken met Wouke van Scherrenburg

"De eerste keer valt altijd tegen, geeft niet, daarna wordt het allemaal mooi". Dergelijke woorden kreeg ik vroeger te horen bij wijze van seksuele voorlichting. Ik luisterde natuurlijk niet, maar ik weet het toch nog.
Vanmiddag was Wouke van Scherrenburg ogenschijnlijk de onspannenheid zelve tijdens de eerste aflevering van het door haarzelf opgezette politiek café Piment in schouwburg Amphion. Ze begon staande midden op de vloer met wat mededelingen. Dat was Wouke heel naturel. Maar toen ze ging zitten aan de gesprekstafel werd het ineens een beetje zenuwachtiger. Met haar side-kick Margriet van der Linden leek het even op een onderonsje van twee meiden. En die zijn niet gezellig, weet ik uit ervaring.
Maar de eerste man aan tafel maakte daar een einde aan. De spanning viel weg toe Marc Verheijen, als voorzitter van de VVD de opvolger van Opstelten, fris en fruitig vertelde over zijn rol bij de onderhandelingen over het kabinet, en zijn kijk op de haat en nijd met de PvdA. Verheijen, de vervanger in Piment van de tot minister gepromoveerde Opstelten, zei daarover: "de PvdA kan op de milimeter stoeien met als doel de hele wereld te redden. Zo werkt het niet. Je kunt geen meters met ze maken." In zijn eigen Venlo heeft Verheijen overigens een erg goede relaite met de PvdA.
Een bekend verhaal, ook in Doetinchem. Wat is het dan toch met die landelijke sociaal-democraten? Dat zou ik wel eens willen weten. Volgende keer komt Emile Roemer, en de maand daarop volgend Femke Halsema. Daar zou een PvdA-coryfee een fantastische tafelgenoot kunnen zijn: live meemaken hoe je milimeters ontrafelt of juist meters kunt maken.
Verheijen heeft de oplossing om meters te maken: "principiële bezwaren kun je maar één keer hebben". Duidelijk signaal naar de dissidente CDA-ers in de Tweede Kamer.
In Venlo moet er een andere "Koel"komen. Wees daar eerlijk over. "Je weet dat je genaaid wordt door een voetbalclub, alleen nog niet hoe". Clemence Ross, de voorzitter van de Graafschap, was daar duidelijk over: een betaald voetbalclub is een onderneming, daar hoort geen overheidsgeld in. Maar ze vond wel dat de gemeente moet betalen voor diensten die de Graafschap levert bij bijvoorbeeld activiteiten in de wijken. Verheijen gaf niet aan of hij dat ook een vorm van naaien vond.
Het meest aansprekende onderwerp was wel Yuri van Gelder. De nieuwe directeur van Noc-Nsf, Gerard Dielissen vond dat er te snel was gehandeld door de gymbond. En Yuri en andere Yuri's moeten beter geholpen worden. Sporters die vanaf hun vijfde in de ringen hangen krijgen alleen maar complimenten van de jury en cocaïne, zoals Bert Wagendorp in de Volkskrant schreef.
En zo ontpopten mooi gesprekken, omlijst met muziek die wat zwaar op de maag lag, maar eindigend met Sara Kroos die "een muziekje" had ingestudeerd maar bovenal op het laatst van het politiek café van twee uur nog meters wist te maken.
Maar voor haar was het dan ook niet de eerste keer.

Gerrit Geuvers

De Bleek weer groen

Bij cultuurhsitorie denken we vaak aan stenen. En gaten in stenen. In ieder geval oude stenen, die een verhaal vertellen. Het verhaal van de stad, hoe de stad groot is geworden, welke successen en welke dieptepunten het heeft beleefd. Inwoners hebben het nodig om zich thuis te voelen en voor bezoekers is cultuurhistorie een belangrijk anker voor hun herinnering en de verhalen die zij weer verder vertellen. En dan komen er weer nieuwe bezoekers.

Doetinchem heeft niet veel van die stenen cultuurhistorie. Bij het bouwen van de parkeergarage is een klein beeldje opgegraven, dat nu een plek heeft in de garage. En afgebroken schoonheid wordt weer opgebouwd. Wat een moeite en geld kost het om te historiseren.

Misschien wel het mooiste cuktuurhistorisch bezit (van voor de tweede wereldoorlog) is denk ik de Bleek. Voor de verandering niet gemaakt van steen, maar van gras. Daar is veel van in Doetinchem en omgeving, maar het bijzondere is natuurlijk de ruimte, midden in de stad, vlak naast de oude brug. Bomen scheiden het veld van de Oude IJssel.

Dat hier vroeger de lakens werden uitgespreid om te bleken in de zon hoef ik niet uit te leggen. En dat de huisvrouwen over de brug aan kwamen lopen weet ik niet. Maar dat maakt het verhaal wel mooi.

In de loop van de jaren is het veld enorm slecht geworden. Van een afstand is het mooi groen, maar dichtbij is het van alles, ook gras. En bovendien erg hobbelig. De huisvrouwen van vroeger zouden hun broze enkels verzwikken.

Daarom wordt het oude gras weggehaald, het terrein geegaliseerd en opnieuw ingezaaid. Volgens mij cultuurhistorisch en kostentechnisch wel verantwoord.

Gerrit Geuvers

ongeluk

Vanochtend reed ik er zelf, op mijn weg naar het werk. Altijd een beetje de hoek afsnijden, over de stoep of op een andere manier denkend iets tijd terug te winnen van het te laat opstaan.

Op mijn werk was ik toen ik buiten stond te praten met een roker en een traumahelicopter zag overvliegen.

Na het overleg meldde twitter dat er een serieus ongeluk was gebeurd in de stad. Een fietser onder een vrachtauto. Het was zelfs op het kruispunt voor mijn huis gebeurd.

Lange tijd bleef ik ergens steken tussen nieuwsgierig en gruwen. Gelukkig had ik veel te doen en kon ik niet eens een kijkje gaan nemen.

Maar de weg naar huis was toch veel korter dan anders. Niet dat ik snel fietste, maar de gedachten over wat ik aan zou treffen hebben me de hele tocht als een droom doen fietsen.

Gelukkig, dacht ik er is niets meer. Maar toen ik dichtbij kwam zag ik de tekeningen op de weg. En waar het slachtoffer heeft gelegen. Ik denk niet dat ik de werkelijkheid had willen zien, op mijn kruispunt.

Gerrit Geuvers

in de rij onder de kastanje

Zaterdag stond een aatal actievoerders, mensen van de fiets te trekken om te tekenen tegen de kap van bomen. Niet zo maar bomen maar een paar kloeke kastanjes worden gerooid om plaats te maken voor een electronicazaak van allure en de ingag voor een parkeergarage.

De actievoerders zien ook andere mogelijkheden. Aan de achterkant zou makkelijk de garage bereikt kunnen worden. En Alice wil graag kinderen tekeningen laten maken om het gebied beter in te richten. Ik krijg wederom herinneringen aan Pluk van de Pettenflat, waar de gemeente een plantsoentje wil rooien en Pluk de hasselbraam plant. Het eindigt in een groot feest.

Vier bomen moeten het veld ruimen, vier worden opgeknipt en twee worden verplaatst.

Voor mij is de belangrijkste van het stel de kastanje waar nu nog fietsklemmen omheen staan. Ik heb daar meerdere malen op zaterdagochtend, in alle vroegte, in de rij gestaan om kaarten te bemachtigen voor U2, voor Counting Crows, voor Simply Red, bij het postkantoor. Lekker hangen en kletsen onder het genot van koffie. Allemaal voor het echte live. Straks via een strak mp3-tje vanaf diezelfde plek.

biogas voor de gezonde eetlust

Gelode benzine zal er in die klassiekers wel niet meer kunnen, maar het ruikt wel heel erg naar vroeger. En het klinkt soms ook zo.

