oudejaarskroegentest

Met oudejaar hing tout Doetinchem altijd bij 't nieuwe Vermaeck er met de benen uit, volgens Henny Haggeman in de Gelderlander van 29 december. Hij kan het weten, want het is zijn vak. Een vak dat flink erodeert nadat de oudejaarstrekpleister afgelopen augustus failliet is gegaan. Gelukkig had Haggeman een scala aan tips om de periode tussen het bakken van oliebollen en het eten te overbruggen.
Een korte test tussen half zes en half zeven.
Het is koud in de stad, dus loopt er bijna niemand rond. Intensieve kruisbestuiving is niet aan de orde. Het lijkt daardoor erg rustig. Die rust is overigenspijnlijk het geval bij een aantal cafés. Een drietal heeft het eind van de middag druk: Luther, Merleijn en Hattrick. Paddy's is echter dé kroeg voor de oudejaarsborrel. In een tent voor de ingang hangen de jassen en er staan mensen voor de deur. Achter de beslagen ramen staat het mudvol. Ik heb me er niet gewaagd. "Dit is gewoon niet leuk meer," hoorde ik vertrekkende gasten zeggen. Ik neem aan dat het de drukte betreft, want Kunst met Peren, de band van dienst, maakt er altijd wel een feestje van. De band bij Gringo's was geweldig. De naam, helaas, is foetsie. Een zesmansband met strakke covers. Uiterst dansbaar ook, maar er waren te weinig mensen binnen. Bij Luther en Fred & Douwe lopen veel kleine kruimels. Waarschijnlijk ook veel jonge ouders. In het rokerige Luther krijg ik meelijden met ze.
Bij Merleijn is het ook rokerig, maar geen kleine kinderen. Vooral 30-ers en 40-ers. En natuurlijk Eric Sloot die met een drummer optrad. Ook in de andere kroegen hadden 30-ers, 40-ers de overhand. Bij Hattrick trad ook een man op. Het klonk nogal skithutterig. Het publiek was jong: 20-ers. Ik was daar dus snel klaar.
Per saldo, Merleijn was het gezelligst. Gringo's had de beste muziek. Maar Paddy's het meeste publiek. De winnaar van de avond.

Heel Nederland bedolven onder sneeuw, heel Nederland...?

Nee! Een klein stukje van het land biedt dapper weerstand tegen de ongemakken van de winter. In de Achterhoek, in ieder geval in Doetinchem is er geen sneeuw te zien. Komt dat nou door die Green Deal? Een mooi succes, illustratief voor wat we in deze regio vermogen.
Vanochtend op zoek geweest naar schaatsplekjes. Zelfs ondergelopen weilanden kraakten nog vervaarlijk. Dat wordt dus een saai dagje binnenzitten. Fietsen is ook niets in het Montferland is de bosgrond hard bevroren, da's niet goed voor mijn kruis. En de wegen zijn zout van het strooien, da's niet goed voor derailleur en zo.
In mijn oektocht kwam ik langs het Achterhoekse stadion de Vijverberg. Een witte raaf: het hele veld was bedekt met sneeuw. De enige plek in de Achterhoek waar niet gevoetbald kan worden. Morgen staat Zwolle op het menu, maar dat wordt nog lastig, want juist nu is de veldverwarming kapot. Dat is dan wel weer heel erg duurzaam. Maar ik wil morgen eigenlijk wel graag onze jongens weer zien winnen.
Terwijl ik dit schrijf begint het te sneeuwen. Ik moet nog zien dat die vlokken onze Green Deal aankunnen. Echt Achterhoek.

Gerrit Geuvers

droom in rook

Het was een bouwval. Maar de laatste maand leek het er van te komen. Iemand zet hier zijn droom om in daden.

Afgelopen zomer was er beweging rond het wat viezige huis aan de Holterweg. In aanleg was het wel wat, maar zo veel mensen hadden het bekeken, dat het wel duidelijk was: geen eer meer aan te behalen. Slopen en iets nieuws.

Maar toch zag een fotograaf er brood in. In de verte gloorde zijn droom. De hele buurt hielp met de verbouwing. Het was een kwestie van weken en dan zou hij het huis kunnen gaan bewonen.

Maar dan moestn er wel een paar ruimtes bewoonbaar zijn. Een beetje solderen bij de badkamer. Een beetje smeuling bij de rieten kap.

De kap brandt aan de ene kant. Aan de andere kant rookt het. Ieder rietje is een schoorsteentje. De brandweer probeert van binnenuithet riet weg te halen. Maar het vuur sluipt overal over het dak.

Dan stort het dak in. Later de tussenvloer. Morgen resteren alleen nog de buitenmuren.

schedel

De mode was kaal en glad. Was, want als het is ondertussen wel erg gewoontjes geworden. Voor veel mannen was het natuurlijk een stuk goedkoper om met kaal hoofd door het leven te gaan. En bovendien is het heel stoer en makkelijk. Dus mannelijk.

Mannelijk is helemaal in. Tenminste voor mannen.

Het stadsplein wordt ook glad. Met grote grijze tegels waarvan nu zelfs de laatste rimpeltjes worden dichtgesmeerd. De tegels zijn stevig vast met cement. Het moet nog een tijdje uitdrogen.

Dus voorlopige kunnen de kale marktkoopmannen er niet op. Ook de kale supporters van de Graafschap moeten nog wachten met het kampioensfeest. En ook Yuri Rose kan er nog niet worden gehuldigd.

Als de schedel is uitgehard mag iedereen er op. De bouwvakkers maken er een mooie spiegel van, die naar buiten toe afgleid. Het lijkt warempel wel het topje van een schedel. Onze eigen opgraving. En dan die gevouwen handen een stukje verderop in het plantsoen. Zou het bij elkaar horen?

Minaretten in het Montferlandse bos

Vanochtend op de fiets door de Montferlandse bossen gefietst. Op de ATB, want dan zie je meer. Dat valt tegen want het is buffelen, maar als je even stilstaat kun je genieten van een rustgevende bosomgeving of van mooie vergezichten. Die verre blik komt er alleen als er flink wordt gekapt. Volgens een woordvoerder van Huis Bergh gaat dat niet zonder slag of stoot. Als je vijanden zoekt moet je bomen gaan kappen.
Mijn indruk is dat het er mooier op wordt. Ik hou wel van een beetje zicht om me heen. Een dicht bos maakt eerder depressief dan gelukkig. Niet alles hoeft gekapt, maar zo hier een daar een hectare of wat, doet goed aan het gemoed.
Nu is het beleid van de bosbeheerder om vooral dennen en sparren te kappen. Ook daar kon ik me helemaal in vonden. Lelijke sprieten die hypochonder tot nog dieper nadenken stemt. Geen vrolijke jongens, die naaldbomen. Maar nu hoor ik dat deze bomen "exoten" worden genoemd. "De exoten worden de komende jaren uit het bos verwijderd." Dan gaat mijn hart ineens politiek correct tikken.
Die mooie spar, de altijd groene minaret tussen die bleke beuken. Is het Montferland het begin van de PVV-revolutie? Hebben we hier straks het eerste autochtone bos van Nederland? Staan hier straks nog minder minaretten dan in Zwitserland?
Ik start een actie: Spaar de spar.

mexicaanse griep

Het is gratis dus staan Nederlanders in de rij. En je voorkomt dat je dood gaat. Tenminste als je in die drukte rondom de Ontmoetingskerk bij het Veemarktterrein niet vermorzeld wordt door het verkeer. Want ondanks (of misschien wel dankzij) de verkeerregelaars is het een drukte van belang. Auto's worden terugverwezen en keren op de weg. Wandelaars wijken uit, een fiets valt in de modder van het bouwrijpe terrein.

In de kerk aan de Meestersstraat worden griepprikken uitgedeeld. "Er staan drie huisartsen te prikken. Ze wisselen elkaar af" volgens een oude dame in een electrische kar. Ze komt net uit de hoofdingang. Ze is dik aangekleed. Toch heeft de arts een spuit in haar arm gekregen. "Deze deed wel zeer. Ik heb ook een gewone griepprik gehad, die voelde ik helemaal niet." Ze haalt mijn hond aan, die meteen de hand begint te likken. "Dat doet die van mij ook, hoor. Maar ik heb hem goed afgericht. Hij luistert heel goed. Dat moet ook wel want het is een Duitse. Die waakt heel goed over mij." Zij had helemaal geen prik nodig.

