kiss&ride

Die oostelijke randweg is er nog lang niet. Laat staan de westelijke. Maar voor fietsen is niets te gek. Nog meer fietsenstallingen in Doetinchem. Nu bij het station. Vanaf de Huet is al enige dagen het laatste stukje voor het station geblokkeerd en stoek je over een betonnen plaat en door een zandbakje langs het openbaar vervoermuseum. Dit alles om nog meer fietsen te kunnen stallen bij het station. Ik zou denken: verwijder eerst de fietsen met vogelnestjes in de wielen. Dat scheelt ruimte. Of maak een mooie kiss&ride-draaicirkel. Lekker met de auto worden afgezet bij de trein in plaats van natgeregend en verwaait de trein in te stappen. Ik vind kiss&ride plezieriger dan weer&wind.

Gerrit Geuvers

parelsnoer

Het lijkt warempel of er iets gaat gebeuren in Hamburgerbroek. Uit de grond van Intermeco is een hoeveelheid puin getrokken waar de gemiddelde burger een forse boete voor zou krijgen. Een berg zand ligt klaar om het gat op te vullen. Waarschijnlijk zal op het bijna strakke landschap een fraai stukje bebouwing te bewonderen zijn en zullen er levende wezens rondwandelen.
Nu nog een maanlandschap, maar straks menselijk leven.
De Havenstraat die er langs loopt is al ontdaan van de morsige groenstrook. Deze weg zal tussen spoor en politiebureau worden aangepakt. Een mooie laan wordt beloofd, als parelsnoer door een nieuw woon- en werkgebied.
Maar aan weerszijden van het snoer gebeurt nog niet zo veel. Ja het maanlanschap, maar bij het Brewinc is de ontwikkeling bij fase 1 (hekken plaatsen) blijven steken. En die papierrecycler weet ook nog niet van wijken.
Een parelsnoer, vast wel. Maar om welke nek?

waterloop

Kinderen uit groepen 7 en 8 liepen voor water in Nicaragua. DOS (Doetinchem en OntwikkelingSamenwerking) organiseerde het geheel. Loes van der meijs nam bij het waterschapschapsgebouw het resultaat van de wandeling van 400 kinderen in ontvangst, zo'n 10 euro per kind. Om precies te zijn een bedrag van ruim 4463 euro. De landelijke stichting Aqua for All (per Tutti?) verdubbelde het bedrag. Dus toch mooi bijna 9.000 euro. De stichting had daar een mazzeltje mee, want ze rekenede op 30 euro per kind, dus 24.000 euro

Heeft Aqua per Tutti nou geld geld bespaart of ziet La Libertad voor 15.000 euro aan zijn neus voorbij gaan?

De jeugd van tegenwoordig is het sponsorwerven in ieder geval verleerd. Nieuw bijvak.

Gerrit Geuvers

graaf otwin

De dinsdagmarkt is nu op het voorplein van het stadhuis. Op deze blog heb ik geregeld de voortgang bijgehouden. Het lijkt wel nooit echt af te komen, maar met de markt op het plein is het nu wel in gebruik.

En een stad dat zijn historie zo vakkundig heeft afgebroken (en vooruit de bombardementen hebben ook een fors gat geslagen met name in het centrum) zoekt het bij de opening in de historie. Graaf Otto de man aan wie Doetinchem de titel van stad heeft te danken galmde over het stadhuisplein. Uit een megafoon rolde zijn naam, uitgesproken door Otwin, voor deze dag even Graaf Otwin. Hij mocht het plein openen en de naam geven: marktplein.

Maar zoals dat gaat in een goed college: de andere leden wisten te vertellen over hun bijdrage. Freule Loes had haar bruidschat ingebracht en hereboer Peter had het ontworpen. Maar een formateur strijk je niet tegen de haren in. Dus gingen de ballonnen de lucht in en scheen de zon op het straatnaambordje. En was iedereen blij. Net als een echtpaar uit de Boddens Hosangstraat was zelfs in hosanna-sfeer. "Een flinke vooruitgang, het sluit veel beter aan bij de stad."