Mooi gezicht om de classic cars langs de Slangeburg te zien rijden. Oudere mannen met een petje serieus met hun hobby bezig en jongere mannen met een onderkin, joviaal uit het open dak zwaaiend en vrienden begroetend.

Ook rijen twee collega's mee. In een, zeker klassiek te noemen Renault4, maar dan wel op biogas. Ik kreeg zin in patat toen ik er achter stond. En een frikadel zou er ook wel in gaan.

En allemaal zijn ze via de elf Achterhoekse steden op weg naar Huis Bergh, waar ze worden afgevlagd. Daar zal een veiling plaatsvinden van de kunstwerken die onderweg zijn bezichtigd.

In Doetinchem stond een werk van Rido Jansen, maar ik dacht er pas aan toen ik al weer weg was. Hopelijk heeft iemand het meegenomen om geld op te halen voor Het Goede Doel, de stichting Bergh in het Zadel voor kankerbestrijding.

Gerrit Geuvers

linksaf de parkeergarage uit

De nieuwe schouwburg Amphion is klaar en de parkeergarage ook. Het wachten is op de opening. Voor Amphion komt hoog bezoek. Voor de garage zijn we allemaal onze eigen lintenknipper.

Er was veel te doen in de stad over de nieuwe parkeergarage. Hij zou mooi zijn, met parket. En als je bij vertrek linksaf wil moet je voldoende tijd hebben. Dus de proef op de som genomen, want de eerste twee weken kun je voor 1 euro de hele dag parkeren. Wanneer dat periode eindigt weet ik niet.

Dat van het parket, dat klopt. Centraal in de garage ligt bamboeparket, die je als vanzelf leidt naar de voetgangersuitgang. En langs de bewaking.

De garage is licht en ruim. Geen gewriemel in de kleine ruimte. Nodigt wel uit om harder te rijden dan mag. Bij de op- en afgang naar de onderste laag staan enkele dichterlijke vrijheden op de muur. Groot font, maar verstopt achter een muur. Dat lijkt bewust gedaan, want de teksten stemmen tot zulk diep nadenken dat gemakkelijk de omgeving uit het oog kan worden verloren.

Na het rondjes rijden is het tijd om te vertrekken. Linksaf zou volgens de Gelderlander lastig zijn. Dat viel reuze mee. Sneller dan in menige stad had ik de weg naar huis te pakken. Maar misschien was het niet zo druk op de hofstraat. Dan ga je toch gewoon rechtsaf.

Op de eerste parkeerlaag zag ik trouwens het vertrouwde gedruppel van regen, dat je zo vaak in parkeergarages tegenkomt. Maar er wordt nog gewerkt in de garage. Misschien is er iemand met een kitspuit om de kiertjes te dichten voordat HM met haar gevolg Amphion komt openen.

En linksaf, dat wilde ze toch al niet.

Gerrit Geuvers

Doetinchem bijna klaar voor WK-finale

Er wordt ineens op zaterdagmiddag laat hard gewerkt op het Marktplein. Het plein waar grote evenementen moeten plaatsvinden. En wat is nou groter dan de finale WK voetbal. Dus zo geschiedde.

Een groot scherm, zo te zien aan het stellage dat er staat. Bavaria. Voldoende taps. Halal (zelfs 100%) döner. En plaskruisjes.

Laat het feest beginnen. En laat ons winnen.

Richard Leaky, eat your heart out

De afgelopen week (en nog wel langer) is het tropisch warm. Onnederlands warm zeggen sommigen. Dat zijn mensen die weten wat de Nederlandse cultuur is en vreemde en afwijkende verschijnselen al snel als onnederlands betitelen.

Zij vergeten dat ons hele land ooit door vreemden is gekoloniseerd. En nog langer geleden: dat ons huidige leefgebied gewoon een tropisch klimaat kende. Maar dat is wel erg lang geleden.

Toch zijn er mensen die ook daar hun hele ziel en zaligheid in kunnen leggen. Op grote diepten blijkt dat onze ondergrond ooit recht onder de zon heeft gelegen. Klapperbomen, mooie vissen, en misschien wel rieten rokjes. Fraaie gedachten en mooie vondsten.

Maar aan mij is dat archeologische gefrunnik niet besteed. Ik moet het op een presenteerblaadje krijgen.

Zoals afgelopen dinsdag. Vanuit het deel van het gemeentehuis dat nog in gebruik is (en zelfs als tijdelijk commandocentrum dienst gaat doen bij de WKfinale) viel mijn oog op een detail bij uitgravingen. Het bordes voor het stadhuis wordt helemaal aangepakt en aan de oostzijde is nu een groot gat. En bijgevolg een grote berg zand. In die berg zand zag ik iets wat op een ananas leek. Die kan toch niet uit die opgraving zijn gekomen? Het moest wel een fossiel zijn: een fossiele ananas!

Richar Leaky, eat your heart out! Hier is de ontdekking van de eeuw. Wat heet van de mensheid. Geen missing link maar gewoon het oudste wat je kunt vinden: een fossiel uit de tijd dat het tropische klimaat nog floreerde in ons kikkerlandje. En dat in perfecte staat.

Een klein rot plekje, oké, maar verder het bewijs dat Doetinchem de hoofdstad moet zijn geweest van equatoriaal Nederland.

Ontmaagding in de hitte

Een ware hittegolf. Binnenzitten is het beste, want minder drukkend warm. Ik heb meelij met alles wat buiten is. Ruim een week geleden vloog een jonge merel uit (tweede nest). Ik heb 'm niet meer gezien. De tuin ziet er dor en geel uit. En de wegen hebben al helemaal te leiden. Al dat verkeer en dan ook nog die zon. De Missetstraat heeft het helemaal zwaar te verduren. Vers gedraaid asfalt. Als een pasgeboren vogeltje ligt het in de zon. Met mijn fiets teister ik het wegdek, maar heb het idee dat mijn banden het zwaarder hebben. Een laagje teer plakt als een rollende sneeuwbal vast.

De witte strepen op de weg zien er veelbelovend uit. Hier gaat binnenkort veel verkeer verwacht worden. Maar ze schieten niet op. Waarschijnlijk wordt het maagdelijke zwart gespaard tot het minder warm is. Ontmaagding in die hitte is geen pretje.

achter de muziek aan

Dat heb ik nou vaker bij het straattheater. Loop ik de hele middag rond op zoek naar de leuke acts, maar mis ik ze juist. Want zoals bekend: je moet daar zijn waar de grote groepen toeschouwers staan. Dan loop je veel en kom je halverwege invallen. Bij een goede voorstelling maakt dat niet zo veel uit, 't vuurwerk is meestal aan het einde. Maar lastig is wel om tussen de mensen door te wurmen. Toen ik nog een klein jongetje was mocht dat, maar durfde ik niet.

Nu loop ik dus de hele middag (en gisteravond) achter de muziek aan. Geen dansers van de onderkant bekeken, geen drie Belgen, geen Recht Niet en flamengo.

De wet van de grote groep geldt trouwens niet voor het marktplein. Iets uit de route van het winkelend publiek, dus altijd plek, ook als er hoge kwaliteit wordt geleverd. Een wilde dame speelde Madam Butterfly. Met veel steun uit het publiek.

Zelfs erg letterlijk, een man die de zeeman speelt die een realtie heeft met Butterfly (in het rose).

