Daar waar we thuishoren

Om de tijd te doden voor de belangrijkste wedstrijd van mijn seizoenskaart liep ik door de Ruige Horst. Het gebied naast het stadion dat gaat verdwijnen) en naast de Oostelijke Randweg (die er nog moet komen). Ik zag vier jongens op het tweede veld van SVDW voetballen. Van verre zag ik dat ze Graafschapfans waren, want drie van de vier hadden zich gehuld in het zebratenue.
Leuk om te zien. Centric op de borst en Oranjewoud op de rug. Geen spelersnaam, dat vond ik jammer, want ik zie graag wie er favoriet is bij die knapen. Of eigenlijk: wie er favoriet was toen ze het shirt kochten. Ik denk dat Geert den Ouden een goede kans maakt. Of Jason Oost. Vast niet Stephan Keller, die doelpuntenmaker van een paar uur later.
Deze jongens hebben er zin in. Ze schieten, zo klein als ze zijn, ongelooflijk hard op doel. Alles raak. Ik suggereer dat zij maar moeten meedoen, dan komen de ballen in ieder geval op doel.
Ze lachen wat, want dat lijkt ze toch iets te gortig. Toch zullen ze zo'n droom hebben. Die had ik ook, een kwartier voor tijd invallen en dan de verlossende twee doelpunten maken voor mijn club, Go Ahead.

Nu zit ik netjes hoog op de tribune. Geen kicksen bij me voor een verlossende invalbeurt, maar gespannen te kijken naar wat er wordt voorgeschoteld. Het loopt goed af, maar het voelt niet zo. De Graafschap was afhankelijk van anderen om zich te ontworstelen aan de nacompetitie. Die medewerking kwam er niet. Maar zelf wonnen de jongens ook niet. Een gelijkspel was het hoogst haalbare. Tegen Volendam, op de Vijverberg, op het moment dat het echt moet. Horen we dan in de eredivisie thuis?

We zullen het zien.