De huisarts heeft zelf al een prik gehad. "Ik moet wel. Ik moet me zelfs schulidg voelen als ik het niet doe. Maar jij mag niet van Klink." Zo is het maar net.

Om 10. 00 uur is de rij buiten gegroeid tot wel 200 meter. Tot 12.00 uur wordt er geprikt. "Op 5 december moet ik weer terugkomen voor de tweede. Krijg ik een prik van Sinterklaas," zegt de vrouw schuddend in haar wagentje.

vertraging

De gemeenteraad van Doetinchem vergadert over de begroting van volgend jaar. En dat is live te volgen via internet. Op www.doetinchem.nl is een link.
"LIVE" staat er op die site. Dat is Engels voor leven, niet voor levendig. Dat klopt dus wel.
Live betekent ook dat het direct is. Dat is niet het geval. Er zit een vertraging in van ongeveer een minuut. In China hadden ze maar 10 seconden nodig om taferelen van betogende Tibetanen van het internationale podium te weren.
In Doetinchem gaat het daar dan ook niet om. In de vergadering gaat het weliswaar over verplaatsingen van Graafschapstadion, ziekenhuis of brandweerkazerne, maar van opstandige supporters, chirurgen of spuitgasten is niets vernomen.
Die supporters hebben natuurlijk de schrik in de benen en de striemen op de polsen. En de chirurgen en brandweerlieden hebben zo veel vertrouwen in de gemeenteraad dat ze gewoon aan hun eigen werk gaan. Daar telt iedere minuut.

ongastvrij Achterhoek

We wonen hier in de Achterhoek. Dat wil zeggen, ver weg van de rest van Nederland. Maar het is hier zo mooi en rustig. En de mensen zijn hier zo gastvrij.
Dat willen de folders van de VVV iedereen doen geloven. De plaatjes van aardige mensen, leuke serveersters, zonovergoten terassen en gemoedelijke boerderijtjes, die toeristen moeten interesseren in deze regio. Groene landschappen, gemaakt van bos en wei. En hier en daar een dorpje. En vooral veel fietspaden.
Op die fietspaden peddelen bij voorkeur veertigers, om aan te geven dat het gebied niet alleen bedoeld is voor zestigplussers. Graag wil de Achterhoek ook de midlifer ontspanning bieden. Dat moet op een fietspad of bij een belegen boerderij met dorsvlegels aan de muur.
Anders is er niet. Voor de actieve dertiger of veertiger is hier geen klap te beleven. In Montferland is een fantastische mountainbikeroute, volgens de kenners een van de mooiste van Nederland, volgens mij de meest uitdagende en afwisselendste. Maar dan houdt het op.
Ik waagde me met ATB in de Wrange. Voor mij was na een smerige val een voorzichtige herstart noodzakelijk. In dit kleine bosgebied zijn veel paadjes waar je kunt ploeteren op de fiets. Maar al gauw was het ploeteren een worstelpartij. Bij de camping de Wrange waren paadjes voorzien van grote bomen en takken. In eerste instantie had het toevallig hier omgewaaid struweel kunnen zijn, maar na de eerste omweg kwam er nog zo'n hindernis. En daarna nag één.
Het is de camping waarschijnlijk te veel om ATB-ers in hun omgeving te dulden. Het brengt fietsende grijze meute te zeer in verwarring. Dus krijgt de baas in een vlaag van helder inzicht de idee om de woeste dertiger de doortocht te beletten via omgvallen bomen.
Niet erg tolerant. Een naar trekje van de Achterhoeker.

battle of the blowers

In de straat staan mooie beuken. Een mooi bladerdek geeft de straat een weelderig imago. In de herfst worden ze geel. Dat vinden we in de straat misschien nog wel mooier. Waarschijnlijk omdat maar van korte duur is. Want het blad valt al snel op de straat en in de tuin.
Het zijn er veel dit jaar. En er zitten ook fladderzaadjes tussen. Die nestelen zich in de tuin en produceren een nieuwe boom.
Dat alles is de buurmannen in de straat te veel. Gisteren waren twee bladblazers in de weer. Het was een vrolijk gezicht: geel en bruin werd speels de tuin uitgejaagd. De mannen voelden zich hele meneren. Helaas voor ze moeten ze het doen met electrische, dus zonder stoere benzinemotoren. Het leek wel of ze achter een naaimachine zaten.
Maar het effect was er: bladloze tuintjes.

Vandaag is een buurman aan de andere kant van de straat aan het blazen. Wederom een vrolijk schouwspel op de muziek van een naaimachientje. Hij wordt geholpen door een nog stillere bladblazer, de wind.
De bladloze tuintjes van gisteren kleuren langzaam weer geel. Achter hun vensters zie ik ze kijken met langzaam oplopende spanning: de meneren van gisteren. De handen jeuken. De bladblazer in het hoofd. "Dit schiet toch niet op! Zal ik? Ik blaas alles weer terug. Die stomme Bolderbast."

Nog een paar weken zal het duren, het gevecht van de bladblazers. De gemeente komt nog een paar keer langs. Dan is alles weg.
Dan nog een paar manden en het wordt weer groen. De voorbode van een nieuwe battle of the blowers.

verblind door het licht

Vanavond heb ik me gewaagd in de Ruige Horst. Het was zeven uur geweest, dus lekker donker. De hond had nog een lauwe neus, dus die moest ook nog nodig opgefrist. Het beest biedt weinig bescherming, niet tegen het donker (want hij is bruin) en ook niet tegen enge mannen. Ik denk dat-ie gewoon mee zou doen, wat die enge mannen dan ook zouden doen.
Bij hetbegin in de Vossenstraat beloofde het een spannende wandeling te worden want de straatverlichting leek uit te doven. Maar toen ik het veld opliep viel het enorm mee. In de verte trainde SVDW onder een zee van licht die het hele natuurgebied in het licht zette. Juist op dat moment beproefde ik de enigeontbering: een glijpartij over een koeienvlaai. Maar zelfs in de donkere plekjes (wederom geen vieze mannetjes) was er nog voldoende licht om duidelijk de omgeving te zien.
We wonen in een land van licht. Nergens meer een spatje donker. Ja , diep onder de dekens, maar buiten niet meer.
Even werd ik er droevig van. Hoe heeft het zover kunnen komen? Een Amerikaanse onderzoeker gebruikte de lichtvervuiling zelfs als mate van economische voorspoed. Dat zal wel.
Maar het is ook de reden dat ik niet moet zeuren. Ik woon hier omdat ik mezelf economische voorspoed toewens. Ik wil consumeren, ik wil sporten, ik wil naar de schouwburg, ik wil soms zelfs werken. Ook 's avonds. Daar hoort gewoon licht bij. Blinded by the light.
's Avonds wil ik dan weliswaar geen licht, heb ik er toch voor gekozen.

bonzai

Soms vraag ik me af waarom mensen niet een gewone hobby kiezen. Dat geldt voor mensen die op zolder de bergen van Oostenrijk hebben nagemacrameed en er treintjes doorheen laten lopen, maar ook voor bonzai-houders. Ienie-mini-boompjes in een metalen bakje te lijf gaan met een nagelknippertje. En dat op het moment dat de rest van Nederland zich een weg baant door het struweel met een kettingzaag.

Op het stadhuisplein zijn ook bakken geplaatst waarin de bonzai bedreven kan worden. Tien metalen kisten voor tien bonzai's. Op de tekening van de architect is het al te zien. Bonzai-mensjes, keuvelend onder een bonzai-boom, op een blauw-grijs bonzai-plein. Een plein dat alleen maar te gebruiken is als Jong de Graafschap de KNVB-beker wint.

Wat een vreselijke nachtmerrie: Want dat is het. Ik laat me meeslepen in mijn griezelfantasie. Volgens de deskundige worden de ijzeren bakken bekleed met hout en heb je ineens een bankje. En komt in het gat een krentenboom. Dat is niet mis, want die bloeit mooi wit en heeft rode besjes (krenten), geliefd bij merels. De bankjes zijn dus niet altijd geschikt om op te zitten. Maar merels schijten kleine bonzaipoepjes, dus geen paniek. Rustig gaan slapen.

zondagswerk ...

... is niet sterk", kreeg ik wel eens te horen van een vroom gristen, als ik in de tuin stond te bateren. "Maar wel mooi maandag klaar", zei ik er dan achteraan. Veel later natuurlijk, want zo ad rem ben ik niet.

Toch zit er wel wat in. Op zondag pak ik vaak klusjes aan die je beter op zaterdag had kunnen doen, maar niet aan toe kwam. Op zondag wordt het een haastklus en had ik eigenlijk meer behoefte aan rustig lezen op de bank. Of zoiets.

