schroot

De hond van vrouw en kinderen is op bezoek. Die moet zo nu en dan uitgelaten worden. Dan kom je langs plekken waar ik normaal niet loop. En op momenten dat ik er normaal niet loop. En in een tempo dat ik normaal niet loop. En per saldo zie ik dingen die ik normaal niet zie.
Vanochtend dirigeerde de hond mij onderlangs het stadhuis. Het wordt gerenoveerd, om een geheel nieuw kantoorconcept het stadhuis binnen te rijden. Er komen meer werkplekken waardoor meer ambtenaren bij elkaar kunnen werken. Alle schotten zijn verwijderd, dat zie je zo. Het lijkt wel een doorzonwoning. Daar kan ik heel symbolisch over doen, maar dat laat ik even. Want een schrijnend geval trok mijn aandacht.
Aan de achterzijde staan container met afval. Het stuift er vaak, waarbij mij de grap over stoffige ambtenaren voor op de tong ligt. Er staat een container met houten latten. Die komen van de plafonds. Geen schrootjes waar menige woning in de jaren zeventig werd opgesierd, maar mooi hout. Toen de latten nog plafond waren zat er zelfs reliëf in. Nu steken ze kris-kras uit de container. Ieder verband is er uit want het is natuurlijk afval. Schroot zelfs.
Het is niet mijn bedoeling om dramatisch te doen, maar het doet me wel wat. In Doetinchem is na de oorlog meer moois gewoon gesloopt dan er is gebombardeerd in die beruchte aprildagen van 1945. In het Brewinc is met man en macht gezord om sgrafitto's, die kenmerkende kunst uit de jaren '50 van de vorige eeuw, te bewaren. Dat lukt heel aardig.
Alleen daarom al vind ik het erg jammer dat subtiele kenmerken van het stadhuis worden gesloopt. Een houten plafond dat had toch wel kunnen blijven?
Er komt een sgrafitto uit het Brewinc voor terug.
Gerrit Geuvers