man of the match

Bij de Graafschap is het meest spannende moment als de vijand vrij voor ons doel verschijnt. Het één na spannendst is de verkiezing van de man van de wedstrijd (motm). Alleen als Purrel die eer te beurt valt is het terecht. De beste man in de wedstrijd van gisteren, tegen Excelsior was, volgens het sms-ende publiek, Steve de Ridder. Kan natuurlijk nooit. Eén knap doelpunt maar daarna alles verprutst. Ook de rest van het team was aan het harken.

The men of the match (let op: meervoud) waren voor mij de plaggenstampers van Wedeo. Helaas niet meer op klompen, maar goed werk. 't Veld ligt er weer mooi bij.

Gerrit Geuvers

reclame

Je hebt kleine en grote drama's. En deze weken ook nog Gerard Kemkers.

Voor mij geldt hetzelfde. In welke categorie ik hoor, weet ik pas later. Het is wel een prettig om de stof even te laten neerdwarrelen en te zien wat er is gebeurd.

Onderweg naar huis moest ik de Huber Noodtstraat oversteken. Een lange rij auto's stond te wachten. Een wel erg lange rij voor de stoplichten. Maar het bleek een ongeluk. Als dramatoerist heb ik mijn voorwiel richting het plaats delict gericht. Daar stond een stadsbus tegen een vrachtwagen geplakt. Zij aan zij.

De straat is redelijk krap. De vrachtwagen blijkt een lesauto van Striekwold. Zo te zien durfde de lesser niet naar rechts uit te wijken, waar auto's geparkeerd staan. De bus had daar geen problemen mee, die was iets de struikjes ingevlucht, maar te laat. De ontvlechting leidde tot gepiep en gekraak. Glas en stukjes metaal liggen op de grond, een ruit van de bus en een lampje van Striekwold is gesneuveld. Dat valt allemaal mee.

Het drama voor de bus is natuurlijk het onverbiddelijke rijschema en voor de inzittenden de verleppende bloemen voor tante Corinne en de ontdooiende diepvrieskip.

Het drama voor Striekwold is een ongeluk. Slechte reclame. Kon die rij-instructeur niet ingrijpen? Maar aan de andere kant, fouten maken is niet voorbehouden aan schaatscoaches. En Sven Kramer is er ook sterker uitgekomen. Misschien die lesser ook wel.

Gerrit Geuvers

hondenpoep

In Doetinchem doen de lokale politici hun best om bij de inwoners binnen te komen. Posters op billboards, stands op het simonsplein en een televisiedebat op GraafschapTV.
Maar het werkt nog niet echt. Het enige effect is dat ik weet dat de verkiezingen er zijn. We hebben hier geen Uruzgan of JSF-vliegtuig. Wel een Tebecai-dossier waar politici om zijn gesneuveld, maar nu gaat het over een ambtenaar, die zich verrijkt heeft. Dat is geen politiek, dat is ergenis. Nee, volgens mij komen de politici nog niet echt binnen.
Wat komt er dan wel goed binnen?
De gemeentebelastingen. Vandaag lag de aanslag spreekwoordelijk op de deurmat.
Ik heb een Labrador. Deze hond kost mij aan de gemeenschap 64 euro. Daarvoor mag ik hem weer een heel jaar van de gemeente hebben. En lekker laten poepen.
Dat zal de gemeenschap weten. In een hondenjaar (zoals bekend gelijk aan zeven mensenjaren) laat ik hem flink te keer gaan. In het bos laat ik hem lekker loslopen. Vindt-ie leuk om dieren op te jagen. En ik ga hem dresseren dat hij de stoep over de breedte gaat beleggen. Dat moet zorgen voor een optimaal effect: verspreiding van zijn boodschap in zo veel mogelijk huiskamers met vaste vloerbedekking.
Dat is een lekkere binnenkomer bij de burger van onze stad.
Een tip voor onze politici: laat honderd honden poepen.

