Driet

Vanavond was op tv bij de wereld draait door (DWDD) Jannetje Koelewijn, de vrouw van professor neuroloog Tulleken. Zij is journalist van het NRC en publiceerde over het hersenletsel van prins Friso. Zij was aanwezig bij het gesprek dat haar man had met een betrokken medicus in het ziekenhuis van Innsbruck.
Ze vertelde dat ze bijna toevallig aanwezig was en het gesprek bijna niet kon ontlopen. En de uit dat gesprek hoorde ze informatie die de RVD achterhield. Haar neusvleugels gingen trillen, haar pupillen vergrootten en haar notebook klapte uit zichzelf open. Publiceren dus. Innsbruck Live.

Afgelopen zaterdag speelde in stadion de Vijverberg de "kraker van de kelder" de Graafschap - VVV. Een zespuntenwedstrijd die de thuisploeg moest winnen om een redelijke kans te houden in de eredividie te blijven. Ik was onder het publiek, dus uiterst live aanwezig. De eerste helft was succesvol (1-0) met een goed spelend de Graafschap. Maar in de tweede helft draaide de wedstrijd. VVV speelde feller en de Graafschap liet het er bij zitten. Het leek of ze slappe thee hadden gekregen in plaats van stierenbloed. Want dat was hardnodig: de voorsprong zou moeten worden uitgebouwd. Maar het leek of ze de wedstrijd op papier wilden afdoen. "Doe maar 1-0, en even tekenen bij het kruisje". Met die instelling waren de jongens van VVV niet het veld op gekomen. Niet dat ze er nou zo fel opzaten maar als je geen strobreed in de weg wordt gelegd dan loop je toch gewoon naar het doel? Binnen vijf minuten stond het 1-2.

Op de shirts van de Graafschap staat de sponsornaam DRAN. Vier letters opgebouwd uit de namen van 2000 supporters (waaronder die van mij). Maar van de zo krachtig door Bennie Jolink uitgesproken aanmoediging was niets te horen.
Verschillende varianten van dit motto spookten door mijn hoofd. D'ruit was wel de meest voorkomende. Maar Driet ook. Dat is goed Achterhoeks voor shit. Het heeft bij mij een wat waterachtige connotatie. En dat was terecht. Het was een slap aftreksel zaterdagavond. En ik liet de driet over me heen komen.

Maar velen om mij heen lieten dat niet gebeuren. Die stemden met de voeten, door te vertrekken of ze lieten zich horen. Het begon met handgeklap. Snelle klapjes alsof je iemand aanspoort sneller te lopen. Door het hele stadion. Ik kreeg rillingen. Daarna werd zingend verzocht om het vertrek van trainer Ulderink en daarna de terugkeer van Kalezic. Ik moest wel lachen, maar met pijn in de buik. Ook werden de eigen spelers werden uitgefloten als de bal verkeerd gespeeld werd. Het sneed me door mijn ziel.
Ondertussen was al een derde tegendoelpunt gevallen. De aanvallen van VVV werden steeds luidruchtiger ondersteund. Mijn handen omklemden al minuten lang mijn hoofd. "Wat gebeurt hier? Ben ik getuige van een afstraffing?" Een afstraffing, ja, dat was het. Concurrent VVV maakte gehakt van onze jongens. Hoe pijnlijk.
Maar wat nog veel erger moet zijn is de afstraffing door het publiek. Ieder Graafschaps balbezit wordt met gejoel begeleid. En de tegenstander krijgt een open doekje en scoort, hoe kan het ook anders, de 1-4.
Ik was daarbij, ik heb het (tussen mijn vingers door) gezien, ik heb het gehoord, ik heb het gevoeld. Live.

Als eigenaar van de blog "doetinchem bijna live" had ik dit natuurlijk zaterdagavond moeten plaatsen. Of uiterlijk zondagochtend. Maar het kwam niet in me op. Ik had iets meegemaakt maar ik wist de weg naar mijn pen niet te vinden, zoals Jannetje Koelewijn. Ik ben geen journalist.