Gerrit Geuvers

Stadskudde

Ze lopen al lang rond in de stad maar ik had het nog niet gezien. Ik hoorde ze ook eerder dan ik ze zag. En zelfs hun geur ging aan het zicht vooraf. Schapen die een aantal groenstroken en kortwieken.
In de krant stond dat de schaapskudde overlast veroorzaakte in Noord. Maar als ik dit stelletje makke schapen zie kan ik me er niets bij voorstellen. Ze staan er hutje aan mutje en oko nog eens achter een hek. Maar geen wanklank te horen. Vriendelijke beesten zou ik zeggen.
Het zijn gemeentelijke schapen, dus collega's. Dat verklaart de gedweeheid van deze beesten. En echt eten doen ze niet. Het groenstrookje wordt vooral kort doordat ze er met heel veel op staan. Ze vermalen het onder hun hoeven. Da's ook goed.
In weinig doen ze me denken aan de kuddes die met een herder (slappe hoed, lange stok, vormloze baard) en bordercolly over der heide en ander onherbergzaam gebied bewegen. De bordercollys zijn er alleen nog maar voor leuke wedstrijdjes en de herder verdient zijn geld als zanger bij de Fleet Foxes.
Wat ik tegenkwam is dus een aan de omgeving en arbeidsvoorwaarden aangepaste gemeentelijke afdeling: de stadskudde.

molenbiotoop

De verbouw van de voormalige ambachtschool, 't Brewinc, tot een cultuurcluster en woningbouw, is vertraagd geweest omdat er angst was dat de molen te weinig wind zou vangen. Dat probleem is opgelost.

De provincie, die gaat over wind en molens, heeft een vergunning gegeven. Ik denk dat het moet blijven zoals op de foto.

Gerrit Geuvers

schroot

De hond van vrouw en kinderen is op bezoek. Die moet zo nu en dan uitgelaten worden. Dan kom je langs plekken waar ik normaal niet loop. En op momenten dat ik er normaal niet loop. En in een tempo dat ik normaal niet loop. En per saldo zie ik dingen die ik normaal niet zie.
Vanochtend dirigeerde de hond mij onderlangs het stadhuis. Het wordt gerenoveerd, om een geheel nieuw kantoorconcept het stadhuis binnen te rijden. Er komen meer werkplekken waardoor meer ambtenaren bij elkaar kunnen werken. Alle schotten zijn verwijderd, dat zie je zo. Het lijkt wel een doorzonwoning. Daar kan ik heel symbolisch over doen, maar dat laat ik even. Want een schrijnend geval trok mijn aandacht.
Aan de achterzijde staan container met afval. Het stuift er vaak, waarbij mij de grap over stoffige ambtenaren voor op de tong ligt. Er staat een container met houten latten. Die komen van de plafonds. Geen schrootjes waar menige woning in de jaren zeventig werd opgesierd, maar mooi hout. Toen de latten nog plafond waren zat er zelfs reliëf in. Nu steken ze kris-kras uit de container. Ieder verband is er uit want het is natuurlijk afval. Schroot zelfs.
Het is niet mijn bedoeling om dramatisch te doen, maar het doet me wel wat. In Doetinchem is na de oorlog meer moois gewoon gesloopt dan er is gebombardeerd in die beruchte aprildagen van 1945. In het Brewinc is met man en macht gezord om sgrafitto's, die kenmerkende kunst uit de jaren '50 van de vorige eeuw, te bewaren. Dat lukt heel aardig.
Alleen daarom al vind ik het erg jammer dat subtiele kenmerken van het stadhuis worden gesloopt. Een houten plafond dat had toch wel kunnen blijven?
Er komt een sgrafitto uit het Brewinc voor terug.
Gerrit Geuvers

dik aan de sport

Sport is belangrijk voor sociale vaardigheden, maar tegenwoordig vooral om de toenemende dikkigheid van kinderen te bestrijden.

Op het marktplein van Doetinchem vond een straatvoetbaltoernooi plaats. Mede om kinderen aan het sporten te krijgen en daarmee de calorieën van de Mac er weer af te spelen. Daar hadden de aanwezige spelertjes geen moeite mee. Van spichtig tot gewoon slank. Daardoor behendig met de bal. Worden de kleine dikkerds wel binnen de boardings gelokt door deze balwondertjes?

Gelukkig voor hen staan langs de kant de ouders die laten zien dat het je het toch niet een leven lang kunt volhouden.

Gerrit Geuvers

roeptoeter

De markt heeft een heel ander uiterlijk gekregen. Ook een andere sfeer. Veel meer open, minder besloten. 't Is een kwestie van wennen natuurlijk. Gelukkig is een oude bekend gewoon nog aanwezig: de roeptoeter. Nooit de tijd gehad om te luisteren. Nu hoorde ik hem wel. Hij wenste ons bij de viskraam, bij de broodjes, bij de groentekraam een plezierige dag en de liefde van god of van jezus. En misschien ook wel van de heilige geest. 't Is immers bijna pinksteren.

Een gezellige man. Hij schreeuwt niet, hij praat. Maar door de toeter krijgt hij iets meer volume. Maar de mensen kijken hem niet aan. Vreemd is dat eigenlijk. Het lijkt of ze hem niet horen. Dat zou kunnen. De stem zou ook van verder weg kunnen komen. Maar toch is het vreemd dat we afwijkende mensen met onze rug groeten. Is dat nou Achterhoeks?

Hoewel een afwijking kun je het niet noemen als je gelovig bent. 't Is niet mijn ding, amar er zijn er velen die geloven. Die roeptoeter is wel vreemd. Maar toch niet gevaarlijk. En er komt een vriendelijk woord uit. Kijk die man toch eens aan, zou ik zeggen.

Gerrit Geuvers

soppend kleedje

Een blog over Doetinchem schrijven is het leukste dat er is. Maar soms zijn er andere prioriteiten en is het even stil. Gelukkig kan ik wel weer het wereldomspannendeweb betreden. Een dag na Koninginnedag. Of is het Koninginnendag? Vier of vijf n-nen. Er zijn regels voor maar gisteren was het gewoon K-dag. Geen zwarte suzuki, maar grijze wolken. En regen.

Natuurlijk klaarde het wel weer op, zoals het ook met de monarchie gaat, maar voor de handelaartjes in zolderspulletjes was dat te laat. Doorweekt of koud zijn ze huiswaarts gekeerd. Ik zag gespekte kassen mee gaan. Maar kleedjes en plastic zeiltjes blijven achter. Als-ie droog was had de jongen als Aladin er op weg gevlogen. Nu met druipend haar achter in de auto.

Gerrit Geuvers

lage entree

Wat een tegenvaller zei A. toen we over de Hofstraat liepen richting Amphion. Ik wist meteen wat-ie bedoelde. De entree lijkt op de "artist impression" zo ruim. Kijk op de website http://www.amphion.nl/ en loop in de harde werkelijkheid langs en je ziet het, een lage entree.

De architecten weten het geweldig te showen, met glimmende folders, interactieve rondleiding en mooie mensen, maar het blijft nep. Zeker die mooie mensen.

Op die beelden lijkt het of je als Jonas de bek van een walvis in loopt. Maar als ik het zo zie is 't net hoog genoeg om de deur op te krijgen, zonder dat-ie tegen de kap boven de entree vastloopt.

Maar the proof of the pudding is in it's eating. Stoot je hoofd niet.

Gerrit Geuvers

chemische werken

Was het wel leuk bij de huldiging van de Graafschap? Nou 'k dacht het wel. Ik dacht dat Muslu en consorten de superboeren waren, maar het zijn de supporters. Ze hebben zich super gedragen, maar ook wel een beetje onholpen. De foto's en de tv-beelden zijn oogverblindend en aandoenlijk. Als het plein echter leeg wordt is duidelijk dat de duren steen van het plein zwaar te verduren heeft gehad onder het bengaals vuur en andere chemische werken.

Ook de aanwzigheid van een rugzakje deed mij een beetje pijn. Wie zat daar aan vast en wat is van hem geworden. Affijn, het zal vast goed zijn afglopen met hem want van onze kenners van de jeugdcultuur, Jeffrey en Raymond begreep ik dat op een kleine schermutseling na het pleingebeuren netjes was verlopen. Goed nieuws: de krentebomen hebben de tsunami van supporters overleefd.

