verblind door het licht

Vanavond heb ik me gewaagd in de Ruige Horst. Het was zeven uur geweest, dus lekker donker. De hond had nog een lauwe neus, dus die moest ook nog nodig opgefrist. Het beest biedt weinig bescherming, niet tegen het donker (want hij is bruin) en ook niet tegen enge mannen. Ik denk dat-ie gewoon mee zou doen, wat die enge mannen dan ook zouden doen.
Bij hetbegin in de Vossenstraat beloofde het een spannende wandeling te worden want de straatverlichting leek uit te doven. Maar toen ik het veld opliep viel het enorm mee. In de verte trainde SVDW onder een zee van licht die het hele natuurgebied in het licht zette. Juist op dat moment beproefde ik de enigeontbering: een glijpartij over een koeienvlaai. Maar zelfs in de donkere plekjes (wederom geen vieze mannetjes) was er nog voldoende licht om duidelijk de omgeving te zien.
We wonen in een land van licht. Nergens meer een spatje donker. Ja , diep onder de dekens, maar buiten niet meer.
Even werd ik er droevig van. Hoe heeft het zover kunnen komen? Een Amerikaanse onderzoeker gebruikte de lichtvervuiling zelfs als mate van economische voorspoed. Dat zal wel.
Maar het is ook de reden dat ik niet moet zeuren. Ik woon hier omdat ik mezelf economische voorspoed toewens. Ik wil consumeren, ik wil sporten, ik wil naar de schouwburg, ik wil soms zelfs werken. Ook 's avonds. Daar hoort gewoon licht bij. Blinded by the light.
's Avonds wil ik dan weliswaar geen licht, heb ik er toch voor gekozen.

bonzai

Soms vraag ik me af waarom mensen niet een gewone hobby kiezen. Dat geldt voor mensen die op zolder de bergen van Oostenrijk hebben nagemacrameed en er treintjes doorheen laten lopen, maar ook voor bonzai-houders. Ienie-mini-boompjes in een metalen bakje te lijf gaan met een nagelknippertje. En dat op het moment dat de rest van Nederland zich een weg baant door het struweel met een kettingzaag.

Op het stadhuisplein zijn ook bakken geplaatst waarin de bonzai bedreven kan worden. Tien metalen kisten voor tien bonzai's. Op de tekening van de architect is het al te zien. Bonzai-mensjes, keuvelend onder een bonzai-boom, op een blauw-grijs bonzai-plein. Een plein dat alleen maar te gebruiken is als Jong de Graafschap de KNVB-beker wint.

Wat een vreselijke nachtmerrie: Want dat is het. Ik laat me meeslepen in mijn griezelfantasie. Volgens de deskundige worden de ijzeren bakken bekleed met hout en heb je ineens een bankje. En komt in het gat een krentenboom. Dat is niet mis, want die bloeit mooi wit en heeft rode besjes (krenten), geliefd bij merels. De bankjes zijn dus niet altijd geschikt om op te zitten. Maar merels schijten kleine bonzaipoepjes, dus geen paniek. Rustig gaan slapen.

zondagswerk ...

... is niet sterk", kreeg ik wel eens te horen van een vroom gristen, als ik in de tuin stond te bateren. "Maar wel mooi maandag klaar", zei ik er dan achteraan. Veel later natuurlijk, want zo ad rem ben ik niet.

Toch zit er wel wat in. Op zondag pak ik vaak klusjes aan die je beter op zaterdag had kunnen doen, maar niet aan toe kwam. Op zondag wordt het een haastklus en had ik eigenlijk meer behoefte aan rustig lezen op de bank. Of zoiets.

Dat had ik de mannen die in het centrum hard werken ook wel gegund. Maar dat mogen ze niet. Het centrum wordt opnieuw ingericht en de gemeente wil dat het maandag af is, maandagmiddag om precies te zijn, als de consument de winkels weer gaat bestormen. En de aanblik van een bouwvakkersdecolleté belemmert de kooplust.

