Hamlet

Het was koud gisteravond, maar niet koud genoeg om op sportpark Zuid velen van hun trainingen te weerhouden. Gillende stemmen, geschreeuw, gelach. Ik ben onderweg naar een extra vergadering van de raadscommissie. Een stukje verder op ligt het nieuwe, mooie gebouw van het waterschap. Ik zie het al van verre liggen. In die lege ruimte moet de Topsporthal komen te liggen. Koos Kuiper is een niet aflatend voorvechter van deze hal.
Maar aan het begin van de vergadering zal Koos de handdoek in de ring gooien. Komt die hal er nog? In ieder geval is Koos werkeloos. Bij het waterschap ligt zijn Waterloo.

Koos Kuiper zegt dat hij een mensen-mens is. Hij typeert zich als verbinder. Dat is hij, volgens mij. Hij kan alleen functioneren als er vertrouwen is. Volgens hem was dat er niet meer. Hij zag het als een heilloze weg om aan te blijven als hij vooral met randverschijnselen in de slag moet.

Shakespeare zou er een bestseller van kunnen maken.

Raadslid Moïze vertelde dat de meesten nooit van het dossier hadden gehoord. En over de inhoud was weinig echt blijven hangen. Toch werpen schaduwen uit het verleden nog ver. Twee oud bestuurders ware slechts het zichtbare daarvan. Henk Wubbels, nu bestuurder bij het Waterschap, zat op een hoek waar ze allemaal langs komen (ik denk ineens aan de Hasselbraam uit Pluk van de Pettenflet). Ans Jenniskens zat op de tribune. Ook daar liep Koos langs toen hij vertrok.

Misschien dat Koos zich wel Hamlet voelde. Voor mij is hij dat.