Gerrit Geuvers

platte padden

Gek word ik van al die lenteverhalen. Foto's van uitkomende knoppen, dartele lammetjes en het eerste kippeneitje. En blogs en tweets in lichtgele wolkjes. Wat zijn we allemaal blij, wat worden we vrolijk van die lente.
Niets lees is over platte padden. Het fietspad in de Huet is bijkans opnieuw geasfalteerd met paddenlijkjes. En wat erger is: de inhoud van de pad is in de rijrichting uitgesmeerd. De kleffe diertjes, onderweg naar hun paargrond, verdoofd door de gedachte aan de daad, platgereden door een smalle fietsband. Hoe kun je er onder komen, zou je zeggen. Maar dat is wel een verhaal waard. Het verhaal van hervonden energie, weglopend alsof een ventiel wordt opengedraaid.
Gelukkig wordt het over 12 maanden al weer lente.
Gerrit Geuvers

vorstperiode

Het leven neemt soms een bijzondere wending. Niet eens omdat je het niet ziet aankomen, maar omdat het zo bijzonder is.
Bij het weer valt het zo vaak mee, er wordt een weeralarm afgekondigd over hagelstenen als kippeneieren of windstoten die je auto van de weg blazen, maar uiteindelijk gaat het dagelijks leven gewoon door. Storm in een glas water.
Het lijkt meer op seizoenen. Je weet dat als de winter komt, het koud kan zijn. Maar als het daadwerkelijk een paar weken flink vriest ben je toch uit je hum.
Zo vergaat het mij ook. Echt goed liep het niet. Steeds vaker nieuwe afspraken, steeds minder liefde. Totdat ineens het echt gaat vriezen. En die periode zal wel even aanhouden. Ondanks de lente.

ideaal gedrag

Meestal komt-ie op vrijdag binnen. Maar nu op donderdag: de Donald Duck, een vrolijk weekblad. Die ondertitel onderstreept het lage profiel van het periodiek. Eenzelfde frequentie als Vrij Nederland. Ook stammend uit dezelfde periode. Overeenkomsten genoeg. En beide zullen nooit het kruiwagentje zijn voor een glossy van een minister.
Maar daar houdt de vergelijking wel mee op. Want de DD heb ik veel sneller uit dan VN.
Sommige mensen kijken naar GTST, ik lees de Donald Duck. En wat me vaak opvalt: het verhaal is vaak gewoon goed. Speels, maar o zo raak.
Vandaag het "hoofdartikel" over een gedragsgenerator. Een apparaat van Willy Wortel waarmee gedrag kan worden gekopieerd. Onaangepasten (vervelende apen uit een dierentuin) krijgen het gedrag van nette burgers (Dagobert) geïmplanteerd. Hoe vaak hebben wij in een politiek incorrecte, maar juist daarom zo diepgevoelde bui, niet zo'n apparaat gewenst. Hoe vaak is een dergelijke wens niet in een gezin of relatie te bespeuren?
De afloop van het verhaal. Je verwacht dat Duckstad er vreselijk saai op wordt. Allemaal klonen van Dagobert. Wat een vervelend stadje. En inderdaad, de betreffende aap wordt een kloon van de good old vrek met zijn obsessie om in geld te zwemmen. Maar dan blijkt Dagobert zich te ergeren aan dat gedrag. Ha, hij vindt zichzelf irritant! Maar wil het eigenlijk niet weten. En overigens: nog een tweede idioot is te veel. Two is a crowd on my cloud.

bijvoeren

De winter is voorbij. Is dat een vreemde uitspraak? Officieel is daar de datum 21 maart voor uitgevonden, maar die paar graden nachtvorst horen echt bij de vroege lente.

Er komt in ieder geval al weer een stoot aan verse groente uit de grond en aan de takken. Nog geen vetpot, maar met een hoge nutricionele waarde. Zeker voor de dieren die het deze winter zo zwar hebben gehad. Ze hebben het uiterste uit hun lijven geperst en staan er trots bij. Ze zijn er sterker uit gekomen, heet dat dan.

Maar de vorst slaat sommigen toch nog om het hart. Daarom worden de hooglanders en de schapen in de Ruige Horst bijgevoerd. Een berg hooi ligt opgetast bij de ingang aan de Vossenlaan. Met een geprint verzoek om de dieren omzichtig te passeren.

Zo gaan we om met de dieren in het wild. We moeten ze voorzichtig benaderen, want ze zijn wild, maar als het erg koud wordt zijn het onze knuffelkoeien. Zou het er te vies uitzien, een dode hooglander? Of te hartverscheurend, een dood kalfje?

Maar nu is toch lente? Nog niet iedereen overtuigd dat de weg omhoog, temperatuurmatig gesproken, stabiel is. Volgens mij zijn ook de natuurvrienden de laatste tijd erg beïnvloed door de aandelenbeursen. Maar gelukkig zijn seizoenen betrouwbaarder dan beursplein.