Dat had ik de mannen die in het centrum hard werken ook wel gegund. Maar dat mogen ze niet. Het centrum wordt opnieuw ingericht en de gemeente wil dat het maandag af is, maandagmiddag om precies te zijn, als de consument de winkels weer gaat bestormen. En de aanblik van een bouwvakkersdecolleté belemmert de kooplust.

In het centrum worden bomen geplaatst. Dat is bekend, want er was natuurlijk weer veel gedoe waar die (zeven!) bomen zouden komen. Ook komen er nieuwe banken en prullebakken. Die prullebakken zijn speciaal voor Doetinchem ontworpen. Dat belooft wat!

En de straatlantaarns zijn verwijderd. Mooie grote lampen hangen nu boven de straat (klik op de foto om te vergroten).

Zelfs het straatwerk wordt helemaal schoongespoten en daarna met een zoab-reiniger gepoetst

Het centrum moet er een stuk aangenamer op worden.

Ga maandagmiddag kijken. Of later deze week. Het ziet er nu al mooi uit.

Maar wat jammer dat in de Hamburgerstraat Picknick en Vinkenborg hun uitstalling midden op de weg houden. Het lelijke donkere terras van Picknick en die trieste kiosk (met eenzame ijsbediende) bij Vinkenborg hadden nu in één beweging van het toneel kunnen verdwijnen. Dan was het geld voor boompjes en bankjes echt goed besteed geweest.

Toch zondagswerk.

multiveld

Otwin van Dijk opent voor iedereen speelvelden, mits daar Bekende Nederlanders bij aanwezig zijn. Een paar maanden geleden in Overstegen een hangplek voor ouderen met Erica Terpstra. Nu, in Oosseld, een multiveld met Yuri Rose en Sjoerd Overgoor. Wie? BN-ers? Nou ja, twee sterren van de Graafschap. De eerste een sterke basisspeler, de tweede een Doetinchems talent.

Het hoogste woord had echter een jongen uit de buurt. Zoals hij zelf zei was hij altijd een hangjongere geweest, maar hij had het er helemaal mee gehad. Via het project Graafschap helpt scoren was hij weer aan een opleiding begonnen. En nu stond hij als spreekstalmeester de verschillende gasten aan te kondigen.

Hij gaf de aanwezige jongeren mee hoe belangrijk het is om zuinig te zijn op de spullen. En zeker als die door de gemeente worden geplaatst. Mooie woorden van deze grand man van de hangscene.

Op het multiveld, gelegen langs de Oude Terborgseweg, kan natuurlijk worden gevoetbald, maar ook hangen er basketbalringen. Er werd ook een partijtje knotshockey gespeeld, maar dat zie ik daar niet dagelijks gebeuren. Zelfs het asfalt van het multiveld is een goede voeidingsbodem voor voetballers.

De kinderen uit de wijk zogen de kennis van de balgoochelaars van Pelota Events met volle teugen op. Er zit talent in Oosseld. Ik zie het daar helemaal gebeuren, nieuwe BN-ers voor Otwin. En voor een eenvoudige blogger als ik zijn de sterren van de Graafschap al heuse BN-ers.

Gerrit Geuvers

lucht en licht voor de bomen

Het waait flink. Maar niet de hele tijd: soms moeten de nog volgehangen bomen flink buigen en kun je jezelf niet meer verstaanbaar maken onder het bladgeruis, maar even later is het rustig.

Het bruist, zal ik maar zeggen. Maar niet op het stadhuisplein, waar alle bomen zijn geveld. Om het weer te laten bruisen zijn er plekken gemaakt waar bomen mogen staan. Op die plekken stekken witte en rode buizen uit de grond (klik op de foto voor vergroting).

De witte zijn voor lucht. In het versteende plein kan er onder normale omstandigheden onvoldoende lucht in de grond komen. Die blazen we er dus in via die witte pijp, zodat de boom kan groeien en zijn blaadjes weer kan laten ruisen.

De rode buizen zijn voor het licht. Met LED-verlichting zullen de bomen worden verlicht. Dat schijnt mooi te zijn. Ik hou niet zo van LED-licht. Het is een beetje blauwig: koel en zakelijk.

Maar wie heeft er gezegd dat het plein gezellig moet worden? En misschien ben ik wel de enige die het LED-licht blauwig vind en misschien wel de enige die dat koel en zakelijk vind.

Hebben we 's avonds een koel, ruisend stadsplein.

over de dam

Is het stil geweest in Doetinchem? Niets te beleven?

Twee moorden, of beter: drie. En een dodelijk ongeluk. Een week geleden al weer. Maar daar was ik niet bij met de camera. Nou hoeft dat niet persé. Maar de moorden waren al lang niet meer live. De drie lijken (man, vrouw, hond) lagen er al zeker vier dagen. En een dodelijk ongeluk trekt mijn morbide interesse wel, maar draait mijn maag ook om. Ik koos voor de gezonde eetlust.

En daarna was hetinderdaad erg stil, volgens mij.

Maar gisteren zag ik ineens gescharrel op de veemarkt. Een paar busjes op the great plains, het wilde westen met vergezichten, midden in de stad. En vandaag was er een keet en een dixi geplaatst, en een groot hek er omheen. Opgesloten zaten twee mannen. Toen ik aan kwam fietsen en ze groette kwamen ze licht verblijd aan de tralies. Ze wachtten duidelijk op het verlossende vier-uur-'s middags-signaal en nu nog hadden wel tijd in een praatje. Ja, zij waren inderdaad de eersten die gingen bouwen. En nee, ze hadden geen idee wanneer het klaar zou zijn. Dat was de zaak van de uitvoerder. Maar maandag zouden ze beginnen met de fundering. De draden die gespannen waren in het houten hekwerk markeren het toekomstige pand. Het hek paalt de kavel af. Of ik wist hoeveel dit zou kosten. Nu moest ik passen. "Veel", zei ik maar, "alleen al de grond kost een fortuin". Een boeiend gesprek zou zich afspelen als ik niet de onbedwingbare drang had om een paar boodschappen te doen.

Maar zoals een andere passant (met hondje) al aan de mannen had gezegd: het eerste schaap is eindelijk over de dam. Waarschijnlijk hopende op meer.

42 pensioenjaren op de markt

De dinsdagmarkt is een ijkpunt kwijt. As we speak staan de laatste klanten nog aan hun kraam, maar daarna draaien Greet en Wim familie Gerrits de pootjes onder hun patatkraam voor de laatste keer omhoog. Ze hebben er 42 pensioenjaren op zitten. Ze staan al jaren op de plek aan de plantenstraat, maar ze kennen Doetinchem al toen het nog een veredeld dorp was. De markt heeft in die tijd gefloreerd. In hun hoogtijdagen stonden ze op vijf markten. Het laatste jaar in Zevenaar en Doetinchem. "De sfeer is hier gewoon goed", aldus de Apeldoorners. "Het plekje waar we nu staan wilde niemand staan, maar nu is het heel gewild, aldus Wim."

Harry Hendriks (groente en fruit) bestelt nog wat stevigs terwijl zijn vrachtauto bij de kraam is geparkeerd. De familie Gerrits is elke week de laatsten die vertrekken. "Heel veel marktkooplui nemen nog een patatje of wat te drinken als ze hun eigen kraam hebben opgeruimd."

Terwijl de bladblazers de rommel wegblazen ruimt Greet de stoeltjes op. " 't Is mooi geweest, we hopen nog een jaar of twintig van ons pensioen te genieten.

Trillen

In het gemeentehuis trilt het. Een megagrote kango en een shovel maken gehakt van betonnen muren en platen. Maar ze hebben het er moeilijk mee. Het lijkt een oorlog: alsof een mitrailleur een vijandelijk peleton neerroffelt.
Als je op een stoel geeft het een trillend gevoel, die mij doet denken aan trilplaten die overtollig vet kunnen wegtrillen. Ook worden er andere gevoelens losgetrilt. Daar heb ik geen ervaring mee. Helaas, want hetvoelt best leuk.
Het trilt en het beeft; je rilt, dus je leeft. Het nieuwe stadhuisplein bouwt een grote belofte in. Ik kan haast niet wachten.

Doetinchem fields

Het herfst al aardig. Blaadjes stormen door de straat. Fietsen is slechts in één richting leuk.