In het centrum worden bomen geplaatst. Dat is bekend, want er was natuurlijk weer veel gedoe waar die (zeven!) bomen zouden komen. Ook komen er nieuwe banken en prullebakken. Die prullebakken zijn speciaal voor Doetinchem ontworpen. Dat belooft wat!

En de straatlantaarns zijn verwijderd. Mooie grote lampen hangen nu boven de straat (klik op de foto om te vergroten).

Zelfs het straatwerk wordt helemaal schoongespoten en daarna met een zoab-reiniger gepoetst

Het centrum moet er een stuk aangenamer op worden.

Ga maandagmiddag kijken. Of later deze week. Het ziet er nu al mooi uit.

Maar wat jammer dat in de Hamburgerstraat Picknick en Vinkenborg hun uitstalling midden op de weg houden. Het lelijke donkere terras van Picknick en die trieste kiosk (met eenzame ijsbediende) bij Vinkenborg hadden nu in één beweging van het toneel kunnen verdwijnen. Dan was het geld voor boompjes en bankjes echt goed besteed geweest.

Toch zondagswerk.

multiveld

Otwin van Dijk opent voor iedereen speelvelden, mits daar Bekende Nederlanders bij aanwezig zijn. Een paar maanden geleden in Overstegen een hangplek voor ouderen met Erica Terpstra. Nu, in Oosseld, een multiveld met Yuri Rose en Sjoerd Overgoor. Wie? BN-ers? Nou ja, twee sterren van de Graafschap. De eerste een sterke basisspeler, de tweede een Doetinchems talent.

Het hoogste woord had echter een jongen uit de buurt. Zoals hij zelf zei was hij altijd een hangjongere geweest, maar hij had het er helemaal mee gehad. Via het project Graafschap helpt scoren was hij weer aan een opleiding begonnen. En nu stond hij als spreekstalmeester de verschillende gasten aan te kondigen.

Hij gaf de aanwezige jongeren mee hoe belangrijk het is om zuinig te zijn op de spullen. En zeker als die door de gemeente worden geplaatst. Mooie woorden van deze grand man van de hangscene.

Op het multiveld, gelegen langs de Oude Terborgseweg, kan natuurlijk worden gevoetbald, maar ook hangen er basketbalringen. Er werd ook een partijtje knotshockey gespeeld, maar dat zie ik daar niet dagelijks gebeuren. Zelfs het asfalt van het multiveld is een goede voeidingsbodem voor voetballers.

De kinderen uit de wijk zogen de kennis van de balgoochelaars van Pelota Events met volle teugen op. Er zit talent in Oosseld. Ik zie het daar helemaal gebeuren, nieuwe BN-ers voor Otwin. En voor een eenvoudige blogger als ik zijn de sterren van de Graafschap al heuse BN-ers.

Gerrit Geuvers

lucht en licht voor de bomen

Het waait flink. Maar niet de hele tijd: soms moeten de nog volgehangen bomen flink buigen en kun je jezelf niet meer verstaanbaar maken onder het bladgeruis, maar even later is het rustig.

Het bruist, zal ik maar zeggen. Maar niet op het stadhuisplein, waar alle bomen zijn geveld. Om het weer te laten bruisen zijn er plekken gemaakt waar bomen mogen staan. Op die plekken stekken witte en rode buizen uit de grond (klik op de foto voor vergroting).

De witte zijn voor lucht. In het versteende plein kan er onder normale omstandigheden onvoldoende lucht in de grond komen. Die blazen we er dus in via die witte pijp, zodat de boom kan groeien en zijn blaadjes weer kan laten ruisen.

De rode buizen zijn voor het licht. Met LED-verlichting zullen de bomen worden verlicht. Dat schijnt mooi te zijn. Ik hou niet zo van LED-licht. Het is een beetje blauwig: koel en zakelijk.

Maar wie heeft er gezegd dat het plein gezellig moet worden? En misschien ben ik wel de enige die het LED-licht blauwig vind en misschien wel de enige die dat koel en zakelijk vind.