Maar toch ziet het er triest uit.

Gerrit Geuvers

T-shirts over penzen

Niet om mijn gelijk te halen, dat slaat ook helemaal nergens op, maar de beide scenario's van "ballen in de buik" deden zich voor. Gefoeter omdat ze gingen verliezen, en het euforische omdat we in de laatste minuut wonnen.
De frustratie bij Go Ahead was begrijpelijk groot. Maar op http://www.kowet.nl/ zijn ze - direct na de wedstrijd - wel erg fair. En leuke foto's! Onder andere een paar blote penzen. Oei.
De voorbereiding van de huldiging is intensief. Van minuut tot minuut wordt het uitgewerkt. Vanwege de tv-registratie. De T-shirt-handel draait overuren. Ben benieuwd hoeveel leuke (zie http://tinyurl.com/ybsu296) en minder leuke shirts er zijn. Als ze maar om die dikke penzen blijven zitten.
Morgen eerst ook nog gewoon tegen Omniworld.

Graafschap: ballen in de buik

In between days, tussen hoop en vrees. Deze zaterdag is zo'n dag. Het kampioenschap van de Jupilerleague is aan de orde. Gisteren verloor Cambuur tegen MVV. Morgen moet de Graafschap winnen van Go Ahead Eagles (een mooi affiche zou Tom Egberts zeggen.
En vandaag kun je niets. Een beetje twitteren, muziekje erbij, boodschappen doen en mezelf voorstellen hoe het morgen is. Het gevoel van het winnende doelpunt, in de laatste minuut, het raspende geluid van een harde bal in het net, zo voelt het ook in mijn buik. En dan die euforie opspringen, juichen, elkaar in de armen vliegen. Kampioenen, kampioenen, ole, ole. Het stadion ontploft zegt de verslaggever dan. Nou ik ook.
De andere kant is een gelijkspel of verlies. Een hele wedstrijd lang kijk ik spelers naar voren en foeter op risicoloos terugspelen. Vanaf rij 10 strooi ik met aanwijzingen, goedbedoeld maar o zo onhoorbaar. En mijn buurman toeter ik moppers in zijn oor. Er is niets gewonnen, maar ook nog niets verloren.
En deze dag is dan beide: opwinding voor niets, maar wel opwinding.

Gerrit Geuvers

kiss&ride

Die oostelijke randweg is er nog lang niet. Laat staan de westelijke. Maar voor fietsen is niets te gek. Nog meer fietsenstallingen in Doetinchem. Nu bij het station. Vanaf de Huet is al enige dagen het laatste stukje voor het station geblokkeerd en stoek je over een betonnen plaat en door een zandbakje langs het openbaar vervoermuseum. Dit alles om nog meer fietsen te kunnen stallen bij het station. Ik zou denken: verwijder eerst de fietsen met vogelnestjes in de wielen. Dat scheelt ruimte. Of maak een mooie kiss&ride-draaicirkel. Lekker met de auto worden afgezet bij de trein in plaats van natgeregend en verwaait de trein in te stappen. Ik vind kiss&ride plezieriger dan weer&wind.

Gerrit Geuvers

parelsnoer

Het lijkt warempel of er iets gaat gebeuren in Hamburgerbroek. Uit de grond van Intermeco is een hoeveelheid puin getrokken waar de gemiddelde burger een forse boete voor zou krijgen. Een berg zand ligt klaar om het gat op te vullen. Waarschijnlijk zal op het bijna strakke landschap een fraai stukje bebouwing te bewonderen zijn en zullen er levende wezens rondwandelen.
Nu nog een maanlandschap, maar straks menselijk leven.
De Havenstraat die er langs loopt is al ontdaan van de morsige groenstrook. Deze weg zal tussen spoor en politiebureau worden aangepakt. Een mooie laan wordt beloofd, als parelsnoer door een nieuw woon- en werkgebied.
Maar aan weerszijden van het snoer gebeurt nog niet zo veel. Ja het maanlanschap, maar bij het Brewinc is de ontwikkeling bij fase 1 (hekken plaatsen) blijven steken. En die papierrecycler weet ook nog niet van wijken.
Een parelsnoer, vast wel. Maar om welke nek?

waterloop

Kinderen uit groepen 7 en 8 liepen voor water in Nicaragua. DOS (Doetinchem en OntwikkelingSamenwerking) organiseerde het geheel. Loes van der meijs nam bij het waterschapschapsgebouw het resultaat van de wandeling van 400 kinderen in ontvangst, zo'n 10 euro per kind. Om precies te zijn een bedrag van ruim 4463 euro. De landelijke stichting Aqua for All (per Tutti?) verdubbelde het bedrag. Dus toch mooi bijna 9.000 euro. De stichting had daar een mazzeltje mee, want ze rekenede op 30 euro per kind, dus 24.000 euro

Heeft Aqua per Tutti nou geld geld bespaart of ziet La Libertad voor 15.000 euro aan zijn neus voorbij gaan?

De jeugd van tegenwoordig is het sponsorwerven in ieder geval verleerd. Nieuw bijvak.

Gerrit Geuvers

graaf otwin

De dinsdagmarkt is nu op het voorplein van het stadhuis. Op deze blog heb ik geregeld de voortgang bijgehouden. Het lijkt wel nooit echt af te komen, maar met de markt op het plein is het nu wel in gebruik.

En een stad dat zijn historie zo vakkundig heeft afgebroken (en vooruit de bombardementen hebben ook een fors gat geslagen met name in het centrum) zoekt het bij de opening in de historie. Graaf Otto de man aan wie Doetinchem de titel van stad heeft te danken galmde over het stadhuisplein. Uit een megafoon rolde zijn naam, uitgesproken door Otwin, voor deze dag even Graaf Otwin. Hij mocht het plein openen en de naam geven: marktplein.

Maar zoals dat gaat in een goed college: de andere leden wisten te vertellen over hun bijdrage. Freule Loes had haar bruidschat ingebracht en hereboer Peter had het ontworpen. Maar een formateur strijk je niet tegen de haren in. Dus gingen de ballonnen de lucht in en scheen de zon op het straatnaambordje. En was iedereen blij. Net als een echtpaar uit de Boddens Hosangstraat was zelfs in hosanna-sfeer. "Een flinke vooruitgang, het sluit veel beter aan bij de stad."

Gerrit Geuvers

platte padden

Gek word ik van al die lenteverhalen. Foto's van uitkomende knoppen, dartele lammetjes en het eerste kippeneitje. En blogs en tweets in lichtgele wolkjes. Wat zijn we allemaal blij, wat worden we vrolijk van die lente.
Niets lees is over platte padden. Het fietspad in de Huet is bijkans opnieuw geasfalteerd met paddenlijkjes. En wat erger is: de inhoud van de pad is in de rijrichting uitgesmeerd. De kleffe diertjes, onderweg naar hun paargrond, verdoofd door de gedachte aan de daad, platgereden door een smalle fietsband. Hoe kun je er onder komen, zou je zeggen. Maar dat is wel een verhaal waard. Het verhaal van hervonden energie, weglopend alsof een ventiel wordt opengedraaid.
Gelukkig wordt het over 12 maanden al weer lente.
Gerrit Geuvers

vorstperiode

Het leven neemt soms een bijzondere wending. Niet eens omdat je het niet ziet aankomen, maar omdat het zo bijzonder is.
Bij het weer valt het zo vaak mee, er wordt een weeralarm afgekondigd over hagelstenen als kippeneieren of windstoten die je auto van de weg blazen, maar uiteindelijk gaat het dagelijks leven gewoon door. Storm in een glas water.
Het lijkt meer op seizoenen. Je weet dat als de winter komt, het koud kan zijn. Maar als het daadwerkelijk een paar weken flink vriest ben je toch uit je hum.
Zo vergaat het mij ook. Echt goed liep het niet. Steeds vaker nieuwe afspraken, steeds minder liefde. Totdat ineens het echt gaat vriezen. En die periode zal wel even aanhouden. Ondanks de lente.