ORW voor de draad er mee

De piketpaaltjes zijn al geslagen. Ze staan in een mooie rechte lijn door het troosteloze landschap aan de oostkant van Doetinchem. Het lijken er wel honderd. Misschien wel meer.
Op ieder paaltje hangt hetzelfde bordje. "ORW voor de draad ermee". Het heeft inderdaad wel lang genoeg geduurd voordat die weg er eindelijk komt te liggen.
Zo lang zelfs dat nu ontevreden burgers maar het initiatief in handen hebben genomen. Als de sneeuw weg is kan de asfaltmachine tussen de paaltjes door tuffen en is-ie klaar: de oostelijke randweg. Dan nog een paar strakke witte lijnen trekken en klaar!
Nog voor de zomer rijdt de eerste vrachtwagen langs de stad in plaats van er door heen.
Nog voor de zomer arriveren scholieren en forensen op een rustig kruispunt voor het station.
Een zwaluw maakt nog geen lente, maar honderd wel zomer.

Joke

De boerenkieltjes zijn nu wel ongeveer geweest. De Drie Pinten hoor ik ook nauwelijks meer. Het bonken kent zijn weerga niet. Carnavaleske deuntjes zijn er gelukkig wel, maar de onheilspellende carnavalshouse overheerst.

De carnavalsoptocht in Doetinchem was de langste in de historie. Maar voor het schaatsen was zeker zo aangenaam. Kwestie van persoonlijke smaak. En bovendien moet je voor carnaval in de Achterhoek naar 's Heerenberg. De grappen zijn er ook flauw maar wel beter dan in Doetinchem.

Dat echte carnaval niet aan deze streek besteed is bleek wel op de schaatsbaan van Halfweg (bij Zelhem). Daar klonk ook carnavalsmuziek. Achterhoekse carnavalsmuziek. Dat kon je horen aan de tekst, niet aan de toon. Het klonk niet vrolijk, ook niet lekker lam. Nee, droevig en dreigend tegelijk.

Maar er liepen mensen rond die die sfeer goed aanvoelden.

tableau vivant

Bij een opening van een gebouw is meestal op het moment dat de eerste vlekken al op het tapijt zitten. Zoniet bij het stadsplein. In een hoek moet nog alles gestraat worden en de hellingbaan naar de ingang is er ook nog niet. En nu staat Warboel daar te zingen en te springen om de kinderen te vermaken. En vooral op te warmen. Want het is koud, de teller staat op -2 graden. En de "populaire meidenband DJUMBO, bekend van onder andere de hit ‘Hide and seek’" moet ook een beetje opgewarmd worden. De meiden zullen vast niet verschijnen in wollen borstrokken.

Wel liepen er wat ouderwets geklede meiden rond die oud hollandse spelletjes deden. Daar tussendoor schreden surrealistisch uitgedoste steltenlopers. Al met al een tableau vivante geschilderd door Anton Pieck samen met Salvador Dali.

Het belooft een veelzijdig plein te worden.

Maar het verhaal was natuurlijk de parachute. Die hing daar wel lekker te wapperen, maar was niet vrolijk. Want hij had geen vergunning. Misschien valt-ie wel over de "populaire meidenband" heen. Hebben de meiden het in ieder geval warm.

Misschien iets te haastig georganiseerd. Over drie weken zijn pas de verkiezingen.

geloof in inspiratie

Op zondag naar een bijeenkomst over inspiratie. Nou dat moet kunnen. Als de schapen niet meer naar de kerk gaan dan maar naar de fabriek. De Dru-fabriek in Ulft om precies te zijn.

Vanmiddag sprak een domineeszoon over een nieuw geloof: de klimaatcrisis. Met lichtbeelden liet hij een paar overtuigende grafieken zien. Volgens mij had Al Gore die ook in zijn film. Dat zat dus wel goed: de relatie opwarming van de aarde en CO2-uitstoot is statistisch wel duidelijk. Toch zat in de zaal een aantal mensen die zich, met Geert Wilders, tot de groeiende groep van klimaatsceptici rekenen. Ongelovigen. Maar zo gaat dat als zelfs een dominee in Zeeland niet meer in god hoeft te geloven. Dat deed hij natuurlijk al niet, maar nu mag het ook nog van een rechter.

Maar de domineeszoon, Jan Willem van der Groep, had nog ander geloof te verspreiden, namelijk die in de vooruitgang. Die gaat heel hard. Zo hard zelfs dat wat studenten aan het begin van hun studie leren tegen de tijd dat ze afstuderen verouderd is. We moeten dus vooral leren om te gaan met nieuwe uitdagingen.
Het verzamelen van kennis en feiten is zonde van je hersenruimte. Via internet is dat allemaal op te zoeken. Ik begrijp dat het gaat om creativiteit. Zie mogelijkheden en kansen.
Van der Groep citeerde een uitspraak van de autofabrikant Ford uit het begin van de vorige eeuw, dat de auto wel ongeveer uitontwikkeld was. Daar heeft die oude baas toch mooi misgezeten. Ook zei hij ook dat het olietijdperk niet eindigt omdat de olie op is, net zo als dat het Stenen Tijdperk niet was geëindigd omdat de stenen op waren. Volgens hem komen in de plaats van olie andere, betere, energiebronnen.

En welke dan wel? Nou, zon en wind.
Over die eerste bron wil ik het helemaal niet hebben. Ik zie de zon al dagen niet.
De wind, dat had ik wel willen geloven. Maar nu schijnt het dat die windmolens helemaal niet op wind draaien. Zelfs als het hard waait draaien ze gewoon op . . . . subsidie. Nu heb ik dat eigenlijk al langer gedacht. Als ik ze zo statig zie draaien, dan wil het er bij mij niet in dat de wind die kolossale, zware wieken aanblaast. Volgens mij zit daar onder in de voet van de molen een motor. Het klopt dus. Die motor wordt ergens in een kantoor van Liander aangezet als de minister van milieu weer subsidie heeft overgemaakt.
Is het een gekke gedachte? In ieder geval een creatieve. En dat bedoelt Jan Willem van der Groep toch. Ja, ik geloof wel in zijn inspiratie.

Gerrit Geuvers

takken

Het is een droevige dag. Het is grijs en bovendien koud en mistig. Takkenweer. De beste ingrediënten voor een vervelende dag. Een dag om te overlijden. Maar mij mankeert niets. Heb nog geprobeerd om bij het oversteken niet uit te kijken. Maar reflexen kun je niet uitschakelen.

Ik had bloemen gehaald om bij een bezoek niet met lege handen te staan. Die hadden dan mooi over mij heen gedrapeerd kunnen liggen. Versnipperd over het plaats delict, een beetje aan gort gereden. Mooi beeld. Maar dat ging dus niet door. Die reflexen toch.

Maar ook heeft ook de bloemenwinkel een positieve draai gegeven aan het humeur. Ik liep de deur in en de paaskleuren kwamen me tegemoet. En een gezellig vogelhuisje. Vroeger zag ik daar zo een heel vogelgezin in wonen. Dat beeld kreeg ik weer. En dan nog die taken met gele knopjes. Heerlijk, lente.

Maar toen uit buiten kwam was het nog grijs. Maar die lentetakken hadden het voor vandaag goedgemaakt.

politiek onder de deken

Het debat tussen de lijststrekkers wordt 18 en 25 februari uitgezonden, dus er mocht niets worden gezegd wat over twee weken achterhaald zou zijn. "Met de kennis van nu had ik toen anders gehandeld". De ultieme natte droom voor Wellink (bankencrisis) of Balkenende (Irak).
In Doetinchem betekent een oproep om geen al te woeste dingen te roepen dat dat we een deken over de discussie gooien en lekker gaan slapen.
De floormanager moest het debat een paar keer stil leggen. Het geluid deed het niet goed of de camera's stonden niet scherp. Zeker niet omdat het uit de hand liep. Het was een suf debat.
Behalve toen een man uit de Groen Links-hoek opgewonden zich afvroeg waarom de burgers zo reageerden. Na wat geschermutsel beende deze Groen Linkser weg.
Toen moest de floormanager ons tot kalmte manen: "ik begrijp dat de emoties hoog oplopen". Sinds wanneer is wakker worden gelijk aan het oplopen van emoties. Alleen even de deken optillen voor een windje.