stemadvies voor koeien

Om half een was er voor de provinciale verkiezingen een debat in Doetinchem. Met de trein kwamen de Gelderse politici aan. En met de trein gaan ze nog verder de Achtehoek in, naar Winterswijk. Ik dacht mijn stem nog te kunnen geven aan de sterkste kandidaat, maar dat is niet gelukt. Ten eerste was ik te laat, maar bovenal kon ik m'n aandacht niet vasthouden.

Gelukkig was Frans Miggelbrink er om wat begrijpelijke teksten te roepen (op de foto op de rug gezien). Maar hij was de gespreksleider, dus niet verkiesbaar. Ook niet als de twitterende boer Frits.

De enige die opviel in de gematigde brei aan woorden was Chris van den Bosch, nummer 4 op de VVD-lijst (op de foto vooraan, witte sjaal). Met een paar opmerkingen wist hij me te raken en bovendien sprak hij luid en helder.

"Het kan niet zo zijn dat straks 5 herten op een wildviaduct staan te kijken naar een kilometers lange file". Dat is helder, dacht ik: asfalt, geen natuur. In een notendop het verkiezingsprogramma van de VVD. Ook al ben je het er niet mee eens, je weet in ieder geval waar je op stemt.

Even later zat van der Bosch weer goed: "De provincie is niet de pinautomaat voor de gemeenten" zei hij toen Esther van de Haar voor meer aandacht (en geld) voor cultuur pleitte. De anderen bleven steken in dat "de provincie niet de verantwoordelijkheid van de gemeenten" enzovoorts. Wederom een punt.

Bijna had ik mijn stembiljet aan van der Bosch overhandigd, maar net op tijd begreep ik het ingestudeerde karakter van de oneliners. Oneliners zijn wel erg gemakkelijk. Ineens zag ik Wilders voor me met zijn gemakkelijk scoren. Van der Bosch is anders, geloof ik direct, maar die manier stuit me tegen de borst. Ik zou liever hebben dat-ie zegt: geen natuur, wel asfalt of de provincie geeft gemeenten geen geld voor cultuur.

Als de provincie geen pinautomaat is ben ik geen stemkoe. En dan stem ik wel op @Boerfrits.

Gerrit Geuvers

een warme boodschap

Een paar jaar geleden was-ie ook in Doetinchem, Guus Meeuwis. Toen stond het hele plein vol. Zo vol dat er mensen in paniek raakten en anderen bijna onder de voet werden gelopen.

Nu was zijn hele optreden niet aangekondigd en was alleen de Engelenbak gevuld. Aanvankelijk konden mensen niet naar binnen maar tijdens het optreden gingen er steeds meer haringen in de ton. Even schudden en er is weer ruimte. Er gaan veel engelen in een bak.

De Engelenbak ligt aan de veemarkt, maar daar stonden alleen rokers en mensen die even wilden uitwaaien. Met 75 km/u ging het langs de oren. Dus gauw weer naar binnen. Guus deed zijn werk naar behoren. Hij had nog zeven man achter zich staan. Bijna een volksverhuizing, maar Guus doet dit op maar vier keer. Gewoon in een kroeg ergens in Nederland. Dus ook in Doetinchem, zeg ik dan.

Toen ik wegliep stonden twee vrouwen in een portiek bij een deur geknield. Ik dacht dat ze uit de wind een sigaret stonden aan te steken, maar door mijn gestommel voelden ze zich betrapt. Met een Brabants accent vroegen ze mij of ik door het bovenraampje kon kijken. "Ho ho, mevrouwtje wat zijn wij daar van plan" (ik voelde een politiepet door mijn haar groeien). In ieder geval wilde ik me geen medeplichtige laten worden van kruimeldiefstal. Maar ze wisten me gerust te stellen. Want achter deze deur daar moest toch de enige echte Guus rondlopen. En die wilden ze wel zien. Wat ze dan door die brievenbus verwachten weet ik niet. Een warme boodschap waarschijnlijk. Of ik het leuk vond met "hun" Guus. Natuurlijk, dames, maar ondertussen dacht ik aan Turkije, lekker langs het strand en vast ook warm met Guus, onze Guus. En een beetje Pierre, de brabo. Pierre van Hooijdonk, anderhalve pas achter hem.



Gerrit Geuvers