ideaal gedrag

Meestal komt-ie op vrijdag binnen. Maar nu op donderdag: de Donald Duck, een vrolijk weekblad. Die ondertitel onderstreept het lage profiel van het periodiek. Eenzelfde frequentie als Vrij Nederland. Ook stammend uit dezelfde periode. Overeenkomsten genoeg. En beide zullen nooit het kruiwagentje zijn voor een glossy van een minister.
Maar daar houdt de vergelijking wel mee op. Want de DD heb ik veel sneller uit dan VN.
Sommige mensen kijken naar GTST, ik lees de Donald Duck. En wat me vaak opvalt: het verhaal is vaak gewoon goed. Speels, maar o zo raak.
Vandaag het "hoofdartikel" over een gedragsgenerator. Een apparaat van Willy Wortel waarmee gedrag kan worden gekopieerd. Onaangepasten (vervelende apen uit een dierentuin) krijgen het gedrag van nette burgers (Dagobert) geïmplanteerd. Hoe vaak hebben wij in een politiek incorrecte, maar juist daarom zo diepgevoelde bui, niet zo'n apparaat gewenst. Hoe vaak is een dergelijke wens niet in een gezin of relatie te bespeuren?
De afloop van het verhaal. Je verwacht dat Duckstad er vreselijk saai op wordt. Allemaal klonen van Dagobert. Wat een vervelend stadje. En inderdaad, de betreffende aap wordt een kloon van de good old vrek met zijn obsessie om in geld te zwemmen. Maar dan blijkt Dagobert zich te ergeren aan dat gedrag. Ha, hij vindt zichzelf irritant! Maar wil het eigenlijk niet weten. En overigens: nog een tweede idioot is te veel. Two is a crowd on my cloud.

bijvoeren

De winter is voorbij. Is dat een vreemde uitspraak? Officieel is daar de datum 21 maart voor uitgevonden, maar die paar graden nachtvorst horen echt bij de vroege lente.

Er komt in ieder geval al weer een stoot aan verse groente uit de grond en aan de takken. Nog geen vetpot, maar met een hoge nutricionele waarde. Zeker voor de dieren die het deze winter zo zwar hebben gehad. Ze hebben het uiterste uit hun lijven geperst en staan er trots bij. Ze zijn er sterker uit gekomen, heet dat dan.

Maar de vorst slaat sommigen toch nog om het hart. Daarom worden de hooglanders en de schapen in de Ruige Horst bijgevoerd. Een berg hooi ligt opgetast bij de ingang aan de Vossenlaan. Met een geprint verzoek om de dieren omzichtig te passeren.

Zo gaan we om met de dieren in het wild. We moeten ze voorzichtig benaderen, want ze zijn wild, maar als het erg koud wordt zijn het onze knuffelkoeien. Zou het er te vies uitzien, een dode hooglander? Of te hartverscheurend, een dood kalfje?

Maar nu is toch lente? Nog niet iedereen overtuigd dat de weg omhoog, temperatuurmatig gesproken, stabiel is. Volgens mij zijn ook de natuurvrienden de laatste tijd erg beïnvloed door de aandelenbeursen. Maar gelukkig zijn seizoenen betrouwbaarder dan beursplein.


Gerrit Geuvers

waagschaal

Het veld is vanavond sneeuwvrij. De wedstrijd tegen Cambuur gaat dus door. Een zespuntenwedstrijd want bij winst kan het stadhuisplein gereed worden gemaakt voor de viering van het kampioenschap. Een blauw-witte zee van mensen overspoelt de stad. De Black Eyed Peas galmt over het plein. En I gotta feeling dat het ook zo ver gaat komen. Oehoe.

Dat is natuurlijk altijd een slecht voorgevoel in de voetballerij, waar de ene speler altijd in zijn geluksonderbroek moet spelen en een wedstrijd verkeerd afloopt als een ander toevallig eerst zijn rechterschoen aan heeft gedaan. De wereld van het bijgeloof.

Maar Jhon zijn we kwijt. Dat is een hele last minder. Niet meer het eeuwige gedimdam of-ie mee mag spelen. Als vanavond wordt verloren ligt niet Jhon maar het kampioenschap in de waagschaal.

stadion in de slangenburg

Het bruisende stadhuisplein, een paar weken geleden geopend, is nog steeds gesloten. Je mag er gerust over heen kijken. Maar verblijf is, zo niet onmogelijk, dan toch wel erg moeilijk.

Gisteren opende het plein een hek voor graffiti-artiesten. Jongens gehuld in gemutste sweaters en gewapend met spuitbussen, hadden de opdracht gekregen de grijze wand voor het stadhuis op te vrolijken. Die grijze platen staan tegen een onaf gedeelte waar de ingang naar het stadhuis moet komen.
Het duurt nog wel even voordat het stadhuisplein kan bruisen. Echt bruisen kan het natuurlijk pas als alle ambtenaren en bestuurders weer terug zijn. Dat is pas over een jaar, of iets langer. Binnen in het gebouw wordt alles anders, de buitenwereld is al zo ver.

Goed, de jongens met spuitbussen mochten hun gang gaan. Echt los kwamen ze niet. Het was natuurlijk bitterkoud, maar de creativiteit werd vooral beperkt door de opdracht. Beelden van de gemeente. Boeiend? Gaap!
Maar verrassend: het Graafschapstadion is geplaatst naast kasteel de Slangenburg. Misschien een onderzoek waard.

Gerrit Geuvers

jong oranje is in town

Gisteren arriveerde een bus op het bruisende stadsplein. Er stroomden een groep mannen in trainingspakken naar buiten. Even dacht ik dat een proefopstelling voor het kampioenschap van de Superboeren aan de orde was, maar de trainingspakken liepen naar de stad. En op de bus stond het logo van onze voetbalbond. Het waren de jongens van Cor Pot, die even mochten ontspannen.

Vanavond moeten de jongens de ongeslagen status voortzetten. De broertjes Siem en Luuk de Jong opgeleid als Superboer, doen waarschijnlijk mee, want je moet wel enige affinitiet hebben met een slecht grasveld.

De wedstrijd is niet uitverkocht, want de parkeerplaatsen bij de belastingdienst zijn nog bijna leeg. Die commiezen zijn al lang naar huis, maar het oranjelegioen neemt geen bezit van de vrije plaatsen hoewel de stadionlichten aanlokkelijk schijnen. De fans blijven thuis. Genieten van de wedstrijd op tv, of in gespannen afwachting van de verkiezingsuitslag.

Gerrit Geuvers

krokus

Iedereen heeft het ermee gehad. Het is nu lang genoeg koud geweest. En die sneeuw was nog wel het ergste. Echt lente mogen we het nog niet noemen van de weermannen, maar dat maken we zelf wel uit. De lente is niet iets dat je kunt meten aan temperaturen of de lengte van de dag. De lente moet je voelen. En ik voelde het.

Gisteravond hoorde ik ze overkomen. De bodes van de lente. In V-formatie over de stad.

Hun buiken en vleugels verlicht. Als vliegtuigen die de overwinning in een oorlog beloven.

En vanmiddag zag ik wat dat de lente ook op de grond was geland. Zijn ranke kopje stak uit het grasveld: de krokus. Op de rand van de veranda staat nog de sneeuwschuif. Zijn scherpe blad nog dreigend. Maar van mij krijgt-ie geen kans. Het is lente, ook als valt er een meter sneeuw. Deze krokus blijft overeind.

man of the match

Bij de Graafschap is het meest spannende moment als de vijand vrij voor ons doel verschijnt. Het één na spannendst is de verkiezing van de man van de wedstrijd (motm). Alleen als Purrel die eer te beurt valt is het terecht. De beste man in de wedstrijd van gisteren, tegen Excelsior was, volgens het sms-ende publiek, Steve de Ridder. Kan natuurlijk nooit. Eén knap doelpunt maar daarna alles verprutst. Ook de rest van het team was aan het harken.

