ongastvrij Achterhoek

We wonen hier in de Achterhoek. Dat wil zeggen, ver weg van de rest van Nederland. Maar het is hier zo mooi en rustig. En de mensen zijn hier zo gastvrij.
Dat willen de folders van de VVV iedereen doen geloven. De plaatjes van aardige mensen, leuke serveersters, zonovergoten terassen en gemoedelijke boerderijtjes, die toeristen moeten interesseren in deze regio. Groene landschappen, gemaakt van bos en wei. En hier en daar een dorpje. En vooral veel fietspaden.
Op die fietspaden peddelen bij voorkeur veertigers, om aan te geven dat het gebied niet alleen bedoeld is voor zestigplussers. Graag wil de Achterhoek ook de midlifer ontspanning bieden. Dat moet op een fietspad of bij een belegen boerderij met dorsvlegels aan de muur.
Anders is er niet. Voor de actieve dertiger of veertiger is hier geen klap te beleven. In Montferland is een fantastische mountainbikeroute, volgens de kenners een van de mooiste van Nederland, volgens mij de meest uitdagende en afwisselendste. Maar dan houdt het op.
Ik waagde me met ATB in de Wrange. Voor mij was na een smerige val een voorzichtige herstart noodzakelijk. In dit kleine bosgebied zijn veel paadjes waar je kunt ploeteren op de fiets. Maar al gauw was het ploeteren een worstelpartij. Bij de camping de Wrange waren paadjes voorzien van grote bomen en takken. In eerste instantie had het toevallig hier omgewaaid struweel kunnen zijn, maar na de eerste omweg kwam er nog zo'n hindernis. En daarna nag één.
Het is de camping waarschijnlijk te veel om ATB-ers in hun omgeving te dulden. Het brengt fietsende grijze meute te zeer in verwarring. Dus krijgt de baas in een vlaag van helder inzicht de idee om de woeste dertiger de doortocht te beletten via omgvallen bomen.
Niet erg tolerant. Een naar trekje van de Achterhoeker.