Toch bloeit de tuin nog volop. Dat is mooi en leuk: het geeft een tegenwicht aan de neiging tot najaarsdepressie. In de vrije natuur is het allemaal wat minder fleurig. Denk je.

Als je goed kijkt is het nog steeds mooi. In het meest grijze weer is nog iets fleurigs te ontdekken. Hou je ogen open.

"In Flanders fields the poppies blow". Nou, ook gewoon in Doetinchem.

Rogier Meijer

Het spel is volgens de supporters altijd slecht, maar de overwinning is er wel steeds weer. "Dat kenmerkt de ware kampioen", is dan het credo. Maar na de wedstrijd blijven duizenden wachten op de helden die een ererondje lopen.

De superboeren doen het goed. Op de Vijverberg nog neit verloren, slechts één tegendoelpunt. Maar uit is er nog niet gewonnen. "Scorend vermogen, afjagen, druk naar voren, gogme", het zijn niet zo maar loze woorden die de ronde doen op een willekeurige tribune. Nee, er wordt niets meer verwacht dan het kampioenschap.

Maar dan moet eerst ook in uitwedstrijden worden gewonnen. En dan moet Meijer het beter doen. Rogier Meijer is de verpersoonlijking van de Graafschap. Ten eerste is het een Doetinchemse jongen. Maar hij is ook wisselvallig. Veroverd de bal, maar de voortzetting is niet goed. Maar soms ook wel. En aanvallend is het helemaal niets, afzwaaiers produceert hij. Maar soms ook niet. Niet de kwaliteit maar uiteindelijk wel het resultaat.

En dan zijn postuur: een relatief lange jongen, ingevallen ogen en wangen, dunne benen. Maar vooral niet bang om uit te delen, soms zelfs geniepig. Op de foto stapt hij (13) net over de benen van een liggende Dordrechtspeler. Hij zal vast wel iets geraakt hebben. Eerder eerste divisie dan eredivisie. Maar wel het treitergogme.

De Graafschap is Rogier Meijer.

altijd prijs

Op 10 oktober is de staatsloterij, waar heel Nederland op de jackpot mag hopen. Tot die tijd moeten we het doen met "Beste Geuvers, u bent de gelukkige van een hele grote prijs". Daarna volgt vaak een bedrag met minimaal vier nullen (voor de komma) of een fikse materiële prijs.
Ondertussen ben ik grijs en wijs genoeg om te weten dat zo'n gelukswens bestemd is voor de organisator. En toch blijven ze het proberen.

Vandaag werd ik geluk gewenst met een prijs ter waarde van E 300, die "staat kostenloos bereid om te worden afgehaald." Een vreemde formulering, zeker als je leest dat het om een espressokoffiezetapparaat gaat. Ik moet hem ophalen in café de Bank op vrijdag 16 oktober om 14.00 uur.
Er zijn nog meer gelukkigen: Dekker heeft een brommer, de Vries een I-phone Black Edition en Brouwer een Weber barbecue. Ik ben benieuwd welk merk brommer Dekker heeft gewonnen. Dat kan helaas niet worden bekeken vrijdag de 16e in de Bank, want de prijs is al overhandigd.

Natuurlijk twijfel ik niet. Deze brief klinkt niet alleen als oplichting, maar is het ook. En toch zou ik willen gaan.
En wie schetst mijn verbazing: ik kan zomaar met 6 personen gaan. Ieder echtpaar dat ik meeneem krijgt een bovendien kaasmessenset onder het motto "gasten werven, zodat de bijeenkomst vol wordt". Het staat er echt, een volle bijeenkomst.

Er staat nog veel meer. Je blijft lachen. Maar dat zal je vast wel vergaan, want als je binnen bent gaat de deur dicht en zit je 2½ uur binnen. Maar met z'n zessen zou ik het wel aandurven, maar ik moet mijn gegevens opsturen. En daar heb ik geen zin in. Ik wil niet altijd prijs. Ik stuur de politie wel.

boom met schoenen

Het plein voor het stadhuis is leeg. Ik vind het zelfs schoon. Alle bomen zijn omgezaagd. "Bomen? op het raadhuisplein? Dat is toch een kale vlakte?" Ja, nu wel. Maar ik vond het ook erg kaal, niet geschikt voor pleinvrezenden. Maar nu de bomen weg zijn is het echt heel kaal. Als een man op leeftijd die zijn laatste randje haar heeft afgeschoren om op Yuri Rose te lijken: vallen ineens die tatoeages op.


Ik vind het slim om de bomen nu om te zagen. De blaadjes werden al een beetje gelig. Als die allemaal op de grond waren gevallen hadden ze allemaal moeten worden opgeveegd (na eerst op een stapeltje te zijn geblazen). Wat een besparing. Missen we wel het ruisen van het blad en het joelen van de bladblazers, tezamen goed voor een bruisend stadsplein.



Veel mensen vragen zich af of er weer bomen terugkomen. Ik denk het wel, kijk maar eens op http://www.doetinchem.nl/ onder "bouwen" en vervolgens "renovatie stadhuis": een plaatje met wel acht à tien grote bomen langs de weg en een negental op het plein. Wel eerst langs de burgemeester scrollen.


Op plaatjes van die plannenmakers zien de mensen er altijd blij en mooi uit. Geen zware boodschappen maar een ijsje, geen wallen onder de ogen, maar een glimlach. Ook de bomen zien er weelderig uit. Waarschijnlijk toevallig een zomers moment gekozen om te tekenen.



De bomen die nu weg zijn waren lelijk in de zomer. In de winter ging het wel, want dan waren ze kaal.


Op één boom na. Die stond bij de skatebaan en hing vol met schoenen. Met de veters aan elkaar geknoopt werden ze in de boom gegooid en bleven ze aan een tak hangen. En de skater op kousevoeten naar huis.

In de zomer zag je het niet, maar vanaf de herfst liet die boom zijn geheimen zien. Verweerde, vaak afgetrapte schoenen (zie op de foto hiernaast). Ik vond het bijzonder. Het verhaal van de thuiskomst op sokken en een boze moeder. Of de linkerschoenen van een verliefd stelletje. En een stukje hoger de rechterschoenen. Een verstild moment van het dagelijks leven. Nu verdwenen.

Maar volgens de plannen krijgen Doetinchemmers nieuwe kansen voor een schoenenboom.

Vellen van bomen

Het bruist weer op het stadhuisplein. Als je binnen bent klinkt het snorrend, buiten lichtknetterend, als een opgewonden mug. Je ruikt de tweetaktbenzine al. Met een intense kraak gevolgd door een mooie ruis valt de laatste boom. Het gevolg van dit snorren en ruisen is dat het plein verlost is van een paar lelijke bomen. Ook de Julianaboom is verdwenen. Dat doet me weinig. Sterker: het plein ziet er schitterend uit: wat een ruimte. Hierover meer in de volgende blog.

Op de foto is de opgewonden mug bezig met de laatste handelingen. Daarna verdwijnen de takken in een grote container. De grijper zwaait driftig met de grote takken, als een hond die zijn prooi murw schudt alvorens het aan zijn baasje voor te leggen. Daarna verdwijnt het groen in een container Dat gaat met geweld want de takken zijn niet precies op maat gezaagd. Het kraakt dat het een aard heeft. En het ruikt vers groen. Dan zijn de bomen voorgoed uit het zicht verdwenen.

bruisend stadsplein

Afgelopen woensdag begon de aannemer met het weghalen van het stadhuisplein. Weghalen? Een heel plein? Waarom?

Het plein voor het stadhuis moet gaan bruisen. Nu is het vooral architectonisch mooi. En dan alleen maar als je er boven vliegt. Dat is weinig mensen gegeven, dus komt de hogere architectuur niet uit de verf. Sterker nog: de kunstzinnige uiting was al jaren een sta-in-de-weg om het plein voor evenementen of toegang naar het stadhuis te gebruiken.

Het moet gaan bruisen, is het idee. Hoe laat je een stadhuisplein bruisen is dan de vraag. Daar is goed over nagedacht. Op de tekeningen bruist het nog niet. Daar moeten mensen voor zorgen. De eerste stap naar een nieuw voorplein is gezet. Trottoirbanden zijn weggehaald en vandaag gaan de klinkers eruit. De werklieden die dat doen zijn van een bedrijf uit Groningen. Ze komen alleen voor de stenen. Die verkopen ze weer door. Een paar ladingen gaan naar Hengelo, de rest nemen ze mee. Ruimte genoeg daar in Groningen.