The men of the match (let op: meervoud) waren voor mij de plaggenstampers van Wedeo. Helaas niet meer op klompen, maar goed werk. 't Veld ligt er weer mooi bij.

Gerrit Geuvers

reclame

Je hebt kleine en grote drama's. En deze weken ook nog Gerard Kemkers.

Voor mij geldt hetzelfde. In welke categorie ik hoor, weet ik pas later. Het is wel een prettig om de stof even te laten neerdwarrelen en te zien wat er is gebeurd.

Onderweg naar huis moest ik de Huber Noodtstraat oversteken. Een lange rij auto's stond te wachten. Een wel erg lange rij voor de stoplichten. Maar het bleek een ongeluk. Als dramatoerist heb ik mijn voorwiel richting het plaats delict gericht. Daar stond een stadsbus tegen een vrachtwagen geplakt. Zij aan zij.

De straat is redelijk krap. De vrachtwagen blijkt een lesauto van Striekwold. Zo te zien durfde de lesser niet naar rechts uit te wijken, waar auto's geparkeerd staan. De bus had daar geen problemen mee, die was iets de struikjes ingevlucht, maar te laat. De ontvlechting leidde tot gepiep en gekraak. Glas en stukjes metaal liggen op de grond, een ruit van de bus en een lampje van Striekwold is gesneuveld. Dat valt allemaal mee.

Het drama voor de bus is natuurlijk het onverbiddelijke rijschema en voor de inzittenden de verleppende bloemen voor tante Corinne en de ontdooiende diepvrieskip.

Het drama voor Striekwold is een ongeluk. Slechte reclame. Kon die rij-instructeur niet ingrijpen? Maar aan de andere kant, fouten maken is niet voorbehouden aan schaatscoaches. En Sven Kramer is er ook sterker uitgekomen. Misschien die lesser ook wel.

Gerrit Geuvers

hondenpoep

In Doetinchem doen de lokale politici hun best om bij de inwoners binnen te komen. Posters op billboards, stands op het simonsplein en een televisiedebat op GraafschapTV.
Maar het werkt nog niet echt. Het enige effect is dat ik weet dat de verkiezingen er zijn. We hebben hier geen Uruzgan of JSF-vliegtuig. Wel een Tebecai-dossier waar politici om zijn gesneuveld, maar nu gaat het over een ambtenaar, die zich verrijkt heeft. Dat is geen politiek, dat is ergenis. Nee, volgens mij komen de politici nog niet echt binnen.
Wat komt er dan wel goed binnen?
De gemeentebelastingen. Vandaag lag de aanslag spreekwoordelijk op de deurmat.
Ik heb een Labrador. Deze hond kost mij aan de gemeenschap 64 euro. Daarvoor mag ik hem weer een heel jaar van de gemeente hebben. En lekker laten poepen.
Dat zal de gemeenschap weten. In een hondenjaar (zoals bekend gelijk aan zeven mensenjaren) laat ik hem flink te keer gaan. In het bos laat ik hem lekker loslopen. Vindt-ie leuk om dieren op te jagen. En ik ga hem dresseren dat hij de stoep over de breedte gaat beleggen. Dat moet zorgen voor een optimaal effect: verspreiding van zijn boodschap in zo veel mogelijk huiskamers met vaste vloerbedekking.
Dat is een lekkere binnenkomer bij de burger van onze stad.
Een tip voor onze politici: laat honderd honden poepen.

ORW voor de draad er mee

De piketpaaltjes zijn al geslagen. Ze staan in een mooie rechte lijn door het troosteloze landschap aan de oostkant van Doetinchem. Het lijken er wel honderd. Misschien wel meer.
Op ieder paaltje hangt hetzelfde bordje. "ORW voor de draad ermee". Het heeft inderdaad wel lang genoeg geduurd voordat die weg er eindelijk komt te liggen.
Zo lang zelfs dat nu ontevreden burgers maar het initiatief in handen hebben genomen. Als de sneeuw weg is kan de asfaltmachine tussen de paaltjes door tuffen en is-ie klaar: de oostelijke randweg. Dan nog een paar strakke witte lijnen trekken en klaar!
Nog voor de zomer rijdt de eerste vrachtwagen langs de stad in plaats van er door heen.
Nog voor de zomer arriveren scholieren en forensen op een rustig kruispunt voor het station.
Een zwaluw maakt nog geen lente, maar honderd wel zomer.

Joke

De boerenkieltjes zijn nu wel ongeveer geweest. De Drie Pinten hoor ik ook nauwelijks meer. Het bonken kent zijn weerga niet. Carnavaleske deuntjes zijn er gelukkig wel, maar de onheilspellende carnavalshouse overheerst.

De carnavalsoptocht in Doetinchem was de langste in de historie. Maar voor het schaatsen was zeker zo aangenaam. Kwestie van persoonlijke smaak. En bovendien moet je voor carnaval in de Achterhoek naar 's Heerenberg. De grappen zijn er ook flauw maar wel beter dan in Doetinchem.

Dat echte carnaval niet aan deze streek besteed is bleek wel op de schaatsbaan van Halfweg (bij Zelhem). Daar klonk ook carnavalsmuziek. Achterhoekse carnavalsmuziek. Dat kon je horen aan de tekst, niet aan de toon. Het klonk niet vrolijk, ook niet lekker lam. Nee, droevig en dreigend tegelijk.

Maar er liepen mensen rond die die sfeer goed aanvoelden.

tableau vivant

Bij een opening van een gebouw is meestal op het moment dat de eerste vlekken al op het tapijt zitten. Zoniet bij het stadsplein. In een hoek moet nog alles gestraat worden en de hellingbaan naar de ingang is er ook nog niet. En nu staat Warboel daar te zingen en te springen om de kinderen te vermaken. En vooral op te warmen. Want het is koud, de teller staat op -2 graden. En de "populaire meidenband DJUMBO, bekend van onder andere de hit ‘Hide and seek’" moet ook een beetje opgewarmd worden. De meiden zullen vast niet verschijnen in wollen borstrokken.

Wel liepen er wat ouderwets geklede meiden rond die oud hollandse spelletjes deden. Daar tussendoor schreden surrealistisch uitgedoste steltenlopers. Al met al een tableau vivante geschilderd door Anton Pieck samen met Salvador Dali.

Het belooft een veelzijdig plein te worden.

Maar het verhaal was natuurlijk de parachute. Die hing daar wel lekker te wapperen, maar was niet vrolijk. Want hij had geen vergunning. Misschien valt-ie wel over de "populaire meidenband" heen. Hebben de meiden het in ieder geval warm.

Misschien iets te haastig georganiseerd. Over drie weken zijn pas de verkiezingen.

geloof in inspiratie

Op zondag naar een bijeenkomst over inspiratie. Nou dat moet kunnen. Als de schapen niet meer naar de kerk gaan dan maar naar de fabriek. De Dru-fabriek in Ulft om precies te zijn.

Vanmiddag sprak een domineeszoon over een nieuw geloof: de klimaatcrisis. Met lichtbeelden liet hij een paar overtuigende grafieken zien. Volgens mij had Al Gore die ook in zijn film. Dat zat dus wel goed: de relatie opwarming van de aarde en CO2-uitstoot is statistisch wel duidelijk. Toch zat in de zaal een aantal mensen die zich, met Geert Wilders, tot de groeiende groep van klimaatsceptici rekenen. Ongelovigen. Maar zo gaat dat als zelfs een dominee in Zeeland niet meer in god hoeft te geloven. Dat deed hij natuurlijk al niet, maar nu mag het ook nog van een rechter.