Gerrit Geuvers

waagschaal

Het veld is vanavond sneeuwvrij. De wedstrijd tegen Cambuur gaat dus door. Een zespuntenwedstrijd want bij winst kan het stadhuisplein gereed worden gemaakt voor de viering van het kampioenschap. Een blauw-witte zee van mensen overspoelt de stad. De Black Eyed Peas galmt over het plein. En I gotta feeling dat het ook zo ver gaat komen. Oehoe.

Dat is natuurlijk altijd een slecht voorgevoel in de voetballerij, waar de ene speler altijd in zijn geluksonderbroek moet spelen en een wedstrijd verkeerd afloopt als een ander toevallig eerst zijn rechterschoen aan heeft gedaan. De wereld van het bijgeloof.

Maar Jhon zijn we kwijt. Dat is een hele last minder. Niet meer het eeuwige gedimdam of-ie mee mag spelen. Als vanavond wordt verloren ligt niet Jhon maar het kampioenschap in de waagschaal.

stadion in de slangenburg

Het bruisende stadhuisplein, een paar weken geleden geopend, is nog steeds gesloten. Je mag er gerust over heen kijken. Maar verblijf is, zo niet onmogelijk, dan toch wel erg moeilijk.

Gisteren opende het plein een hek voor graffiti-artiesten. Jongens gehuld in gemutste sweaters en gewapend met spuitbussen, hadden de opdracht gekregen de grijze wand voor het stadhuis op te vrolijken. Die grijze platen staan tegen een onaf gedeelte waar de ingang naar het stadhuis moet komen.
Het duurt nog wel even voordat het stadhuisplein kan bruisen. Echt bruisen kan het natuurlijk pas als alle ambtenaren en bestuurders weer terug zijn. Dat is pas over een jaar, of iets langer. Binnen in het gebouw wordt alles anders, de buitenwereld is al zo ver.

Goed, de jongens met spuitbussen mochten hun gang gaan. Echt los kwamen ze niet. Het was natuurlijk bitterkoud, maar de creativiteit werd vooral beperkt door de opdracht. Beelden van de gemeente. Boeiend? Gaap!
Maar verrassend: het Graafschapstadion is geplaatst naast kasteel de Slangenburg. Misschien een onderzoek waard.

Gerrit Geuvers

jong oranje is in town

Gisteren arriveerde een bus op het bruisende stadsplein. Er stroomden een groep mannen in trainingspakken naar buiten. Even dacht ik dat een proefopstelling voor het kampioenschap van de Superboeren aan de orde was, maar de trainingspakken liepen naar de stad. En op de bus stond het logo van onze voetbalbond. Het waren de jongens van Cor Pot, die even mochten ontspannen.

Vanavond moeten de jongens de ongeslagen status voortzetten. De broertjes Siem en Luuk de Jong opgeleid als Superboer, doen waarschijnlijk mee, want je moet wel enige affinitiet hebben met een slecht grasveld.

De wedstrijd is niet uitverkocht, want de parkeerplaatsen bij de belastingdienst zijn nog bijna leeg. Die commiezen zijn al lang naar huis, maar het oranjelegioen neemt geen bezit van de vrije plaatsen hoewel de stadionlichten aanlokkelijk schijnen. De fans blijven thuis. Genieten van de wedstrijd op tv, of in gespannen afwachting van de verkiezingsuitslag.

Gerrit Geuvers

krokus

Iedereen heeft het ermee gehad. Het is nu lang genoeg koud geweest. En die sneeuw was nog wel het ergste. Echt lente mogen we het nog niet noemen van de weermannen, maar dat maken we zelf wel uit. De lente is niet iets dat je kunt meten aan temperaturen of de lengte van de dag. De lente moet je voelen. En ik voelde het.

Gisteravond hoorde ik ze overkomen. De bodes van de lente. In V-formatie over de stad.

Hun buiken en vleugels verlicht. Als vliegtuigen die de overwinning in een oorlog beloven.

En vanmiddag zag ik wat dat de lente ook op de grond was geland. Zijn ranke kopje stak uit het grasveld: de krokus. Op de rand van de veranda staat nog de sneeuwschuif. Zijn scherpe blad nog dreigend. Maar van mij krijgt-ie geen kans. Het is lente, ook als valt er een meter sneeuw. Deze krokus blijft overeind.