Hebben we 's avonds een koel, ruisend stadsplein.

over de dam

Is het stil geweest in Doetinchem? Niets te beleven?

Twee moorden, of beter: drie. En een dodelijk ongeluk. Een week geleden al weer. Maar daar was ik niet bij met de camera. Nou hoeft dat niet persé. Maar de moorden waren al lang niet meer live. De drie lijken (man, vrouw, hond) lagen er al zeker vier dagen. En een dodelijk ongeluk trekt mijn morbide interesse wel, maar draait mijn maag ook om. Ik koos voor de gezonde eetlust.

En daarna was hetinderdaad erg stil, volgens mij.

Maar gisteren zag ik ineens gescharrel op de veemarkt. Een paar busjes op the great plains, het wilde westen met vergezichten, midden in de stad. En vandaag was er een keet en een dixi geplaatst, en een groot hek er omheen. Opgesloten zaten twee mannen. Toen ik aan kwam fietsen en ze groette kwamen ze licht verblijd aan de tralies. Ze wachtten duidelijk op het verlossende vier-uur-'s middags-signaal en nu nog hadden wel tijd in een praatje. Ja, zij waren inderdaad de eersten die gingen bouwen. En nee, ze hadden geen idee wanneer het klaar zou zijn. Dat was de zaak van de uitvoerder. Maar maandag zouden ze beginnen met de fundering. De draden die gespannen waren in het houten hekwerk markeren het toekomstige pand. Het hek paalt de kavel af. Of ik wist hoeveel dit zou kosten. Nu moest ik passen. "Veel", zei ik maar, "alleen al de grond kost een fortuin". Een boeiend gesprek zou zich afspelen als ik niet de onbedwingbare drang had om een paar boodschappen te doen.

Maar zoals een andere passant (met hondje) al aan de mannen had gezegd: het eerste schaap is eindelijk over de dam. Waarschijnlijk hopende op meer.

42 pensioenjaren op de markt

De dinsdagmarkt is een ijkpunt kwijt. As we speak staan de laatste klanten nog aan hun kraam, maar daarna draaien Greet en Wim familie Gerrits de pootjes onder hun patatkraam voor de laatste keer omhoog. Ze hebben er 42 pensioenjaren op zitten. Ze staan al jaren op de plek aan de plantenstraat, maar ze kennen Doetinchem al toen het nog een veredeld dorp was. De markt heeft in die tijd gefloreerd. In hun hoogtijdagen stonden ze op vijf markten. Het laatste jaar in Zevenaar en Doetinchem. "De sfeer is hier gewoon goed", aldus de Apeldoorners. "Het plekje waar we nu staan wilde niemand staan, maar nu is het heel gewild, aldus Wim."

Harry Hendriks (groente en fruit) bestelt nog wat stevigs terwijl zijn vrachtauto bij de kraam is geparkeerd. De familie Gerrits is elke week de laatsten die vertrekken. "Heel veel marktkooplui nemen nog een patatje of wat te drinken als ze hun eigen kraam hebben opgeruimd."

Terwijl de bladblazers de rommel wegblazen ruimt Greet de stoeltjes op. " 't Is mooi geweest, we hopen nog een jaar of twintig van ons pensioen te genieten.

Trillen

In het gemeentehuis trilt het. Een megagrote kango en een shovel maken gehakt van betonnen muren en platen. Maar ze hebben het er moeilijk mee. Het lijkt een oorlog: alsof een mitrailleur een vijandelijk peleton neerroffelt.
Als je op een stoel geeft het een trillend gevoel, die mij doet denken aan trilplaten die overtollig vet kunnen wegtrillen. Ook worden er andere gevoelens losgetrilt. Daar heb ik geen ervaring mee. Helaas, want hetvoelt best leuk.
Het trilt en het beeft; je rilt, dus je leeft. Het nieuwe stadhuisplein bouwt een grote belofte in. Ik kan haast niet wachten.

Doetinchem fields

Het herfst al aardig. Blaadjes stormen door de straat. Fietsen is slechts in één richting leuk.