Op de dag dat Cohen erkent dat hij niet ad rem genoeg is gaat "Doetinchem bijna live" dicht.

Gerrit Geuvers

Klaphek gesloten

Zonet stonden ze nog een rokertje weg te blazen maar snel gaan ze verder, voordat er opnieuw mensen van de onbewaakte spooroversteekplaats tussen Dichteren en de Huet gebruik maken.

De overgang wordt "het klaphek" genoemd. Dat is nog uit de tijd dat er een houten hek stond. Dat hek stond iets scheef waardoor het uit zichzelf dichtklapte.
Dat alles klinkt als de ansicht uit opa's tijd, maar dat is niet zo. Pas een paar jaar geleden is er een metalen toegangshek geplaatst. Vandaag is dat dus gesloopt en vervangen door een hek zonder toegang.
De overgang is populair, maar Prorail houdt niet van al die kleine oversteekplaatsen zonder beveiliging. Deze moest daarom gesloten worden. Vervelend voor de fietser of wandelaar, voor wie een ommetje een omweg wordt. Maar voor menig machinist is het een geruststelling. Terwijl de mannen aan het werk zijn nadert een trein. Al ruim van tevoren toetert de machinist. "Een beetje zenuwachtig", zegt één van de werkmannen. Hij loopt een stukje van het spoor weg.
Een vrouw die als laatste is overgestoken vindt het jammer. "Maar ik snap het wel. Soms steekt er een groep meiden over en die volgen elkaar allemaal. Dat is wel gevaarlijk". Eén van de mannen vult aan: "En als er dan wat gebeurt is iedereen verontwaardigd."

In Gaanderen blijft een aantal onbewaakte oversteken bestaan. De dorpsraad heeft daarvoor gepleit omdat het onderdeel uitmaakt van een lokaal ommetje. Ook is er nog een enkele particuliere oversteekplaats. "Als de eigenaar niet meewerkt kun je weinig doen", volgens de gemeente. "Daar wordt trouwens alleen door die eigenaar gebruik van gemaakt."

Gerrit Geuvers

schoon marktplein

In grote steden wordt een plein wel eens schoongeveegd. In de jaren zestig veegden mariniers de Dam in Amsterdam schoon van al het langharig tuig, recent veegde het Egyptische leger het Tahrir-plein leeg (en schoon?) en al die occupy-bezettingen lokken ook een schoonveegactie uit.

Afgelopen nacht werd ook Doetinchem toegevoegd aan het illustere rijtje van schoongeveegde pleinen. De storm die vannacht over Nederlands raasde kwam tot in de hoekjes, dus ook de Achterhoek. Het bijna eenjarige marktplein van Doetnichem toonde zijn open karakter. De noeste arbeid van de kramenbouwers werd in een paar flinke windrukken teniet gedaan. Marcel van een groentekraam: "de doeken vlogen door de lucht en de houten balken braken als lucifershoutjes." Zo willen we het horen. In dit geweld bleef de kerstboom, ook op het plein maar vlak voor het gemeentehuis ook niet gespaard. De avond ervoor dansten de lichtjes nog uitdagend in de wind, maar de volgende morgen was het licht gebroken. Net als de boom zelf, trouwens.

Alleen langs de randen van het marktplein staan kraampjes,
rechts ligt de top van de gesneuvelde kerstboom.

"De bewoners van de apprtementen werden om half drie gewekt door het lawaai van de kramen", volgens Harrie Hendriks (groente). "Toen wij kwamen moesten eerst de kramen weer worden opgezet.

Hank Ijsseldijk (bloemen en planten) hield zijn grote vrachtauto naast zijn standplaats. "Stand by, want vanochtend zag het er nog slecht uit. Als het moest kon ik snel alles in veiligheid brengen."

Hij was alleen vandaag. "Mijn vrouw wilde wel mee, maar ik dacht al dat er weinig klandizie zou zijn met dit weer. Ik kon het vandaag goed alleen af," zegt Hank terwijl hij een stellngkar vol met kerstboompjes de laadklep optrekt. "Soms is het mooi en soms is het niets, dat hoort er gewoon bij." Om twee uur is het marktplein al weer helemaal verlaten. Maar nog niet schoon.