Met een shovel worden de stenen opgepakt, als een overslaande golf in de branding. Een fantastisch gezicht. Het ziet er al bruisend uit. Daarna schudt hij het zand er uit en kiepert ze in een vrachtwagen. Dat klinkt bijzonder bruisend.

Het project is voor mij al geslaagd. Als we de stenen er weer in leggen en er daarna weer uit halen blijft het bruisen.

waterput

Of ik een foto mag maken. "Jazeker". Met enige trots vertelt de opgraver wat er naast hem ligt: "dit zijn onderdelen van de waterput, 10 centimeter dik eikenhout". Hij kijkt meewarig naar de donkere gekromde platen. Ik geloof hem direct, dat ziet er inderdaad uit als een grote put. Meer richting het Hart van Doetinchem, vlak bij het kruispunt, heeft een grote boerderij gestaan. Daar is een deel van een aardewerken pot gevonden uit de 11e of 12e eeuw. Richting de Albert Heijn zijn de archeologen gestuit op de restanten van schuurtjes. Wat zou er 10 meter verder gevonden worden? Voor het antwoord op die vraag moeten we wachten tot we dat stuk op de schop nemen.
Wonderlijk is dat het leven toen zo'n anderhalve meter onder het huidige maaiveld afspeelde. In die bijna 1000 jaar zijn we dus een stuk hoger komen te wonen. Anderhalve meter dichter bij de zon.
Over een paar maand is duidelijk wat ze hebben opgegraven. Nu worden alle vondsten verzameld om verder te onderzoeken.

tuintje in mijn maag

Het waterschap heeft een imagoprobleem. Ze ontvangen belasting van ons en andere ingezetenen (?) maar wat ze er voor doen is niet bekend. Ook organiseren ze om de vier jaar verkiezingen, maar wie er gekozen zijn weet niemand. Er werken veel mensen. Zijn die allemaal bezig met de waterstand en dijkbewaking?

het waterschap heeft een nieuw gebouw. Erg mooi, in de vorm van een druppel. Maar dat zie je alleen als je van boven kijkt. Dat is weinig mensen gegeven. Gelukkig hebben ze ook een mooie tuin laten aanleggen. Die kun je wel heel duidelijk zien. Slingerende wandelpaadjes langs ecologisch aandoende poelen en stroompjes. De planten moeten nog groeien, dat snap ik, maar in de tuin zit van alles in. Het lijkt een soort mini-biotoop, misschien wel een laboratorium voor de vele medewerkers in het kantoor: kunnen ze zien hoe het in het echt werkt.

Het is een mooie tuin. Maar ook een dure tuin. En een duur gebouw van wel 27,5 miljoen euro (met een dure inrichting).
En dat van onze belastingcenten, gonst het.

Ach ja, natuurlijk, het gebruikelijke gezeur. Maar het gaat niet zo maar over. Het tuintje ligt zwaar op de maag.

Maar ik hoor niemand over die stijle toegang vanaf de rotonde, over het hooggelgen water, naar de parkeerplaats. Als het sneeuwt komt er geen auto over heen. En als het om vier uur 's middags gaat ijzelen komt er niemand meer het terrein af. Daar zou ik mee in mijn maag zitten.

bomenweg

De Vinkenburg is een fraai landschap. Er ligt een boerderij aan de rand. Het restant ligt aan de andere kant van een fietspad. Het fietspad over de oude spoorlijn naar Ruurlo. Tijdens de open monumentendag was dit gebied ineens een monument. Niet echt natuurlijk, maar een natuurmonument. Maar dat kan. Waarom kan mens en natuur niet samengaan? Dat doen we eigenlijke iedere dag. Ik fiets door de natuur, plas wel eens tegen een boom en adem lucht in en weer uit. Ik rij zelfs met de auto door de natuur.

Vreedzame coëxistentie heette dat, in de tijd van de koude oorlog. Maar natuur en mens zijn geen tegenstellingen. Je hebt er wel eens last van. De afgelopen weken hebben de mensen last van de natuur. Op de plek waar de weg moet komen staan populieren op leeftijd. Ze verliezen niet alleen hun bladeren, maar ook grote taken. Wandelaars lopen het risico gespiest te worden. De gemeente heeft een paadje op afstand aangegeven om dergelijke malheur te voorkomen. Dit najaar wordt naar een oplossing gezocht. Als de bomen worden gekapt, heb ik een mooie naam voor de nieuw aan te leggen weg: bomenweg.

oude mannen hobby

Het is de dag dat oude mannen met een van de saaiste hobby's los worden gelaten: open monumentendag. In Doetinchem was het hoogtepunt de openstelling van de watertoren. Humor van oude mannen. Een flink eind klauteren in een monument om de stad van boven te kunnen zien. Maar wat blijkt: een beetje boom is hoger. Ik kijk tegen de kruinen van bomen. Dat is beter dan de grijze kruinen die de meeste bezoekers tooien.
Beneden gekomen maar even gekeken naar het monument zelf, een rijksmonunument immers. Ook jammer. Ik stel me iets anders voor van rijksmonumenten. Niet dat zoiets alleen maar een patriciërspand uit de 17e eeuw mag zijn, maar het bijzondere zie ik niet, behalve die mooie baksteen. Voor Doetinchemse begrippen kennelijk genoeg om er een rijksmonument van te maken.
De volgende halte waren de veelgeroemde sgrafitto's in 't Brewinc. Inderdaad heel bijzonder. Kunst uit de jaren vijftig, zoals toen wel vaker anoniem op de muren van scholen en openbare gebouwen gemaakt. Met mooie, wat fletse, kleuren, een echt circus uit de jaren vijftig vormgegeven in zacht cement, ondertussen natuurlijk lekker hard geworden. Fraai, maar kostbaar om te verplaatsen. Laten hangen zou ik dan zeggen.
De aanwezige oude mannen leiden een nog oudere man even door de school, omdat hij er zulke mooie herinneringen heeft. Ze verdwijnen achter achter een deur een gang in, lekker oude herinneringen ophalen.
De laatste halte is het stadsmuseum. Oude landkaarten (zelfs uit de 17e eeuw) van Doetinchem. Echt oude zooi dus, maar wel heel leuk om te zien (de weg naar de Holten). De opper oude hobby man deed verhaal bij de kaarten. Die heb ik bijna helemaal gemist. Maar nog wel het applausje van de andere oude mannen. een beetje wrang bij deze hobby was het inkleuren van de kadastrale kaartjes met het huidige bodemgebruik. De kaart werd er vrolijk van. Maar de dag bleef gewoon grijs.

Met de trein vanuit Arnhem trok een hele grote zandberg langs het spoor mijn aandacht aan de andere kant van het voormalige station Doetinchem Wijnbergen. Het was zo veel en op zo'n vreemde plaats dat ik overeind veerde. Toen keek ik pardoes in een heel erg diepe kuil van naar schatting eenzelfde omvang als de heuvel, maar dan andersom als het ware. Dat moest de oorzaak zijn. Maar waarom daar graven? En waarom zo diep?

Als je er langsloopt ruik je al wat er aan de hand is. En je ziet het ook. Er wordt gesaneerd. Het ruikt naar olie. Alsof er asfalt wordt gelegd. Die olielucht komt uit een "striptoren". Door die toren wordt het vervuilde grondwater geleid. Door er lucht doorheen te blazen wordt de vluchtige olie verwijderd.

De olie is afkomstig van aldaar gerangeerde treinen. Een mooie foto uit 1970 toont het aan ( http://www.stationsweb.com/afbeelding.asp?dir=doetinchemwest&num=3) Aan de noordkant van het spoor was vroeger een fabriek van HAK. Of daar ook het zijspoor voor bedoeld was weet ik niet, maar de NS is verantwoordelijk voor de sanering. Dit jaar hebben ze ook al zo'n operatie uitgvoerd op het intermecoterrein. Er ligt nu een mooi stukje zand met een paar peilbuizen, te zien vanaf het fietspad langs het spoor.

Ook de vuile grond wordt afgevoerd. Op de eerste foto is er nog een klein randje van te zien.

Toch blijft komt er per saldo meer grond bij. De bewoners hebben gevraagd om het heuveltje dat er al lag iets hoger te maken. Dat scheelt een hoop in het lawaai van de treinen, die nu steeds vaker voorbij komen.

30 jaar U2

Het vuurwerk was voor mij altijd het einde van het stadsfeest. Dit jaar zou het allemaal anders zijn, want Chrystal Dream zou daarna nog een fantastische U2-tribute spelen. En zo gebeurde het ook. Iedereen stond er klaar voor. Maar de mannen wilden niet meteen om half elf beginnen. Dat is niet cool. Dus moesten we nog even wachten. En dan nog even wachten.

