Meestal komt-ie op vrijdag binnen. Maar nu op donderdag: de Donald Duck, een vrolijk weekblad. Die ondertitel onderstreept het lage profiel van het periodiek. Eenzelfde frequentie als Vrij Nederland. Ook stammend uit dezelfde periode. Overeenkomsten genoeg. En beide zullen nooit het kruiwagentje zijn voor een glossy van een minister.
Maar daar houdt de vergelijking wel mee op. Want de DD heb ik veel sneller uit dan VN.
Sommige mensen kijken naar GTST, ik lees de Donald Duck. En wat me vaak opvalt: het verhaal is vaak gewoon goed. Speels, maar o zo raak.
Vandaag het "hoofdartikel" over een gedragsgenerator. Een apparaat van Willy Wortel waarmee gedrag kan worden gekopieerd. Onaangepasten (vervelende apen uit een dierentuin) krijgen het gedrag van nette burgers (Dagobert) geïmplanteerd. Hoe vaak hebben wij in een politiek incorrecte, maar juist daarom zo diepgevoelde bui, niet zo'n apparaat gewenst. Hoe vaak is een dergelijke wens niet in een gezin of relatie te bespeuren?
De afloop van het verhaal. Je verwacht dat Duckstad er vreselijk saai op wordt. Allemaal klonen van Dagobert. Wat een vervelend stadje. En inderdaad, de betreffende aap wordt een kloon van de good old vrek met zijn obsessie om in geld te zwemmen. Maar dan blijkt Dagobert zich te ergeren aan dat gedrag. Ha, hij vindt zichzelf irritant! Maar wil het eigenlijk niet weten. En overigens: nog een tweede idioot is te veel. Two is a crowd on my cloud.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten