schijtduif

Duiven zijn niet mijn favoriete vogels. Ze maken me vroeg waker, ze fluiten niet vrolijk, ze lopen voor mijn voeten in de stad. En het zijn er te veel, waardoor ze ziekten verspreiden. Net als poep. Het zijn daaarom vliegende ratten.

Toch zat een nest onder het dak van de veranda. Twee jonge duiven. Ongelooflijk lelijk! Maar ze groeien hard. Wel een lief gezich als ze gevoerd worden.

Nu is er een uitgevlogen. De ander blijft zitten. Hij wordt nog steeds gevoerd. Hij is zelfs al uitgefladderd, maar is als snel gestrand. Zit-ie te schijten op de vensterbank.

Ik heb het beest teruggezet. Kan-ie nog eens proberen om weg te komen.

Maar hij zit er nog steeds. Schijtduif.

wederopbouw

Doetinchem is wel drie keer gebombardeerd. In de oorlog. Maar daarna hebben nog vele bombardementen plaatsgevonden. In de jaren '60 is veel oude zooi gesloopt en zijn mooie staaltjes van wederopbouw getoond. De laatste jaren is wee een nieuw bombardement aan de gang.

In 1945 was het centrum de pineut. Nu is de Schil rond het centrum de dupe van pin-point-bombing. De bebouwing maakt plaats voor een woestijn. Het stuift enorm, maar dat moeten we over hebben voor de vooruitgang. Cultuurhistorisch blijkt Doetinchem al een woestijn te zijn.

Ook op de hoek van de Houtkampstraat en de Raadhuisstraat is het kaal. Zoiets doet mij geen plezier. Het was niet mooi, maar het herrinnerde wel aan welke stad Doetinchem was.

Nu de woningen weg zijn droom ik van iets moois, iets passends. Maar als het moet passen bij de omgeving (bibliotheek, ING-bank, appartementen aan de overkant) dan hou ik mijn ogen hier dicht.

Daar waar we thuishoren

Om de tijd te doden voor de belangrijkste wedstrijd van mijn seizoenskaart liep ik door de Ruige Horst. Het gebied naast het stadion dat gaat verdwijnen) en naast de Oostelijke Randweg (die er nog moet komen). Ik zag vier jongens op het tweede veld van SVDW voetballen. Van verre zag ik dat ze Graafschapfans waren, want drie van de vier hadden zich gehuld in het zebratenue.
Leuk om te zien. Centric op de borst en Oranjewoud op de rug. Geen spelersnaam, dat vond ik jammer, want ik zie graag wie er favoriet is bij die knapen. Of eigenlijk: wie er favoriet was toen ze het shirt kochten. Ik denk dat Geert den Ouden een goede kans maakt. Of Jason Oost. Vast niet Stephan Keller, die doelpuntenmaker van een paar uur later.
Deze jongens hebben er zin in. Ze schieten, zo klein als ze zijn, ongelooflijk hard op doel. Alles raak. Ik suggereer dat zij maar moeten meedoen, dan komen de ballen in ieder geval op doel.
Ze lachen wat, want dat lijkt ze toch iets te gortig. Toch zullen ze zo'n droom hebben. Die had ik ook, een kwartier voor tijd invallen en dan de verlossende twee doelpunten maken voor mijn club, Go Ahead.

Nu zit ik netjes hoog op de tribune. Geen kicksen bij me voor een verlossende invalbeurt, maar gespannen te kijken naar wat er wordt voorgeschoteld. Het loopt goed af, maar het voelt niet zo. De Graafschap was afhankelijk van anderen om zich te ontworstelen aan de nacompetitie. Die medewerking kwam er niet. Maar zelf wonnen de jongens ook niet. Een gelijkspel was het hoogst haalbare. Tegen Volendam, op de Vijverberg, op het moment dat het echt moet. Horen we dan in de eredivisie thuis?

We zullen het zien.

Huntenkunst

Waar de naam vandaan komt weet ik niet, maar Huntenkunst klinkt als de muurschilderingen van een horde woeste kunstenaars. Vandaag is de 14e uitvoering van start gegaan. Wederom niet in Lascaux maar gewoon in de nieuwe evenementenhal van Doetinchem. Volgens een kunstenaar ligt die net iets te ver van het centrum af om even iets te halen. Dat is inderdaad jammer, maar dit jaar mag er gelukkig patat worden gebakken. Die vindt gretig aftrek. Een kunstenares (foto) vindt dat de charme: "lekker even ongezond doen". Toch zat er ook nog een dame aan een verantwoord bakje fruit. Zelf meegenomen, want of deze Huntenkunst voor haar het grote schip met geld gaat opleveren is de vraag. Haar kunst maakte op mij minder indruk dan haar maaltijd, dus aan mij verdient ze niets.

Toch is het aanbod verrassend veelzijdig. En leuk ook nog. Een kunstenaar die eerder een verkoper van stofzuigers leek toverde zelfs een lach mijn mond. En een Belg toonde schilderijen die ver af veel leken op van Gogh, maar bij nadere bestudering waren opgebouwd uit vreemde vakjes.

Het was een prettig weerzien tussen de Huntenkunstenaars. Er werd druk begroet. Ook veel bezoekers op de eerste avond, waaronder Thijs van Leer, met echtgenote. Misschien wel de echte Hunten.