Om kwart voor elf begonnen ze aan het oeuvre van dertig jaar U2. Maar om half twaalf moest de stekker er uit omdat de vergunning was afgelopen. Drie kwartier waarin de zelfingenomen zanger ons ook nog minuten lang angel of harlem laat zingen (eerst de vrouwen dan de mannen, "ik zie dat er veel frustratie is bij de mannen", eikel).

Ze speelden eigenlijk wel goed, maar de lol was er al snel van af. Nadat dat Günter Giesen ons allemaal bedankt voor de aanwezigheid dan ook maar snel naar huis gegaan. Hopelijk weet ik volgend jaar nog waar ik al die biermuntjes heb neergelegd.

vogelschieten

Traditie en Doetinchem gaat niet goed samen. De dorpen om ons heen kennen mooie schutterijen en tradities die tot ver in het verleden reiken. In Doetinchem stad is de enige traditie dat tradities om zeep worden geholpen.
Bombardementen in de oorlog hebben veel vernietigd, maar veel van wat er stond is gewoon gesloopt door ons zelf. Houden we niet van traditie? Schamen we ons voor wat onze voorgangers hebben gebouwd? Moet het daarom weg? Ik weet het niet. Feit is dat het vendelzwaaien na de optocht van de schutterij (Wehl) slechts een handjevol mensen op de been bracht. De vlotte meiden van fitness Keifit die er naast stonden te springen hadden meer toeschouwers en zelfs actievelingen voor hun podium verzameld.
De nieuwe traditie vond, o toeval, plaats op het meest mislukte stukje centrumuitbreiding, de Veentjes, waar Doetinchem de schaamte voor eigen historie probeerde uit te wissen.
Er moest worden geschoten op een vogel. Geen echte, hoor, de dierenbescherming kan zich gerust richten op de palingrokerij (ook aanwezig). De vogel is een houten kruis, met een scherm erachter om collateral damage te voorkomen, dat kapot wordt geschoten. De schutter die het laatste stuk neerschiet is de schutterskoning. Een duur grapje want als het afgelopen is blijkt het net borreltijd te zijn en heb je als koning veel vrienden. En die lusten allemaal wel wat bij de bar van René Gregoor.

Pepernoten

De drie tenoren zouden om tien uur optreden met de Thuisband. Rond die tijd liep het Simonsplein ineens vol. Maar één van de drie moest kennelijk nog hard aan haar stem werken. Een stevig dieet van whiskey en sigaren voor Manuela Kemp. Ondertussen was de Thuisband begonnen met opwarmen van het publiek. Ik voelde nog geen vonk Met Manuela werd het niet veel beter hoewel ze haar decolletee groot genoeg had om het te laten gebeuren. Maar ze sprong niet genoeg.
Met Bert Heerink ging het beter. Een zoon van de stad, dat scheelt natuurlijk. Maar Henk Westbroek maakte het uiteindelijk helemaal goed. Een stem die het natuurlijk nooit gaat doen, maar wel met liedjes die de vonk laten overspringen. De toegift in de vorm van strooigoed: pepernoten, pepernoten, pepernoten, pepernoten! Een vreemde ervaring om als volwassen man nu al sinterklaas toe te zingen. Er moet meer zijn geweest dan het charisma van Westbroek.

bier

Het bier op het stadsfeest is niet overdreven duur: 2 euro. Goedkoper dan vorig jaar. Maar als je een hele dag door moet is het ideale adres om in te drinken de kerk.
In de kerk? Alcohol? Ja wel degelijk. Een delegatie uit Pardubice (Tsjechië) heeft er een stand over hun stad en schenken er bier (rechts op de foto). Gratis en voor niets. Op een briefje staat dat het alleen is om te proeven.
Gelukkig blijkt het Tsjechische proefbegrip ruimer gedefinieerd is dan het onze, waarbij proeven betekent dat je tong nat wordt. De Tsjechten tappen een flink glas vol, met bier uit het land waar pils is uitgevonden. Je kunt kiezen uit een licht bier en een zwaar bier (8%). Of gemixt. Ik raad het zware bier aan.

nat zadel

Hoeveel mensen passen er in een daf? Dat soort spelletjes kan ik me herinneren van jaren geleden. Er zat vaak een weddenschap met Jos Brink aan vast. Veel grote mannenschoven de auto in aangestampt met een klein jongetje. Gisteren leek een dergelijke weddenschap op het simonsplein te worden uitgevoerd: iedereen die wilde luisteren en kijken naar de voorstelling van de R&B Soulshow moest onder de grote parachute passen. Of onder de parasols bij Fred & Douwe en de Bank.
De ongenadig neerdalende regen moet in zijn val het idee hebben dat er niemand was! Op een enkele idioot na die van het kastje (voor munten) naar de muur (voor bier) rende.
Toch had de regen niet eens zo veel invloed op de opkomst. En dat waardeerden de mannen en vrouwen van de "soulshow". De dankwoorden waren zo hartelijk dat het stopte met regen en iedereen een plekje kon zoeken in een café. Of op het natte zadel.

afterparty

Het was een gezapige dancetour. Er was jeugd, veel jeugd, maar achteraan op het plein was er voldoende ruimte. En het was rustig. Een politie-agent vertelde dat er bij een paar mensen drugs was gevonden, maar geen handelaarshoeveelheden. Maar ja, handelaars die zijn niet gek. Die laten zich niet bij een van de twee ingangen (grutstraat en waterstraat) verleiden om door een drugshond in hun reet te worden besnuffeld.

Toch trok soms een hashlucht voorbij, maar het was niets vergeleken met een festival in de jaren zeventig en tachtig. Keurig publiek!

Dat was prettig, maar minder prettig was de muziek. Die stond te zacht. Er was nog alle gelegenheid voor een goed gesprek. En dat hoort natuurlijk niet. Er kwam niet echt beweging in de massa. Had ook te maken met de DJ's, denk ik. Een leuk sampletje van U2 (Beautiful day) bleef voor dood in het stuk liggen. Ga dan gewoon een beetje freaken.

De volgende ochtend is er bijna niets meer te zien en is het zelfs al weer schoon, met dank aan de mannen van de gemeente.

kermis

Het stadsfeest is meer dan een festival. Het is gevoel. En heel veelzijdig gevoel. Want ook de kermis doet mee. Voor velen is het stadsfeest vooral de kermis.

Terwijl de dancetour al van start is gegaan worden veel attracties op het kermisterrein voor het gemeentehuis nog in gereedheid gebracht. Als er een attractie is die bij een kermis hoort is zijn het wel de botsauto's. De vloer is vanmiddag gelegd.

De octopus ligt al in de startblokken. Klaar om de eerste mensen een misselijk gevoel te geven. Tenminste dat is mijn laatste ervaring. Daarna nooit meer in iets draaierigs geweest. Zelfs een draaimolen is al te veel. Gelukkig geldt dat niet voor iedereen. Als het droog blijft is de komende avonden de lucht gevuld met muziek, overdrrrrreven rrrrrollende aankondigingen en zwaarzoete walm.

Eens kijken waar dit jaar mijn winstkansen liggen.

de opbouw

De Tsjechen uit onze zusterstad Pardubice noemen het City Festival. Dat zegt meer dan Stadsfeest, maar nog steeds niet genoeg. Er is veel te doen, natuurlijk, maar het is ook een gevoel. In een aantal artikeltjes, bijna live, zal de het karakter wel duidelijk worden.



Vanavond barst het stadsfeest los met de Dance Tour. Dat is ineens een festiviteit met een serieus risico. Vorige week werd in Hoek van Holland (over uithoeken van Nederland gesproken) een jongen doodgeschoten toen er rellen ontstonden bij een gratis dance-feest. Loopt ons feest dan ook risico? Doetinchem ligt, zoals bekend, niet in een uithoek, maar is het groene scharnier tussen de randstad en het Ruhrgebied. Hooligans uit Holland en Schlachtenbummler uit Duitsland kunnen elkaar treffen. Doetinchem is dan inderdaad een mooi podium.

Er wordt al druk aan gewerkt. De lichtinstallatie is gisteren al opgetakeld. Een mooie ruimte. Voor de hooligans wordt goed gezorgd. De politie staat op scherp, dat is een hele geruststelling, en het op podium wordt gezorgd voor liefdevolle ornamenten zoals vlindertjes.Ik maak me eigenlijk geen zorgen.