Gerrit Geuvers

Dran! Occupeer

Er stond een klein groepje mensen voor het stadhuis het begin te markeren van Occupy Doetinchem. Als ze in een zaaltje hadden gestaan was het lekker gevuld, maar op het met grote stenen platen uitgerekte plein stelt het allemaal niet veel voor.
Volgens een organisator waren het er bijna veertig. Is dat veel?
Honderd jaar geleden zou dit een hele aardige voorhoede in de provincie geweest van een revolutionare beweging waar Pieter Jelles Troelstra zijn droom mee had kunnen verwezelijken. Nu is het een spatje van de op zich al verdunde Occupy-spirit van Amsterdam.

Waarom staan deze 40 mensen hier. Ik zou willen vragen: waarom doe je dit?
Wil je mensen die voorbij komen overtuigen? Met Jehova-getuigen heb ik ook nooit het idee dat hun colportage vruchten afwerpt. En dat geldt ook voor occupiers temidden van een publiek dat bnaar de kruitvat gaat voor de tandpasta-aanbieding en daarna een loempia bij die Vietnamees. En zondag met duizenden in hun Dran-shirt op de Vijverberg juichen voor de profs van de Graafschap.
Of wil je die voorbijgangers in hun latente ongenoegens ondersteunen. "Toe maar, wees maar boos op die enge casinokapitalisten. En op die vervuilers van de wereldzeeen. En de zeehondknuppelaars. En, vooruit, op de Grieken."
Misschien wil je enigszins narcistisch laten zien dat je aan de goede kant staat, dat je de 99% vertegenwoordigt, die zich kennelijk niet gewaar is van het gevaar. Maar als het Uur van de Waarheid daar is zul je beloond worden, want jij was er bij.
Of voel je je David die zich kwetsbar opstelt op zo'n groot plein tegen een onzichtbare Goliath, die ergens smalend vanachter de glasgevel van zijn bankgebouw op je neerkijkt. En je zal vermorzelen met zijn grote handen als hij er zin in heeft. En dat jij dat niet laat gebeuren.
Of heb je geen tijd en geld om naar het beursplein in Amsterdam te reizen. Of nog mooier van daar maar meteen met 't vliegtuig door naar Wallstreet in New York. Want je weet dat het eigenlijk daar gebeurt.

Of wil je gewoon aantonen dat je hier toch nooit wegkomt omdat er of een file staat bij Zevenaar of een seinstoring is omdat een paar bonkige boeren koperen leidingen hebben gestolen.
In dat laatste geval sluit ik me morgen bij ze aan. 't Moest maar 's afgelopen zijn.

Gerrit Geuvers

Familie MEE

Een prijsuitreiking moet je altijd met genomineerden doen. Anders heb je geen publiek. De genomineerden nemen altijd familie en vrienden mee. Dat vult de zaal.

De raadzaal van Doetinchem was het toneel van de uitreiking van de MEE-award. Winnaars Sanne Teunissen en het bedrijf Elsinghorst. Een mooi initiatief voor mensen die iets doen voor de mens met een beperking. Want ook hier geldt het gezegde: je weet niet wat je mist als het er niet is. Je zou iedereen met plezier een ingewikkeld gebroken been wensen inclusief verblijf in een rolstoel gedurende pak 'm beet 6 weken.

Maar dat gaat niet zo maar. Dus bleven velen, onwetend, gewoon thuis of op het terras tijdens de uitreiking.

De uitreiking moet werken als een olievlek. Zegt 't voort. Mensen met een beperking horen in steeds meer dagelijkse levens een rol te spelen. Bij mij als niet (zichtbaar) beperkte medemens is er inderdaad een blinde vlek verdwenen. Mooie, maar normale verhalen van aanwezigen zorgden daarvoor.
Directeur van MEE OostGelderland is positief. Als de olievlek voor blinde vlekken volgend jaar de hele raadzaal vult is ze al tevreden. Ik vraag het me af.
Hopelijk hebben volgende genomineerden grote families.

