eenzaam einde

Een ambtenaar kijkt volgens de verhalen vaak uit het raam. Sprookjes natuurlijk, maar het komt wel eens voor. Maar ook dat dient een hoger doel. Of hij doet inspiratie op of hij heeft zo snel voeling met de mensen waar hij voor werkt.
Zo overkwam het mij ook. Het was dinsdag, marktdag. Ik had ze niet zien aankomen, maar ineens stonden er twee ambulances bij het toilet. De reeds aanwezige politie schermde het stuk voor de toiletingang af. Binnen was een oude man er erg slecht aan toe. Hij had een hartaanval gehad. Zijn vrouw had al een paar keer op de deur geklopt, maar hij reageerde niet. Een collega van me is geattendeerd en heeft de deur geforceerd en met een defibrilator geprobeerd leven in de man te krijgen.
Het mocht niet baten. Van de man heb ik niets gezien. Ook van zijn vrouw niet. Maar het beeld van haar voor de toiletdeur laat me niet los. De groeiende wanhoop, de verbijstering en het verdriet.
Een mooie dag was het, na de koffie naar de markt, zoals elke dinsdag. Rustig wandelen en kijken. Achter de rollator.
Misschien was hij niet helemaal lekker en dan loopt het zo af. Alleen op een openbaar toilet.
En dan die rollator. Die is achtergebleven en staat gewoon nog naast een marktkraam. Toen was er nog niets aan de hand. Een politie-agente neem het maar mee.