een warme boodschap

Een paar jaar geleden was-ie ook in Doetinchem, Guus Meeuwis. Toen stond het hele plein vol. Zo vol dat er mensen in paniek raakten en anderen bijna onder de voet werden gelopen.

Nu was zijn hele optreden niet aangekondigd en was alleen de Engelenbak gevuld. Aanvankelijk konden mensen niet naar binnen maar tijdens het optreden gingen er steeds meer haringen in de ton. Even schudden en er is weer ruimte. Er gaan veel engelen in een bak.

De Engelenbak ligt aan de veemarkt, maar daar stonden alleen rokers en mensen die even wilden uitwaaien. Met 75 km/u ging het langs de oren. Dus gauw weer naar binnen. Guus deed zijn werk naar behoren. Hij had nog zeven man achter zich staan. Bijna een volksverhuizing, maar Guus doet dit op maar vier keer. Gewoon in een kroeg ergens in Nederland. Dus ook in Doetinchem, zeg ik dan.

Toen ik wegliep stonden twee vrouwen in een portiek bij een deur geknield. Ik dacht dat ze uit de wind een sigaret stonden aan te steken, maar door mijn gestommel voelden ze zich betrapt. Met een Brabants accent vroegen ze mij of ik door het bovenraampje kon kijken. "Ho ho, mevrouwtje wat zijn wij daar van plan" (ik voelde een politiepet door mijn haar groeien). In ieder geval wilde ik me geen medeplichtige laten worden van kruimeldiefstal. Maar ze wisten me gerust te stellen. Want achter deze deur daar moest toch de enige echte Guus rondlopen. En die wilden ze wel zien. Wat ze dan door die brievenbus verwachten weet ik niet. Een warme boodschap waarschijnlijk. Of ik het leuk vond met "hun" Guus. Natuurlijk, dames, maar ondertussen dacht ik aan Turkije, lekker langs het strand en vast ook warm met Guus, onze Guus. En een beetje Pierre, de brabo. Pierre van Hooijdonk, anderhalve pas achter hem.



Gerrit Geuvers