Gerrit Geuvers

eenzaam einde

Een ambtenaar kijkt volgens de verhalen vaak uit het raam. Sprookjes natuurlijk, maar het komt wel eens voor. Maar ook dat dient een hoger doel. Of hij doet inspiratie op of hij heeft zo snel voeling met de mensen waar hij voor werkt.
Zo overkwam het mij ook. Het was dinsdag, marktdag. Ik had ze niet zien aankomen, maar ineens stonden er twee ambulances bij het toilet. De reeds aanwezige politie schermde het stuk voor de toiletingang af. Binnen was een oude man er erg slecht aan toe. Hij had een hartaanval gehad. Zijn vrouw had al een paar keer op de deur geklopt, maar hij reageerde niet. Een collega van me is geattendeerd en heeft de deur geforceerd en met een defibrilator geprobeerd leven in de man te krijgen.
Het mocht niet baten. Van de man heb ik niets gezien. Ook van zijn vrouw niet. Maar het beeld van haar voor de toiletdeur laat me niet los. De groeiende wanhoop, de verbijstering en het verdriet.
Een mooie dag was het, na de koffie naar de markt, zoals elke dinsdag. Rustig wandelen en kijken. Achter de rollator.
Misschien was hij niet helemaal lekker en dan loopt het zo af. Alleen op een openbaar toilet.
En dan die rollator. Die is achtergebleven en staat gewoon nog naast een marktkraam. Toen was er nog niets aan de hand. Een politie-agente neem het maar mee.

Nieuwe nomaden

Ik had ze niet gemist als ze er niet waren, maar het gaf een extra dimensie nu ze toch bij festival Buitengewoon zijn geweest: de campers. Niet camp, maar gewoon gewoon. Tussen negen en tien lopen e mannen met een chemisch toiletje op rolletjes en de handdoek over de schouders naar het toiletgebouw van de hockeyclub. De kouwe kak weggooien. En onderwijl laten de dames het koffieapparaatje pruttelen. Op stroom uit wel drie accu's, die gevuld worden door zonnecollectoren. Herstel: daglichtcollectoren. Die zitten op het dak van de camper, naast de schotel waarmee de hele wereld aan hun voeten ligt. Want mobiel als ze zijn, 't opsnuiven van andere culturen kan niet ver genoeg reiken.

Maar in het buitenland is BVN de favoriet begrijp ik uit de reacties van drie campers. Het buitenland moet nog even wachten want eerst is Doetinchem aan de beurt. Het straattheater is de trekker voor deze nieuwe nomaden, die kamp hebben gemaakt op een grasveldje naast de hockeyvelden van DHC. Ze vonden het leuk. Het weer was zaterdag niet mooi van vandaag wordt het top. "We maken het altijd gezellig, het mooie is hier dat we in een kring kunnen staan." En zo is het. Als een groep indianen of pioneers is hun karavaan in carré geformeerd. In het midden zit de groep aan de koffie. Plannen te maken voor vandaag en het wel en wee van de camper door te nemen: "zo'n daglichtcollector heb je echt wel nodig. Ik heb er drie dagen stroom van. En dan kijk ik elke avond televisie."

Het zijn er vriendelijke mensen. Een groet is wel het minste maar een praatje met de nieuweling is niet meer dan normaal. Heel erg vriendelijk, zelfs. Ik word er bijna naar van.

"De club heetCCN, dat staat voor Camperclub Nederland. We hebben zo'n 1200 leden. Dat is niet eens veel. De grootste club heeft wel 21.000 leden. Wij zijn een gezellige club. Per jaar hebben we 25 weekenden gepland. Daar kun je op inschrijven."

In de loop van zondagmiddag of -avond vertrekken ze weer naar huis. Reken er maar op dat het heel netjes wordt achtergelaten. De laatste zal met prikker en plastic zak de laatste restjes opruimen. En dan kunnen ze thuis nog even meegenieten van de schreeuwende buurkinderen, de flink rokende barbeque van buurman en de schetterende stem van de buurvrouw die de hond naar binnen stuurt. Gelukkig is studio voetbal afgelopen.

Gerrit Geuvers