Ook het grote parachutescherm hangt al. Dat zal dit jaar zijn waarde wel bewijzen want één buitje zal ons wel treffen. De dakplatanen staan zoals te zien is gelukkig droog. Dat zal de bezoekers vast niet overkomen. Het scherm lijkt stevig verankerd. Langs de gevels is een stevige constructie aangebracht en op de grond liggen op diverse plekken massieve blokken beton waarmee het doek op zijn plek wordt gehouden.




Maar de natuur, in dit geval de wind, laat zich niet door een politiekogel verjagen. Ben benieuwd of we het droog houden.

grind storten

"Het is alsof een bak grond wordt leeggestort. En dat twee minuten lang."
Dat zij een omwonende van de hoge snelheidslijn die sinds kort door Zuid Holland scheurt. Afgelopen nacht heb ik een paar uur grind horen storten. Ik denk dat ze om 23.00 uur begonnen, met het storten van het grind. Tenminste daar leek het veel op. Maar het blijken de aanpassingen aan het spoor, waardoor iedereen in deze periode met de auto naar Arnhem moet. Het is de prijs van het wonen in een drukbevolkt land met een op toeren komende economie.
Hoe lang het "grind storten" duurde weet ik niet, ik ben gewoon in slaap gevallen, maar het bleek wel zeker een kilometer van mijn bed verwijderd. Vanochtend kwam ik namelijk pas achter de oorzaak van het lawaai, toen ik na een wielrenrondje bij de Hoop het spoor wilde oversteken. Dat was niet mogelijk. Zelfs het langzame verkeer werd door kleine hekjes, slim uitgestalde rommel en hoopjes zand geblokkeerd. De mannen van railinfra willen in hun lawaaimaken niet gestoord worden door een fietser die de pijp helemaal leeg heeft en voor wie dat laatste ommetje eigenlijk te veel is.
Vanavond lekker slapen en dromen over grindstorten.

classic cars

Na een mooie tocht langs de elf steden in de Achterhoek staan ze nu op het voorplein van het stadhuis: klassieke auto's. De burgemeester ontvangt ze trots. Zowel de auto's uit de tijd van Laurel & Hardy als de Porsche Carrera.

Het evenement draait op geld van sponsors zoals te zien valt. Maar ook overheden hebben bijgedragen. Altijd moeilijke discussie. Moet de hooby van een paar mensen worden betaald met gemeenschapsgeld? Voor een volgende keer.

Uit de hoge automobiel van begin vorige eeuw stapt een statig heertje met bolhoed, die zich niet mengt onder het bierende publiek, maar met gevoilede dames in het stadhuis gaat nippen. Hij passeert de jongens (vaak met grijs haar en niet zo'n jeugdige buik) die op het bordes met bier in de hand sterke verhalen staan te vertellen. Ze komen uit de Porsche.

Tussen beide categorieën staan auto's die de naam klassiek zeker verdienen. In de jaren '60 of '70 waren ze heel normaal straatbeeld. Maar dankzij goed en zorgzaam vaderschap vreselijk begerenswaardig geworden.
Wie zei ook al weer dat vrouwen net als auto's zijn?

.. en wieters niks te doen.

Wat moet je, als je niets te doen hebt. Het is nog vakantie, dus als je eigen werk af hebt en je verder afhankelijk bent van collega's: dan heb je echt niets te doen.

Gelukkig trad Normaal op in Milo. In de oude samenstelling. Een feest voor fijnproevers van high brow rock 'n' roll en scherpe teksten. Zelfs in Deventer werd in de jaren zeventig deze muziek aanbeden. Dus waren op deze zomers dag Buzen Berend, Brekken Jan Schampschot, Wimke van Dienen en Fredrik Puntdroad een mooie invulling van wat loze uurtjes.

Het was allemaal begonnen om een expositie van Melis die het leven van Bennie Jolink in schilderijen had gevat. Bennie kwam de expo openen. Maar mijn eenzijdige culturekle kijk ging vooral uit naar de muziek uit de jaren zeventig. Normaal in dit geval.

De mannen zijn in de zestig, en dat kun je zien, maar de muziek blijft even eenvoudig als toen. Garagerock zou dat nu heten. Wij waren allemaal trots op het succes van Normaal.

Daarna is alle muziek uit de provincie een aftreksel, muzikaal meestal veel beter, maar toch slappe thee.

gat van Doetinchem

Waar het lyceumkwartier moet komen, beter bekend als het gat van Doetinchem, staat het onkruid hoog. Er wordt binnenkort gebouwd aan een gokhal, voorlopig nog casino genoemd. Maar voordat een aanvang wordt gemaakt met luchtkastelen komen er eerst zandkastelen. De grote optimist, zie zijn website, was volgens mij de eerste pleitbezorger om van de nood (zandstormen) een deugd te maken (wedstrijd zandsculpturen).

Maar Doetinchem heeft meerdere gaten, want overal is begonnen met bouw en overal heeft de crisis een gat in de grond geslagen. Zo ook in Oosseld, waar na jaren van voorbereiding (misschien al wel 15 jaar, wat een geduld moet je hebben) een wijkcentrum moet verrijzen.

Duidelijk te zien is dat het aan deze kant van Doetinchem een stuk natter is. Het tweede gat van Doetinchem lijkt eerder op een zwembad. Toch is er een sportzaal geprojecteerd.

Maar wat doen we met dit gat als in de strad wordt gesculptuurd?
Synchroonzwemmen? Nee, je komt er uit als een moddermonster. Torenspringen, vanaf een bouwkraan? Ik kan niet inschattten hoe diep het water is, maar vermoed dat de duiker strak in de bodem verdwijnt, voeten nog net boven het water uit. Pierenbadje? Misschien juist weer te diep. Een waterorgel? Dat zou het proberen waard zijn, maar het moet wel snel. Een kuuroord? Een goed idee, wie weet blijkt het water en de modder in Oosseld wel heilzaam. In ieder geval rustgevend.

windmolens of kerncentrales

Doetinchem, en de Achterhoek in het algemeen, presenteerden zich woensdag bij de Tweede Kamer. Er is een aanvalsplan om de economische recessie (gaap) te lijf te gaan. Er kwam het respectabel aantal van 10 kamerleden op de bijeenkomst in Nieuwspoort af. Dat is heel wat voor Haagse begrippen. Dat kan kloppen want in een plenair debat met Plasterk telden we slechts vijf kamerleden.
Het doel van de Achterhoekse delegatie was om te vertellen wat wij willen van de Haagse politiek en om te horen wat de Haagse politiek van ons wil.
Dat is wel duidelijk geworden. Wij willen vooral duurzaam en innovatief de handen uit de mouwen steken en daarvoor willen daar Haagse handen op elkaar krijgen. Veel mooie woorden volgden.
Alleen Hero -boevennest- Brinkman (PVV) deed daar niet aan mee. Hij gooide een knuppel in Nieuwspoort die overigens aardig werd opgevangen door de burgemeester van Winterswijk (de heer van Beem). Het gewauwel over "duurzaam" vond hij wel genoeg. De Twent Brinkman wil geen windmolens. Die bevolken het wijdse land al zo fors (herkenbare retoriek), dat ze al heel brutaal zelfstandig de straat durven over te steken. Brinkman wil kerncentrales, en wel in uithoeken van het land waar geen mens wil wonen. Daar werd natuurlijk om gelachen, want dat kon natuurlijk niet de Achterhoek zijn. En ook niet Twente. Mijn gedachten gingen uit naar noord-oost Groningen, maar daar ging het niet om. De boodschap was hilarisch, maar natuurlijk ook niet realistisch. Als hij geen kerncentrale bij hem thuis wil, waarom dan wel in Delfzijl?
Maar het maakte de bijeenkomst wel leuk. Dat werd snel anders, in de bus terug, toen bleek dat de Graafschap zich had gedegradeerd in de wedstrijd tegen RKC. De grafstemming zat er goed in.

schijtduif

Duiven zijn niet mijn favoriete vogels. Ze maken me vroeg waker, ze fluiten niet vrolijk, ze lopen voor mijn voeten in de stad. En het zijn er te veel, waardoor ze ziekten verspreiden. Net als poep. Het zijn daaarom vliegende ratten.

Toch zat een nest onder het dak van de veranda. Twee jonge duiven. Ongelooflijk lelijk! Maar ze groeien hard. Wel een lief gezich als ze gevoerd worden.