Toch bloeit de tuin nog volop. Dat is mooi en leuk: het geeft een tegenwicht aan de neiging tot najaarsdepressie. In de vrije natuur is het allemaal wat minder fleurig. Denk je.

Als je goed kijkt is het nog steeds mooi. In het meest grijze weer is nog iets fleurigs te ontdekken. Hou je ogen open.

"In Flanders fields the poppies blow". Nou, ook gewoon in Doetinchem.

Rogier Meijer

Het spel is volgens de supporters altijd slecht, maar de overwinning is er wel steeds weer. "Dat kenmerkt de ware kampioen", is dan het credo. Maar na de wedstrijd blijven duizenden wachten op de helden die een ererondje lopen.

De superboeren doen het goed. Op de Vijverberg nog neit verloren, slechts één tegendoelpunt. Maar uit is er nog niet gewonnen. "Scorend vermogen, afjagen, druk naar voren, gogme", het zijn niet zo maar loze woorden die de ronde doen op een willekeurige tribune. Nee, er wordt niets meer verwacht dan het kampioenschap.

Maar dan moet eerst ook in uitwedstrijden worden gewonnen. En dan moet Meijer het beter doen. Rogier Meijer is de verpersoonlijking van de Graafschap. Ten eerste is het een Doetinchemse jongen. Maar hij is ook wisselvallig. Veroverd de bal, maar de voortzetting is niet goed. Maar soms ook wel. En aanvallend is het helemaal niets, afzwaaiers produceert hij. Maar soms ook niet. Niet de kwaliteit maar uiteindelijk wel het resultaat.

En dan zijn postuur: een relatief lange jongen, ingevallen ogen en wangen, dunne benen. Maar vooral niet bang om uit te delen, soms zelfs geniepig. Op de foto stapt hij (13) net over de benen van een liggende Dordrechtspeler. Hij zal vast wel iets geraakt hebben. Eerder eerste divisie dan eredivisie. Maar wel het treitergogme.

De Graafschap is Rogier Meijer.

altijd prijs

Op 10 oktober is de staatsloterij, waar heel Nederland op de jackpot mag hopen. Tot die tijd moeten we het doen met "Beste Geuvers, u bent de gelukkige van een hele grote prijs". Daarna volgt vaak een bedrag met minimaal vier nullen (voor de komma) of een fikse materiële prijs.
Ondertussen ben ik grijs en wijs genoeg om te weten dat zo'n gelukswens bestemd is voor de organisator. En toch blijven ze het proberen.

Vandaag werd ik geluk gewenst met een prijs ter waarde van E 300, die "staat kostenloos bereid om te worden afgehaald." Een vreemde formulering, zeker als je leest dat het om een espressokoffiezetapparaat gaat. Ik moet hem ophalen in café de Bank op vrijdag 16 oktober om 14.00 uur.
Er zijn nog meer gelukkigen: Dekker heeft een brommer, de Vries een I-phone Black Edition en Brouwer een Weber barbecue. Ik ben benieuwd welk merk brommer Dekker heeft gewonnen. Dat kan helaas niet worden bekeken vrijdag de 16e in de Bank, want de prijs is al overhandigd.

Natuurlijk twijfel ik niet. Deze brief klinkt niet alleen als oplichting, maar is het ook. En toch zou ik willen gaan.
En wie schetst mijn verbazing: ik kan zomaar met 6 personen gaan. Ieder echtpaar dat ik meeneem krijgt een bovendien kaasmessenset onder het motto "gasten werven, zodat de bijeenkomst vol wordt". Het staat er echt, een volle bijeenkomst.

Er staat nog veel meer. Je blijft lachen. Maar dat zal je vast wel vergaan, want als je binnen bent gaat de deur dicht en zit je 2½ uur binnen. Maar met z'n zessen zou ik het wel aandurven, maar ik moet mijn gegevens opsturen. En daar heb ik geen zin in. Ik wil niet altijd prijs. Ik stuur de politie wel.