Maar de domineeszoon, Jan Willem van der Groep, had nog ander geloof te verspreiden, namelijk die in de vooruitgang. Die gaat heel hard. Zo hard zelfs dat wat studenten aan het begin van hun studie leren tegen de tijd dat ze afstuderen verouderd is. We moeten dus vooral leren om te gaan met nieuwe uitdagingen.
Het verzamelen van kennis en feiten is zonde van je hersenruimte. Via internet is dat allemaal op te zoeken. Ik begrijp dat het gaat om creativiteit. Zie mogelijkheden en kansen.
Van der Groep citeerde een uitspraak van de autofabrikant Ford uit het begin van de vorige eeuw, dat de auto wel ongeveer uitontwikkeld was. Daar heeft die oude baas toch mooi misgezeten. Ook zei hij ook dat het olietijdperk niet eindigt omdat de olie op is, net zo als dat het Stenen Tijdperk niet was geëindigd omdat de stenen op waren. Volgens hem komen in de plaats van olie andere, betere, energiebronnen.

En welke dan wel? Nou, zon en wind.
Over die eerste bron wil ik het helemaal niet hebben. Ik zie de zon al dagen niet.
De wind, dat had ik wel willen geloven. Maar nu schijnt het dat die windmolens helemaal niet op wind draaien. Zelfs als het hard waait draaien ze gewoon op . . . . subsidie. Nu heb ik dat eigenlijk al langer gedacht. Als ik ze zo statig zie draaien, dan wil het er bij mij niet in dat de wind die kolossale, zware wieken aanblaast. Volgens mij zit daar onder in de voet van de molen een motor. Het klopt dus. Die motor wordt ergens in een kantoor van Liander aangezet als de minister van milieu weer subsidie heeft overgemaakt.
Is het een gekke gedachte? In ieder geval een creatieve. En dat bedoelt Jan Willem van der Groep toch. Ja, ik geloof wel in zijn inspiratie.

Gerrit Geuvers

takken

Het is een droevige dag. Het is grijs en bovendien koud en mistig. Takkenweer. De beste ingrediënten voor een vervelende dag. Een dag om te overlijden. Maar mij mankeert niets. Heb nog geprobeerd om bij het oversteken niet uit te kijken. Maar reflexen kun je niet uitschakelen.

Ik had bloemen gehaald om bij een bezoek niet met lege handen te staan. Die hadden dan mooi over mij heen gedrapeerd kunnen liggen. Versnipperd over het plaats delict, een beetje aan gort gereden. Mooi beeld. Maar dat ging dus niet door. Die reflexen toch.

Maar ook heeft ook de bloemenwinkel een positieve draai gegeven aan het humeur. Ik liep de deur in en de paaskleuren kwamen me tegemoet. En een gezellig vogelhuisje. Vroeger zag ik daar zo een heel vogelgezin in wonen. Dat beeld kreeg ik weer. En dan nog die taken met gele knopjes. Heerlijk, lente.

Maar toen uit buiten kwam was het nog grijs. Maar die lentetakken hadden het voor vandaag goedgemaakt.

politiek onder de deken

Het debat tussen de lijststrekkers wordt 18 en 25 februari uitgezonden, dus er mocht niets worden gezegd wat over twee weken achterhaald zou zijn. "Met de kennis van nu had ik toen anders gehandeld". De ultieme natte droom voor Wellink (bankencrisis) of Balkenende (Irak).
In Doetinchem betekent een oproep om geen al te woeste dingen te roepen dat dat we een deken over de discussie gooien en lekker gaan slapen.
De floormanager moest het debat een paar keer stil leggen. Het geluid deed het niet goed of de camera's stonden niet scherp. Zeker niet omdat het uit de hand liep. Het was een suf debat.
Behalve toen een man uit de Groen Links-hoek opgewonden zich afvroeg waarom de burgers zo reageerden. Na wat geschermutsel beende deze Groen Linkser weg.
Toen moest de floormanager ons tot kalmte manen: "ik begrijp dat de emoties hoog oplopen". Sinds wanneer is wakker worden gelijk aan het oplopen van emoties. Alleen even de deken optillen voor een windje.

een Schwalbe maakt lente

En weer is er die sneeuw. Ik vind het mooi. 't Is gewoon jammer dat die strooiwagens er zo'n vieze hutspot van maken door er zout doorheen te strooien, anders was het een waar genoot om door die witte wereld te lopen. En natuurlijk uit te glijden. En daar dan weer een kunst van te maken. Goed vallen is een kunst.
De oudere medemens is het niet gegund om goed te vallen, die moet dan maar binnenblijven. Om goed te vallen moet je niet verkrampen, maar meegaan in de beweging. Go with the flow. Dat houdt in dat er ook een mooie narol bij moet, zoals Duiste voetballers in de jaren tachtig zo mooi konden. Een Schwalbe werd dat genoemd.
Wij Nederlanders stoorden ons daar aan, maar ik denk dat het kunst is. De kunst van de lente. Laat me er een zien en ik geloof in de lente.

Gerrit Geuvers

Hamlet

Het was koud gisteravond, maar niet koud genoeg om op sportpark Zuid velen van hun trainingen te weerhouden. Gillende stemmen, geschreeuw, gelach. Ik ben onderweg naar een extra vergadering van de raadscommissie. Een stukje verder op ligt het nieuwe, mooie gebouw van het waterschap. Ik zie het al van verre liggen. In die lege ruimte moet de Topsporthal komen te liggen. Koos Kuiper is een niet aflatend voorvechter van deze hal.
Maar aan het begin van de vergadering zal Koos de handdoek in de ring gooien. Komt die hal er nog? In ieder geval is Koos werkeloos. Bij het waterschap ligt zijn Waterloo.

Koos Kuiper zegt dat hij een mensen-mens is. Hij typeert zich als verbinder. Dat is hij, volgens mij. Hij kan alleen functioneren als er vertrouwen is. Volgens hem was dat er niet meer. Hij zag het als een heilloze weg om aan te blijven als hij vooral met randverschijnselen in de slag moet.

Shakespeare zou er een bestseller van kunnen maken.

Raadslid Moïze vertelde dat de meesten nooit van het dossier hadden gehoord. En over de inhoud was weinig echt blijven hangen. Toch werpen schaduwen uit het verleden nog ver. Twee oud bestuurders ware slechts het zichtbare daarvan. Henk Wubbels, nu bestuurder bij het Waterschap, zat op een hoek waar ze allemaal langs komen (ik denk ineens aan de Hasselbraam uit Pluk van de Pettenflet). Ans Jenniskens zat op de tribune. Ook daar liep Koos langs toen hij vertrok.

Misschien dat Koos zich wel Hamlet voelde. Voor mij is hij dat.

palen op het plein

Het was even niet de moeite om het stadhuisplein in de gaten te houden. De vorst maakte de voortgang onmogelijk. Maar ineens staan er vier grote palen.
Verbazing maakte zich van mij meester. Vier kale palen, wat kan daar nou de bedoeling van zijn.
Ook andere toeschouwers bleken moeite te hebben met de aanblik. De suggestie dat deze zomer een concours paaldansen zou plaatsvinden bracht menige fantasie op hol. Een worstklimpaal, waarbij er een worst bovenin wordt gehangen die door stoere boerenzonen moet worden bemachtigd. Of de basis voor een overspanning: kunnen de supporters van de Graafschap het kampioenschap droog (van de buitenkant) vieren.