Nu is er een uitgevlogen. De ander blijft zitten. Hij wordt nog steeds gevoerd. Hij is zelfs al uitgefladderd, maar is als snel gestrand. Zit-ie te schijten op de vensterbank.

Ik heb het beest teruggezet. Kan-ie nog eens proberen om weg te komen.

Maar hij zit er nog steeds. Schijtduif.

wederopbouw

Doetinchem is wel drie keer gebombardeerd. In de oorlog. Maar daarna hebben nog vele bombardementen plaatsgevonden. In de jaren '60 is veel oude zooi gesloopt en zijn mooie staaltjes van wederopbouw getoond. De laatste jaren is wee een nieuw bombardement aan de gang.

In 1945 was het centrum de pineut. Nu is de Schil rond het centrum de dupe van pin-point-bombing. De bebouwing maakt plaats voor een woestijn. Het stuift enorm, maar dat moeten we over hebben voor de vooruitgang. Cultuurhistorisch blijkt Doetinchem al een woestijn te zijn.

Ook op de hoek van de Houtkampstraat en de Raadhuisstraat is het kaal. Zoiets doet mij geen plezier. Het was niet mooi, maar het herrinnerde wel aan welke stad Doetinchem was.

Nu de woningen weg zijn droom ik van iets moois, iets passends. Maar als het moet passen bij de omgeving (bibliotheek, ING-bank, appartementen aan de overkant) dan hou ik mijn ogen hier dicht.

Daar waar we thuishoren

Om de tijd te doden voor de belangrijkste wedstrijd van mijn seizoenskaart liep ik door de Ruige Horst. Het gebied naast het stadion dat gaat verdwijnen) en naast de Oostelijke Randweg (die er nog moet komen). Ik zag vier jongens op het tweede veld van SVDW voetballen. Van verre zag ik dat ze Graafschapfans waren, want drie van de vier hadden zich gehuld in het zebratenue.
Leuk om te zien. Centric op de borst en Oranjewoud op de rug. Geen spelersnaam, dat vond ik jammer, want ik zie graag wie er favoriet is bij die knapen. Of eigenlijk: wie er favoriet was toen ze het shirt kochten. Ik denk dat Geert den Ouden een goede kans maakt. Of Jason Oost. Vast niet Stephan Keller, die doelpuntenmaker van een paar uur later.
Deze jongens hebben er zin in. Ze schieten, zo klein als ze zijn, ongelooflijk hard op doel. Alles raak. Ik suggereer dat zij maar moeten meedoen, dan komen de ballen in ieder geval op doel.
Ze lachen wat, want dat lijkt ze toch iets te gortig. Toch zullen ze zo'n droom hebben. Die had ik ook, een kwartier voor tijd invallen en dan de verlossende twee doelpunten maken voor mijn club, Go Ahead.

Nu zit ik netjes hoog op de tribune. Geen kicksen bij me voor een verlossende invalbeurt, maar gespannen te kijken naar wat er wordt voorgeschoteld. Het loopt goed af, maar het voelt niet zo. De Graafschap was afhankelijk van anderen om zich te ontworstelen aan de nacompetitie. Die medewerking kwam er niet. Maar zelf wonnen de jongens ook niet. Een gelijkspel was het hoogst haalbare. Tegen Volendam, op de Vijverberg, op het moment dat het echt moet. Horen we dan in de eredivisie thuis?

We zullen het zien.

Huntenkunst

Waar de naam vandaan komt weet ik niet, maar Huntenkunst klinkt als de muurschilderingen van een horde woeste kunstenaars. Vandaag is de 14e uitvoering van start gegaan. Wederom niet in Lascaux maar gewoon in de nieuwe evenementenhal van Doetinchem. Volgens een kunstenaar ligt die net iets te ver van het centrum af om even iets te halen. Dat is inderdaad jammer, maar dit jaar mag er gelukkig patat worden gebakken. Die vindt gretig aftrek. Een kunstenares (foto) vindt dat de charme: "lekker even ongezond doen". Toch zat er ook nog een dame aan een verantwoord bakje fruit. Zelf meegenomen, want of deze Huntenkunst voor haar het grote schip met geld gaat opleveren is de vraag. Haar kunst maakte op mij minder indruk dan haar maaltijd, dus aan mij verdient ze niets.

Toch is het aanbod verrassend veelzijdig. En leuk ook nog. Een kunstenaar die eerder een verkoper van stofzuigers leek toverde zelfs een lach mijn mond. En een Belg toonde schilderijen die ver af veel leken op van Gogh, maar bij nadere bestudering waren opgebouwd uit vreemde vakjes.

Het was een prettig weerzien tussen de Huntenkunstenaars. Er werd druk begroet. Ook veel bezoekers op de eerste avond, waaronder Thijs van Leer, met echtgenote. Misschien wel de echte Hunten.

Botvliet lacht

Ik had altijd een beetje medelijden met Jaap Botvliet. Deskundigheid telde niet meer in de omzet. Mensen haalden bij hem de informatie en surfden de apparatuur zelf bij elkaar. Daar ga je niet van lachen. Hij lachte wel, maar er zat volgens mij steeds minder plezier achter. In zijn winkel lopen nu mannen rond die moeizaam reagren. Als ze lachen blijken ze met de morgenstond te zijn opgestaan. Ik loop de trap op, die ik zo vaak heb gelopen voor een van mijn fototoestelen of pasfoto's. Ik wil nu wel weten wat er gevestigd gaat worden.

Nu zie ik een lege ruimte, achterin houden twee Indisch uitziende mannen iets omhoog. Ze zijn aan het bouwvakken, maar hebben iets te nette kleren aan. De rest van de ruimte is netjes geveegd. Misschien is er iets te veel weggeveegd. Twee andere mannen staan bij mijn verschijnen ietwat zenuwachtig. Misschien is argwanend beter. Zien ze in mij een verlate ambtenaar die ze de les komt lezen over hun bouw- of opruimactiviteiten. "De baas? Hij", en een vinger wijst naar een jonge man die met grote blauwe zakken aan komt sjouwen.

Hij vertelt me dat er een telefoonzaak in komt. Waarom denk ik dan meteen aan zo'n vage belshop om goedkoop naar het buitenland te bellen? Hij blijkt te gaan handelen in telefoontjes, prepaid en abonnementen. Ook voor fototoestellen mag ik bij hem aankloppen. En hij lacht innemend.

En Jaap? Die lacht vanachter zijn computer boven de winkel de digitale wereld in. Via het internet levert hij nu foto-apparatuur.

Regelaars voor de meidenprik

Martin Bril is dood. Leve de randverschijnselen. Leve het leven.

Doetinchemse dochters van 13, 14 en 15 mochten vandaag de tweede prik, van in totaal drie, halen om ze te beschermen tegen baarmoederhalskanker. De discussie over wel of niet is uitgedoofd. Want als je de eerste niet hebt gehaald, zijn de volgende ook zinloos. Bij de GGD kwamen alleen de voorstanders.

Het was niet druk. Ik verwachtte een slingerende rij als bij de verkiezingen in Zuid-Afrika. Maar ik zag vooral oranje hesjes op de parkeerplaats, geen rij meisjes. De hele tijd liepen er kinderen naar binnen, met vader of moeder. Maar er liepen er net zo veel weer naar buiten. Het stroomde lekker door. De parkeerplaats was niet vol.

De oranje hesjes stonden bij de oprit. Meligheid had beslag genomen van de taakopvatting van de verkeersregelaars. Een aarzelende moeder reed haar auto reed door naar een plekje verderop. De mannen zijn vrienden. dat zijn ze in ieder geval door hun leven als regelaar van het verkeer, na hun pensionering. Ze hebben een karretje waarin al hun regel-attributen passen. Op de huif staan drie telefoonnummers. De vierde regelaar is er misschien nog maar net bij. Martin Bril had het geweten. Op een muurtje staan pakken drinkyoghurt en wat vette papiertjes.


Het leven van een verkeersregelaar is er een van pieken en dalen. De mannen wilden niet weten dat ze er voor Jan-met-de-korte-achternaam staan. "Vanmiddag was het erg druk. Het is mooi weer he", zei een man met een stevige snor. De ongerijmdheid ontging mij niet maar de andere mannen wel. De joligste van het stel vertrouwde me toe nog naar huis te zijn geweest om de spuiten een beetje bij de punten. Deze grap vertelde hij graag aan de bleke snoetjes die naar binnen gingen. Over de meiden die terugkwamen wist hij dat sommigen kermend naar uiten kwamen. Een echte mensenkenner.