Familie MEE

Een prijsuitreiking moet je altijd met genomineerden doen. Anders heb je geen publiek. De genomineerden nemen altijd familie en vrienden mee. Dat vult de zaal.

De raadzaal van Doetinchem was het toneel van de uitreiking van de MEE-award. Winnaars Sanne Teunissen en het bedrijf Elsinghorst. Een mooi initiatief voor mensen die iets doen voor de mens met een beperking. Want ook hier geldt het gezegde: je weet niet wat je mist als het er niet is. Je zou iedereen met plezier een ingewikkeld gebroken been wensen inclusief verblijf in een rolstoel gedurende pak 'm beet 6 weken.

Maar dat gaat niet zo maar. Dus bleven velen, onwetend, gewoon thuis of op het terras tijdens de uitreiking.

De uitreiking moet werken als een olievlek. Zegt 't voort. Mensen met een beperking horen in steeds meer dagelijkse levens een rol te spelen. Bij mij als niet (zichtbaar) beperkte medemens is er inderdaad een blinde vlek verdwenen. Mooie, maar normale verhalen van aanwezigen zorgden daarvoor.
Directeur van MEE OostGelderland is positief. Als de olievlek voor blinde vlekken volgend jaar de hele raadzaal vult is ze al tevreden. Ik vraag het me af.
Hopelijk hebben volgende genomineerden grote families.

Gerrit Geuvers

eenzaam einde

Een ambtenaar kijkt volgens de verhalen vaak uit het raam. Sprookjes natuurlijk, maar het komt wel eens voor. Maar ook dat dient een hoger doel. Of hij doet inspiratie op of hij heeft zo snel voeling met de mensen waar hij voor werkt.
Zo overkwam het mij ook. Het was dinsdag, marktdag. Ik had ze niet zien aankomen, maar ineens stonden er twee ambulances bij het toilet. De reeds aanwezige politie schermde het stuk voor de toiletingang af. Binnen was een oude man er erg slecht aan toe. Hij had een hartaanval gehad. Zijn vrouw had al een paar keer op de deur geklopt, maar hij reageerde niet. Een collega van me is geattendeerd en heeft de deur geforceerd en met een defibrilator geprobeerd leven in de man te krijgen.
Het mocht niet baten. Van de man heb ik niets gezien. Ook van zijn vrouw niet. Maar het beeld van haar voor de toiletdeur laat me niet los. De groeiende wanhoop, de verbijstering en het verdriet.
Een mooie dag was het, na de koffie naar de markt, zoals elke dinsdag. Rustig wandelen en kijken. Achter de rollator.
Misschien was hij niet helemaal lekker en dan loopt het zo af. Alleen op een openbaar toilet.
En dan die rollator. Die is achtergebleven en staat gewoon nog naast een marktkraam. Toen was er nog niets aan de hand. Een politie-agente neem het maar mee.