Maar het leven is, zoals bekend, veel minder poëtisch, erotisch en spannend. Het is bedoeld om aan de meest recente voorschriften voor veiligheid en Arbo tegemoet te komen. Er komen lampen bovenin te hangen zodat de kraamzetters de avond voor de markt hun werk nauwkeurig kunnen doen. En er komen speakers in de palen. Niet voor de markt ("belegen kaas voor 10 euro per kilo, tegenover de viskraam!") of voor het kampioenschap ("wij zijn de beste van Leeuwarden, wij zijn de beste van Deventer!").
Nee, de speakers zijn voor uw en mijn veiligheid. Loop je rustig over de markt met een tas vol appels en prei, hoor je ineens: "blijft u vooral rustig, raak niet in paniek, verlaat de markt meteen, geen reden voor paniek, blijf rustig." Moet je eens zien hoe goed die speakers werken.

Gerrit Geuvers

gedoetinchemd

Het hoge woord is er uit. Het woord van het jaar 2010. Koud twee weken aan de gang en dit jaar heeft al de klapper : Doetinchemmen.
Het is een verrassend woord, want er zit een nieuwe letter in: een vierpoot! Daardoor lijkt het of er Doetinchennen staat.
Maar het is ook een wonderlijk woord. Want het heeft drie betekenissen. "Het uitstekend voor elkaar hebben" is de eerste. De tweede is "met je voeten stevig op de grond staan". En de laatste is "ruimte laten voor de ander".
Allemaal mooie betekenissen. Prettig, geruststellend, warm. Velen krijgen er een goed gevoel bij als ze horen dat deze betekenissen aan Doetinchem worden gehangen. Tijd, lijkt me zo, om lekker achterover te gaan zitten. De klus is geklaard, een zelfvoldaan gevoel.
En daar gaat het natuurlijk mis. Want uitrusten is achteruitgaan. En daarom word ik er ook niet zo warm van. Ik krijg het zelfs een beetje koud.

Hemelbestormen (1), wilde initiatieven ontplooien (2), mensen tegen de schenen schoppen (3) zouden mijn betekenissen een nieuw woord moeten zijn. Maar ik ga het niet verzinnen, want het is net zo snel oubollig als Goeienoggel. En het is net zo snel verdwenen als "het woord van het jaar" (ontvrienden, swaffelen en bokitoproof en genverbrander). Na een paar jaar hoor je er niets meer van. Gedoetinchemd betekent dan gewoon: verdwenen.

jachtsneeuw

Voor jagers een beetje lullig, zij mogen geen schot meer lossen, terwijl de natuur er lustig op los jaagt.
Jachtsneeuw is een mooi woord. Misschien is het een germanisme, maar het heeft zo'n mooie lading. Het zegt veel. De jacht, op de loer liggen en dan boem!
Loop je even buiten om een vuilniszak weg te gooien wordt je overvallen door een horde sneeuw. Het komt overal. Als een schot hagel. Met name in je nek. Daar smelt het heel snel en is het nog even erg koud. Ook in het haar en dat heb je pas door als je weer binnen bent: drup, op de krant.
Sneeuw is een goede jager. Het ligt op de loer op het dak, maar ook op de grond, in de tuin of op de ijsbaan. Het kan overal zijn.
En als het straks gaat dooien blijkt de sneeuw zelfs tot op mijn zolder te hebben gejaagd. Dat zie ik dan aan natte plekken in het plafond van de slaapkamer.
Geen hazenpepers en reeruggen, maar natte plekken in je nek en op het plafond.

badzout

Het zout is op. Ik zie ze ook al niet meer door de straten rijden, de sneeuwschuivers die als een hertje zijn ontlasting met het staartje rondstrooit. Het is nog steeds zout, maar het is steeds minder. Er wordt zelfs gedacht om wegen af te sluiten. Of om badzout te strooien. Waarom dan geen badschuim? Of een middeltje om meteen de kauwgom van de straat te krijgen?
Vanochtend reden de wagens door de straat met zelfs de schuiver op hoogte, terwijl er toch een laagje van 5 centimeter was weg te schuiven. Het gevolg was dat ik met mijn eenvoudige Pietje Pelle-fiets een zware gang had. De sneeuw verzamelde zich onder de spadborden en achter de jasbeschermers. Op drassige plekken liep de sneeuw als gehakt uit een gehaktmolen langs de voorvork, maar per saldo verzamelde ik voldoende voor een kleine iglo. Dat was niet de bedoeling. Ik wilde mijn energie steken in een paar kilometer schaatsen, niet in een vastloper.
De fiets is niet meer om aan te zien. Niet zomaar een beetje smerig. Dat wordt nooit meer wat.
Tenzij er badzout gestooid wordt.

veilig besturen

Veiligheid is een groot goed. Als het om een kwestie van veiligheid gaat "dan hoeven we niet lang na te denken". De kosten zijn niet interessant. Voor een politiek bestuurder is de dood van één mens niet te verkroppen. Dat wil zeggen de negatieve publiciteit daarna. Want vaak is een bestuurder verwijtbaar handelen aan te smeren. En dat moet te allen tijde worden voorkomen. Dus Schiphol staat vol met bodyscans. En bij bejaardenhuizen mag geen vuurwerk worden afgestoken.

Kunnen we zelf wel omgaan met het leven? Het lijkt wel of we vergeten zijn dat het leven risico's met zich meebrengt.
Zo ook met de gladheid. Ze scheuren met grote vaart door de straat: de sneeuwruimers een spoor van zout achter zich latend. Geparkeerde auto's krijgen een forse beurt. En na een dag stevige vorst is het effect al weer weg.
Overal wordt tegenwoordig gestrooid. Bang om door een roekeloze rijder te worden aangeklaagd vanwege slecht wegbeheer wordt in heel Doetinchem de weg van een nieuwe deklaag voorzien. Ieder kind weet (na een eerste keer flink te zijn uitgegleden) dat je voorzichtig moet zijn met gladheid. Dus ook iedere volwassene. Maar niet als die in een auto of op een fiets zit. Dan is die individu ineens een veeleisende weggebruiker geworden.
Wat zou het toch mooi zijn als in deze tijd van het jaar iedereen wat meer thuis bleef omdat het risico van een ongeluk te hoog wordt ingeschat. Geen oude lui meer op straat en gewoon rustig aan rijden. Heerlijk.

Veiligheid mag geld kosten. Gaat het wel om veiligheid? Of om angst om bestuurlijk te falen? Noete alle denkbare risico's worden afgedicht, uit angst om - eventueel, misschien, mogelijk - als het misgaat aansprakelijk te worden gesteld.
Dat betekent dat het voorkomen van bestuurlijk falen geld mag kosten.

deur niet op slot

Inbraak in huis tijdens afwezigheid is een grote zorg voor velen. Om vaste tijden wordt een aantal lampen aangeschakeld. Dat zal de boeven wel op een dwaalspoor brengen.

Juist rond Kerst en Nieuwjaar is zo'n dwaalspoor erg noodzakelijk, vanwege een skivakantie of een aantal dagen bij een verre familie. Braaf gaan rond vier uur de eerste lampen aan. En een uur later nog een paar. In het verre Oostenrijk wordt zorgenloos geskied. Inbraak zal het gezin niet treffen door de slimme beveiliging.

Er is zelf nog meer aanleiding om gerust te zijn. De twee dure exotische boompjes zijn ook beschermd. Afgelopen jaar zijn ze gekocht en ze doen het zo goed. Het zou toch vreselijk zijn als juist tijdens hun vakantie in Nederland de vorst toe zou slaan en de boompjes zouden kapotvriezen. Bijna nog erger dan een inbraak. Daarom zijn een paar blauwe plastic zakken over de kruinen geschuiven en vastgetaped. Lelijk, maar wij zijn toch niet thuis.

Dubbel beveiligd tegen ongemak.

Totdat de tape van één van de plastic zakken loslaat. Het blauw is afgezakt, als bij iemand zittend op de wc met de broek op de enkels. Deur niet op slot gedaan.

Gerrit Geuvers