Botvliet lacht

Ik had altijd een beetje medelijden met Jaap Botvliet. Deskundigheid telde niet meer in de omzet. Mensen haalden bij hem de informatie en surfden de apparatuur zelf bij elkaar. Daar ga je niet van lachen. Hij lachte wel, maar er zat volgens mij steeds minder plezier achter. In zijn winkel lopen nu mannen rond die moeizaam reagren. Als ze lachen blijken ze met de morgenstond te zijn opgestaan. Ik loop de trap op, die ik zo vaak heb gelopen voor een van mijn fototoestelen of pasfoto's. Ik wil nu wel weten wat er gevestigd gaat worden.

Nu zie ik een lege ruimte, achterin houden twee Indisch uitziende mannen iets omhoog. Ze zijn aan het bouwvakken, maar hebben iets te nette kleren aan. De rest van de ruimte is netjes geveegd. Misschien is er iets te veel weggeveegd. Twee andere mannen staan bij mijn verschijnen ietwat zenuwachtig. Misschien is argwanend beter. Zien ze in mij een verlate ambtenaar die ze de les komt lezen over hun bouw- of opruimactiviteiten. "De baas? Hij", en een vinger wijst naar een jonge man die met grote blauwe zakken aan komt sjouwen.

Hij vertelt me dat er een telefoonzaak in komt. Waarom denk ik dan meteen aan zo'n vage belshop om goedkoop naar het buitenland te bellen? Hij blijkt te gaan handelen in telefoontjes, prepaid en abonnementen. Ook voor fototoestellen mag ik bij hem aankloppen. En hij lacht innemend.

En Jaap? Die lacht vanachter zijn computer boven de winkel de digitale wereld in. Via het internet levert hij nu foto-apparatuur.